การพัฒนาแบบวัดและเกณฑ์ปกติความเป็นพลเมืองดิจิทัลของนิสิตนักศึกษาในสถาบันอุดมศึกษา การพัฒนาแบบวัดและเกณฑ์ปกติความเป็นพลเมืองดิจิทัลของนิสิตนักศึกษาในสถาบันอุดมศึกษา
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์หลักเพื่อพัฒนาแบบวัดและเกณฑ์ปกติความเป็นพลเมืองดิจิทัลของนิสิตนักศึกษาในสถาบันอุดมศึกษา โดยมีวัตถุประสงค์เฉพาะ ได้แก่ 1) เพื่อพัฒนาตัวบ่งชี้และตัวบ่งชี้ย่อยความเป็นพลเมืองดิจิทัลของนิสิตนักศึกษาในสถาบันอุดมศึกษา 2) เพื่อพัฒนาและตรวจสอบคุณภาพด้านความตรง ค่าอำนาจจำแนก และความเที่ยงของแบบวัดความเป็นพลเมืองดิจิทัลของนิสิตนักศึกษาในสถาบันอุดมศึกษา และ 3) เพื่อพัฒนาเกณฑ์ปกติของแบบวัดความเป็นพลเมืองดิจิทัลของนิสิตนักศึกษาในสถาบันอุดมศึกษา กลุ่มตัวอย่างเป็นนิสิตนักศึกษาในสถาบันอุดมศึกษา รวมทั้งสิ้น 3,604 คน ที่ได้มาจากการสุ่มแบบหลายขั้นตอน เครื่องมือที่ใช้เป็นแบบวัดความเป็นพลเมืองดิจิทัล สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ มัธยฐาน พิสัยควอไทล์ เปอร์เซ็นต์ไทล์ คะแนนมาตรฐานทีแบบแจกแจงปกติ และการวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยัน ผลการวิจัย พบว่า
1. ตัวบ่งชี้และตัวบ่งชี้ย่อยความเป็นพลเมืองดิจิทัลของนิสิตนักศึกษาระดับปริญญาตรีชั้นปีที่ 1-4 มีจำนวน 11 ตัวบ่งชี้ และ 25 ตัวบ่งชี้ย่อย มีความเหมาะสมอยู่ในระดับมากถึงมากที่สุด
2. แบบวัดความเป็นพลเมืองดิจิทัลของนิสิตนักศึกษาระดับปริญญาตรีชั้นปีที่ 1-4 มีจำนวน 50 ข้อ มีลักษณะเป็นแบบวัดเชิงสถานการณ์ จำนวน 4 ตัวเลือกเชิงพฤติกรรม ผลการตรวจสอบคุณภาพของแบบวัดความเป็นพลเมืองดิจิทัล พบว่า ความตรงเชิงเนื้อหา ค่าอำนาจจำแนก และความตรงเชิงโครงสร้างของข้อคำถามผ่านเกณฑ์ทุกข้อ ค่าความเที่ยง เท่ากับ 0.971 รวมทั้งแบบวัดความเป็นพลเมืองดิจิทัลมีความสอดคล้องกับข้อมูลเชิงประจักษ์ และมีความตรงเชิงโครงสร้าง (Chi-square = 36.489, df = 27, ค่า p-value = 0.105, RMSEA = 0.023, CFI = 0.998 และ SRMR = 0.010)
3. เกณฑ์ปกติสำหรับประเมินความเป็นพลเมืองดิจิทัลของนิสิตนักศึกษา แบ่งออกเป็น 4 ระดับ ได้แก่ ความเป็นพลเมืองดิจิทัลระดับสูง ระดับค่อนข้างสูง ระดับปานกลาง และระดับต่ำ
Article Details
เจ้าของบทความมิได้คัดลอก หรือละเมิดลิขสิทธิ์ของผู้ใด หากเกิดการละเมิดลิขสิทธิ์ ไม่ว่าวิธีใด หรือการฟ้องร้องไม่ว่ากรณีใด ๆ ที่อาจเกิดขึ้นได้ กองบรรณาธิการวารสารศึกษาศาสตร์ ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องทั้งสิ้น ให้เป็นสิทธิ์ของเจ้าของบทความที่จะดำเนินการ
เอกสารอ้างอิง
Castells, M. (2000). Communication power. New York: Oxford University Press.
