ความเคลื่อนไหวทางการเมืองและพฤติกรรมการลงคะแนนเสียงในการเลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร พ.ศ. 2566 : กรณีศึกษาจังหวัดกาฬสินธุ์
คำสำคัญ:
ความเคลื่อนไหวทางการเมือง, พฤติกรรมการเลือกตั้ง, การสื่อสารทางการเมืองบทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1. ศึกษาความเคลื่อนไหวทางการเมืองและพฤติกรรมการลงคะแนนเสียงในการเลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร พ.ศ. 2566 ในจังหวัดกาฬสินธุ์ และ 2. ศึกษาปัจจัยที่ส่งผลต่อความเคลื่อนไหวและการตัดสินใจเลือกตั้ง โดยใช้ระเบียบวิธีวิจัยแบบผสมผสาน ประกอบด้วย การวิจัยเชิงปริมาณโดยเก็บข้อมูลจากประชาชนที่มีสิทธิเลือกตั้ง จำนวน 400 คน ด้วยการสุ่มแบบแบ่งชั้นภูมิตามสัดส่วน และการวิจัยเชิงคุณภาพโดยสัมภาษณ์เชิงลึกผู้มีส่วนเกี่ยวข้อง จำนวน 20 คน เครื่องมือที่ใช้ ได้แก่ แบบสอบถามและแบบสัมภาษณ์ วิเคราะห์ข้อมูลเชิงปริมาณด้วยสถิติเชิงพรรณนา ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และสถิติเชิงอนุมาน ได้แก่ การวิเคราะห์สหสัมพันธ์เพียร์สัน และการวิเคราะห์การถดถอยพหุคูณ
ผลการวิจัยพบว่า ระดับความเคลื่อนไหวทางการเมืองและพฤติกรรมการลงคะแนนเสียงโดยรวมอยู่ในระดับปานกลาง ปัจจัยด้านการสื่อสารผ่านเทคโนโลยีและความน่าเชื่อถือของผู้สมัคร มีอิทธิพลอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติต่อความเคลื่อนไหวทางการเมือง โดยเฉพาะในกลุ่มวัยรุ่นและวัยทำงาน ขณะที่ปัจจัยประชากรศาสตร์ เช่น อายุ มีผลกระทบจำกัด และมีความสัมพันธ์เชิงลบในระดับต่ำ ข้อมูลเชิงคุณภาพยังสะท้อนว่า นโยบายที่ตอบสนองต่อความต้องการพื้นฐาน และการสื่อสารแบบมีปฏิสัมพันธ์ เป็นกลไกสำคัญที่ส่งเสริมการมีส่วนร่วมทางการเมืองอย่างมีเหตุผลในระดับชุมชน
เอกสารอ้างอิง
นูรอา สะมะแอ. (2567). อุปลักษณ์วิเคราะห์เชิงวิพากษ์ในการรณรงค์หาเสียงของนักการเมืองไทย: กรณีศึกษาการเลือกตั้ง พ.ศ. 2566. Journal of Arts and Thai Studies, 46(2), E2747–E2747.
ประสิทธิ์ ลีปรีชา. (2567). พื้นที่ทางการเมืองของกลุ่มชาติพันธุ์ในการเลือกตั้งระดับชาติ. วารสารสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 20(1), 307-332.
พิชญ์ พงษ์สวัสดิ์. (2563). ความเคลื่อนไหวทางการเมืองและพฤติกรรมการเลือกตั้ง สมาชิกสภาผู้แทนราษฎร พ.ศ. 2562 พื้นที่กรุงเทพมหานคร. วารสารสถาบันพระปกเกล้า, 18(1), 33-61.
วีรนุช พรมจักร์. (2568). เยาวชนยุคใหม่กับอนาคตการเมืองไทย : การมีส่วนร่วมทางการเมืองในระบอบประชาธิปไตยยุคดิจิทัล. วารสารวิชาการสังคมศาสตร์สมัยใหม่, 2(1), 11-23.
ศูนย์ความรู้นโยบายเด็กและครอบครัว (คิด for คิดส์). (2565). สถานการณ์เด็กและครอบครัว 2022 - การมีส่วนร่วมทางการเมือง. สืบค้น 2 มีนาคม 2567, จาก https://kidforkids.org/child-and-family-situation-report-2022/political-participation/
สำนักงานคณะกรรมการการเลือกตั้ง. (2566). สถิติผู้มีสิทธิเลือกตั้ง จังหวัดกาฬสินธุ์. สืบค้น 20 มียาคม 2567, จาก https://www.ect.go.th
Amenta, E. et al. (2022). Outcomes, Political. Hoboken, NJ: Wiley-Blackwell.
Boulianne, S. & Theocharis, Y. (2020). Young people, digital media, and engagement: A meta-analysis of research. Social science computer review, 38(2), 111-127.
Boulianne, S. et al. (2023). Powerless in the digital age? A systematic review and meta-analysis of political efficacy and digital media use. New Media & Society, 25(9), 2512-2536.
Creswell, J. W. & Clark, V. L. P. (2017). Designing and conducting mixed methods research. Thousand Oaks, CA: Sage publications.
Dharta, F. Y. (2024). Analysis of The Influence of Communication and Promotion in Digital Social Media on Citizens' Participation in The Election. Jurnal Informasi dan Teknologi, 6(2), 41-46.
Oser, J. (2022). How citizenship norms and digital media use affect political participation: A two-wave panel analysis. Media and Communication, 10(3), 206-218.
Ropik, A. & Qibtiyah, M. (2021). Millennial political concerns and political preferences towards presidential election in 2019: Evidence from Palembang. Jurnal Studi Sosial Dan Politik, 5(2), 189-202.
Sjoraida, D. F. et al. (2024). Exploring the Impact of Social Media on Political Participation: A Review of Empirical Studies. Innovative: Journal of Social Science Research, 4(3), 927-935.
Tarullo, R. (2020). Emotive and positive political communication on facebook: the case of argentinean leaders. Romanian Journal of Communication and Public Relations, 22(1), 31-53.
Verba, S. et al. (1995). Voice and equality: Civic voluntarism in American politics. Cambridge, MA: Harvard University Press.
Yamane, T. (1967). Statistics: An introductory analysis (2nd ed.). New York: Harper and Row.
