การเผยแผ่พระพุทธศาสนาของพระธรรมทูตในประเทศสาธารณรัฐเกาหลี
คำสำคัญ:
การเผยแผ่พระพุทธศาสนา, พระธรรมทูต, ประเทศสาธารณรัฐเกาหลีบทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์ 1. ศึกษาสภาพทั่วไปในการเผยแผ่พระพุทธศาสนาของพระธรรมทูต 2. ศึกษากระบวนการในการเผยแผ่พระพุทธศาสนาของพระธรรมทูต และ 3. เสนอการเผยแผ่พระพุทธศาสนาของพระธรรมทูตในประเทศสาธารณรัฐเกาหลี เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยใช้การสัมภาษณ์เชิงลึกจากพระธรรมทูตในประเทศสาธารณรัฐเกาหลี จำนวน 18 รูปหรือคน เครื่องมือที่ใช้คือ แบบการสัมภาษณ์ ได้ค่าความเที่ยงตรงเชิงเนื้อหาทั้งฉบับ 1.00 เก็บรวบรวมข้อมูลโดยผู้วิจัยเป็นผู้สัมภาษณ์ วิเคราะห์ข้อมูลใช้วิธีการวิเคราะห์เนื้อหา
ผลการวิจัยพบว่า 1. สภาพทั่วไปในการเผยแผ่พระพุทธศาสนา พระธรรมทูตมีบทบาทสำคัญในการเผยแผ่พระพุทธศาสนาผ่านกิจกรรมทางศาสนาและการสร้างความสัมพันธ์กับชุมชน โดยอาศัยความเข้าใจในภาษาและวัฒนธรรมเกาหลี รวมถึงการประยุกต์ใช้เทคโนโลยีดิจิทัล แต่ยังมีอุปสรรคจากการขาดแคลนทรัพยากรบุคคลที่มีความเชี่ยวชาญ และข้อจำกัดด้านงบประมาณ โดยเฉพาะในพื้นที่ที่มีค่าครองชีพสูงอย่างกรุงโซล 2. กระบวนการในการเผยแผ่พระพุทธศาสนา เน้นการผสมผสานหลักธรรมกับวิถีชีวิตสมัยใหม่ของชาวเกาหลี ผ่านการจัดกิจกรรมปฏิบัติธรรมที่ออกแบบให้เหมาะสมกับกลุ่มเป้าหมาย และการใช้สื่อดิจิทัลเป็นช่องทางในการเผยแพร่และประชาสัมพันธ์ แต่ยังประสบปัญหาการขาดความร่วมมือระหว่างวัดไทยในเกาหลี ซึ่งอาจนำไปสู่การจัดกิจกรรมที่ซ้ำซ้อน รวมถึงข้อจำกัดทางกฎหมายท้องถิ่นในการขออนุญาตจัดกิจกรรมในพื้นที่สาธารณะ และ 3. การเผยแผ่พระพุทธศาสนา พระธรรมทูตมีบทบาทสำคัญในการเป็นผู้นำกิจกรรมการปฏิบัติธรรมที่นำหลักธรรมมาประยุกต์ใช้ให้เหมาะสมกับวิถีชีวิตของชาวเกาหลี ทำหน้าที่เป็นตัวกลางในการเผยแผ่ธรรมะผ่านช่องทางต่าง ๆ โดยเฉพาะสื่อดิจิทัลที่เข้าถึงคนรุ่นใหม่ การสร้างเครือข่ายความร่วมมือกับองค์กรในท้องถิ่นเพื่อเสริมสร้างความพยายามในการเผยแผ่ ความท้าทายที่สำคัญคือการรักษาความต่อเนื่องท่ามกลางการเปลี่ยนแปลงบุคลากรบ่อยครั้ง ดังนั้น จึงจำเป็นต้องพัฒนาระบบการจัดการความรู้และถ่ายทอดงานระหว่างรุ่นสู่รุ่นเพื่อความยั่งยืนในระยะยาว
เอกสารอ้างอิง
ชิณญ์ ทรงอมรสิริ. (2555). แนวทางการเผยแผ่พระพุทธศาสนาด้วยวิธีการทางการตลาดเชิงพุทธ (ดุษฎีนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ดวงกมล ทองคณารักษ์. (2553). รูปแบบโครงการปฏิบัติธรรมที่เหมาะสมสำหรับชาวต่างประเทศในประเทศไทย (ดุษฎีนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
บุญส่ง หาญพานิช. (2546). การพัฒนารูปแบบการบริหารจัดการความรู้ในสถาบันอุดมศึกษาไทย (ดุษฎีนิพนธ์ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาอุดมศึกษา). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พระครูปลัดสุวัฒนวชิรคุณ (ไสว โชติโก) และคณะ. (2552). การศึกษาวิเคราะห์ยุทธศาสตร์หลักในการเผยแผ่พระพุทธศาสนาของพระธรรมทูตไทยในอินเดีย (รายงานการวิจัย). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระธรรมโกศาจารย์ (ประยูร ธมฺมจิตฺโต). (2546). ยุทธศาสตร์การเผยแผ่พระพุทธศาสนา (รายงานการวิจัย). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหาธนาชัย ตนฺติปาโล. (2554). บทบาทการเผยแผ่พระพุทธศาสนาของพระวิกรมมุนี (บุญรอด ปญฺญาวโร) (วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหาวินัย ปุญฺญาโณ และคณะ. (2548). การศึกษาการเผยแผ่พระพุทธศาสนาเถรวาทของไทยในประเทศสหรัฐอเมริกา (รายงานการวิจัย). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
อรอนงค์ วูวงศ์ และคณะ. (2547). ศึกษาคุณลักษณะที่พึงประสงค์ของพระสังฆาธิการตามทัศนะของผู้นำชุมชนในจังหวัดแพร่ (รายงานการวิจัย). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
Berger, P. L. & Luckman, T. (1966). The social construction of reality: A treatise in the sociology of knowledge. New York: Anchor Books.
Kim, J. H. & Kwon, H. J. (2019). Religion and spirituality in contemporary South Korea: Resilience and adaptation. Seoul: Seoul National University Press.
McGuire, M. B. (2002). Religion: The social context (5th ed.). Illinois: Waveland Press.
UNESCO. (2007). Memory of the world register: Tripitaka Koreana and miscellaneous Buddhist scriptures. Retrieved March 20, 2024, from https://en.unesco.org/memoryoftheworld
Yoon, Y. S. (2020). Contemporary Buddhism in South Korea: Challenges and new directions. Journal of Korean Religions, 11(2), 5-28.
