Kui : The Study on Ethnic Group, Language and Myth

Main Article Content

Banyat Salee

Abstract

The long history of Kui or Kuay ethnic groups reflect migration and settlement appearance name of their villages and town in other regions in Southeast Asia.The Kui or Kuay assumed that the first group settlers in this area. Their migration in I-sarn area of Thailand, although there aren’t evidence and timing for answer some question that “where did they come, when did they come, what was reason of their migration and how many people came to here”, have the role in area South I-sarn and live here for long time. Their crowded community is Surin province.
Some in the part, Head of their was role in Siam government. There are Phrayasurinphaktisrinarongcangwang, Phrasrinagaratau, Phrasangaburi and Phrakraisrinagaralamduan.
Khmer Padong and Sauy are words that Thai peopleknow and call them. But they call themselves that Kui, Kuay, Koy or Kuy that mean human. They have language culture and the way of life themself. Thier Identity is perception of other ethnic group that Surin is town which made by them.
Their dominant Culture namely, the belief in ancestral spirits called Yachuh, the prediction to detect any lost property called Pol, the therapeutic treatments based on a belief called Kael Mo and ritual beliefs about elephants, the current status of their culture may be considered in the move towards a cultural crisis. The Cultural mix of their culture with other cultures occurs because of the influence of other cultures into the role of social and cultural domination. So there are various organizations that help preserve and inherit a legacy passed down to their offspring in the future.

Article Details

How to Cite
Salee, B. (2024). Kui : The Study on Ethnic Group, Language and Myth. Journal of Man and Society, 1(1), 32–54. Retrieved from https://so06.tci-thaijo.org/index.php/husocjournal/article/view/272217
Section
Academic Article

References

กนกวรรณ ระลึก. (2002). การฟ้อนสะเอิงของชาวไทยกูย. The 8th International Conference on Thai Studies.

เครือจิต ศรีบุณนาคและคณะ. (2536). ความเชื่อและระบบสัญลักษณ์เกี่ยวกับผ้าไหมไทยกูย. เอกสารประกอบการสัมมนาทางวิชาการระดับชาติ เรื่อง ผ้าไทย : อดีต ปัจจุบัน และอนาคต, ณ ศูนย์วัฒนธรรมแห่งประเทศไทย.

จิรัฐ เจริญราษฎร์. (2525). ภาษากวย(ส่วย) ที่จังหวัดสุพรรณบุรี. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาจารึกภาษาไทย มหาวิทยาลัยศิลปากร.

ดำาเนิร เลขะกุล, พลโท. (2546). สุรินทร์ในอดีด. อนุสาร อ.ส.ท. 6(3), 8-9,66-68.

นฤมล จิตต์หาญ. (2546). ความเชื่อเกี่ยวกับประเพณีบวชนาคช้างของชาวกูย : กรณีศึกษาหมู่บ้านตากลาง ตำบลกระโพ อำเภอท่าตูม จังหวัดสุรินทร์. หลักสูตรศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาไทยคดีศึกษา มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

นิคม วงเวียน. (2533). บทวิเคราะห์วัฒนธรรมที่เกี่ยวกับความเชื่อของชาวส่วย. วัฒนธรรมลุ่มแม่น้ำมูล : กรณีศึกษา เขมร ลาว ส่วย, กรุงเทพฯ: บริษัท สารมวลชนจำกัด. 181-197.

นิรัญ สุขสวัสดิ์. (2541). เปรียบเทียบพิธีกรรมการแต่งงานของกลุ่มชาติพันธุ์กูย และเขมรบ้านโพนทองกับบ้านโจรก ตำบลด่าน อำเภอกาบเชิง จังหวัดสุรินทร์. หลักสูตรศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาไทยคดีศึกษา เน้นสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

นพวรรณ สิริเวชกุล. (2541). ข้อมูลและพัฒนาการทางสังคม การปรับตัวต่อปัญหาเบื้องต้นที่เกี่ยวกับการดิ้นรนเพื่อมีชีวิตอยู่และการผลิตของ ชาวกูยที่บ้านตากลาง อำเภอท่าตูม จังหวัดสุรินทร์. สำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ กระทรวงศึกษาธิการ.

บัญญัติ สาลี. (2552). การปรับตัวกลุ่มชาติพันธุ์เขมรและนัยการบริหารจัดการพื้นที่ชายแดนไทย-กัมพูชา กรณีศึกษาช่องจอม จังหวัดสุรินทร์. สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.

_________. (2552). แซนโฎนตา: บทบาทศูนย์รวมใจแห่งกลุ่มชาติพันธุ์ในจังหวัดสุรินทร์. คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์.