Clark ,C. D. (2005). Percentile. In Everitt, B. S. & Howell, D. C. (Eds.). Encyclopedia of Statistics in Behavioral Science (pp. 207-227). Chichester: Wiley.
Eric, S., & Jared, C. (2014). The new digital age: Reshaping the future of people, nations, and business. London, UK: John Murray.
Gazi, Z. A. (2016). Internalization of digital citizenship for the future of all levels of education. Education and Science Journal, 41(186), 137-148.
International Society for Technology in Education. (2007). National Educational Technology Standards for Student (2nd ed.). Eugene, OR: International Society for Technology in Education.
Jangsiripornpakorn, A. (2007). Principles of measurement and evaluation of education. Bangkok: Chulalongkorn University Press. [in Thai]
Lobato, M. (2015). Marketing to generation z: Why your millennial plan is kaput. Retrieved from http://text100.com/articles/marketing-to-generation-z
Ministry of Education. (2009). National Higher Education Thailand Qualifications Framework B.E. 2552. Bangkok: Office of the Higher Education Commission. [in Thai]
Motowidlo, S. J., Dunnette, M. D., & Carter, G. W. (1990). An alternative selection procedure: The low-fidelity simulation. Journal of Applied Psychology, 75, 640-647.
Musikaphan, W., & Pokpong, S. (2010). Factors affecting the attitude and behavior of both physical violence and bullying through the cyber world of Thai youth. Bangkok: The Wisdom Society for Public Opinion Research of Thailand. [in Thai]
National Statistical Office. (2018). Summary of Important Results Explore the Use of Digital Technology and Household Communication B.E. 2560. Bangkok: Ministry of Digital Economy and Society. [in Thai]
Office of the Education Council. (2017). National Education Plan of Thailand No.12 (B.E. 2560-2574). Bangkok: Prikwarn Graphic. [in Thai]
Office of the National Digital Economy and Society Commission. (2017). Digital Development for Economic and Social Development Act B.E. 2560. Bangkok: Ministry of Digital Economy and Society. [in Thai]
Office of the National Economic and Social Development Council. (2018). Thailand’s 20 Year National Strategy (B.E. 2561-2580). Bangkok: Office of the National Economic and Social Development Council. [in Thai]
Park, Y. (2016). 8 digital skills we must teach our children. Retrieved from https://arbogasts.wordpress.com/2016/06/15/8-digital-skills-we-must-teach-our-children/
Pescetta, M. (2011). Teaching digital citizenship in a global academy (Doctor dissertation). Fort Lauderdale, FL: Nova Southeastern University.
Ribble, M. (2011). Digital citizenship in school (2nd ed.). Eugene, Oregon: The International Society for Technology in Education.
Ribble, M., et al. (2007). Digital Citizenship in Schools. Eugene, Oregon: The International Society for Technology in Education.
Ritcharoon, P. (2012). Principles of measurement and evaluation of education (7th ed.). Bangkok: House of Kermyst. [in Thai]
Saiyot, L., & Saiyot, A. (2000). Learning measurement techniques. Bangkok: Children's Club. [in Thai]
Schultheiss, O. C., et al. (2009). Are implicit and explicit motive measures statistically independent? A fair and balanced test using the picture story exercise and a cue-and response-matched questionnaire measure. Journal of Personality Assessment, 91(1), 72-81.
Suttipong, R. (2017). A new paradigm in education and development of Thailand teachers in the digital age. Journal of Education Naresuan University, 19(2), 344-355. [in Thai]