ประเสริฐ ศรีวิเศษ. (2521). พจนานุกรมกูย (ส่วย) - ไทย - อังกฤษ. กรุงเทพฯ: โครงการวิจัยภาษาไทยและภาษาพื้นเมืองถิ่นต่าง ๆ สถาบันภาษาจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ปิยพันธุ์ สรรพสาร. (2546). วิเคราะห์บทสู่ขวัญของชาวกูย อำเภอศีขรภูมิ จังหวัดสุรินทร์. หลักสูตรปริญญาศิลปกรรมศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาภาษาไทย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

ปิยะวัฒน์ พันธมาศ, พระมหา. (2548). ภาษากูย ที่บ้านสาวย ตำบลสวาย อำเภอปรางกู่ จังหวัดศรีสะเกษ. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาจารึกภาษาไทย มหาวิทยาลัยศิลปากร.

ไพฑูรย์ มีกุศล. (2527). ประวัติศาสตร์สังคมวัฒนธรรมภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทยศึกษากรณีหัวเมืองเขมรป่าดอย สุรินทร์ สังขะและขุขันธ์. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรดุษฎีบัณฑิต มหาวิทยาลัยวอชิงตัน.

ภาพแสดงแผนที่กลุ่มชาติพันธุ์ในเอเชียอาคเนย์. [ออนไลน์]. ได้จาก http://www.joshuaproject.net [สืบค้นเมื่อ วันที่ 12 กันยายน 2557].

สะอิง แสงมีน. (2535). ภาษากูย(ส่วย) ที่บ้านเย้ยปราสาท อำเภอหนองกี่ จังหวัดบุรีรัมย์. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาจารึกภาษาไทย มหาวิทยาลัยศิลปากร.

สมทรง บุรุษพัฒน์. (2538). สารานุกรมชนชาติกูย. นครปฐม: โรงพิมพ์สถาบันพัฒนาการสาธารณสุขอาเซียน มหาวิทยาลัยมหิดล.

โสฬส ศิริไสย์ และคณะ. (2538). สารานุกรมชนชาติกูย. สถาบันวิจัยภาษาและวัฒนธรรมเพื่อพัฒนาชนบท มหาวิทยาลัยมหิดล: นครปฐม.

สมเกียรติ อินทอำาภา. (2543). บทบาทเชิงเศรษฐกิจของสตรีชาติพันธุ์ไทย-กูย บ้านตรึม ตำบลตรึม อำเภอศีขรภูมิ จังหวัดสุรินทร์. สาขาวิชาไทยคดีศึกษา คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

วันชัย คำาพาวงศ์. (2546). การศึกษาเปรียบเทียบพิธีกรรมการเล่นแกลมอของกลุ่มชาวกูยบ้านตรึมและกลุ่มชาวกูยบ้านแตล อำเภอศีขรภูมิ จังหวัดสุรินทร์. สำนักงานคณะกรรมการสภาวิจัยแห่งชาติ.

วิลาศ โพธิสาร. (2546). การปรับตัวของชาวกูยในบริบทพหุวัฒนธรรมในเขตอีสานใต้. รวมบทความทางวิชาการไทศึกษา, มหาวิทยาลัยมหาสารคาม. 152-189.

อิศราพร จันทร์ทอง. (2537). บทบาทหน้าที่ต่อชุมชนและวิถีชีวิตในพิธีแก็ลมอของชาวกูยบ้านสำโรงทาบ ในด้านระบบความเชื่อที่เกี่ยวข้อง เพื่อทำความเข้าใจสภาพสังคมและวัฒนธรรมของชุมชนที่ทำการศึกษา. หลักสูตรปริญญามหาบัณฑิต สาขาวิชามานุษยวิทยา ภาควิชามานุษยวิทยา บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร.

อรัญญา พงศ์สะอาด. (2544). อิทธิพลของวัฒนธรรมท้องถิ่นต่อพฤติกรรมทางการเมือง กรณีศึกษาพิธีแซนยะของชุมชนชาวกูย ตำบลแจนแวนกิ่ง อำเภอศรีณรงค์ จังหวัดสุรินทร์. หลักสูตรปริญญารัฐศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการเมืองและการปกครองบัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

เอกวิทย์ จิโนวัฒน์. (2526). ศึกษาเปรียบเทียบการสร้างคำในภาษากูย บรู และโซ่. บัณฑิตวิทยาลัย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

Johnston, Bealah M. (1976). “Kuy.” Phonemes and Orthography : Language Planning in tenMinority Language of Thailand. ed. By William A. Smalley.

Pailin, Yantreesingh. (1980). “The Phonology of the Kuay Language of Suphanburi with Comparison to The Kuy Langluage of Surin.” Master’s thesis of Mahidol University.