ระบบการถอดเสียงภาษาจีนมาตรฐานจากพินอินเป็นอักษรไทย: ข้อเสนอแนะสำหรับการเรียนการสอนภาษาจีนในประเทศไทย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อเสนอระบบการถอดเสียงภาษาจีนมาตรฐานจากพินยินเป็นอักษรไทยที่ออกเสียงได้คล้ายกับเสียงในภาษาเดิมมากที่สุด โดยมีแนวคิดหลักว่าพินยินทุกตัวเป็นตัวแทนของหน่วยเสียงและหน่วยเสียงทุกหน่วยมีเสียงย่อย หากถอดเสียงจากเสียงย่อยเหล่านั้นจะทำให้ได้เสียงที่คล้ายกับเสียงในภาษาเดิมมากที่สุด ผลของการวิจัยพบว่าภาษาจีนมาตรฐานมีหน่วยเสียง 3 ประเภท ได้แก่ หน่วยเสียงพยัญชนะ หน่วยเสียงสระ และหน่วยเสียงวรรณยุกต์ หน่วยเสียงทุกหน่วยมีเสียงย่อยและบางหน่วยมีเสียงย่อยหลายเสียง เสียงย่อยเหล่านี้ส่วนใหญ่ถอดเป็นอักษรไทยได้ แต่มีเสียงย่อยของหน่วยเสียงที่ใช้พินยิน h, x, z, c, zh, ch, sh, r และ ü ที่จำเป็นต้องถอดเป็นอักษรไทยพร้อมมีเครื่องหมายกำกับ เนื่องจากไม่มีเสียงย่อยเหล่านี้ในภาษาไทยมาตรฐาน
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เนื้อหาและข้อมูลที่ตีพิมพ์ลงในวารสารมนุษย์กับสังคม ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบโดยตรงของผู้เขียนซึ่งกองบรรณาธิการวารสารไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยหรือร่วมรับผิดชอบใดๆ
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารมนุษย์กับสังคม ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสาร หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือเพื่่อกระทำการใดๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากวารสารมนุษย์กับสังคมก่อน
เอกสารอ้างอิง
เบญจอาภา พิเศษสกุลวงศ์. (2558). การศึกษาปัญหาการออกเสียงสัทอักษรจีนของนักศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฏกาญจนบุรี. มหาวิทยาลัยราชภัฏกาญจนบุรี.
ประกาศสำนักนายกรัฐมนตรี เรื่่อง หลักเกณฑ์การทับศัพท์ภาษาอังกฤษ. (2532,14 กันยายน). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 106 ตอนที่153. หน้า 439-464.
ประกาศสำนักนายกรัฐมนตรี เรื่อง หลักเกณฑ์การทับศัพท์ภาษาจีนและภาษาฮินดี.(2550, 8 มกราคม). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 24 ตอนพิเศษ 2 ง. หน้า 1-25.
ตุลยนุสรณ์ สุภาษา และ Qi Xuehong. (2017). การศึกษาปัญหาการออกเสียงภาษาจีนของนักศึกษาสาขาวิชาภาษาจีนธุรกิจวิทยาลัยนานาชาติ มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่. วารสารบัณฑิตวิจัย, 8(1), 115-124.
วิจินตน์ ภาณุพงศ์. (2537). คณะกรรมการกลุ่มผลิตชุดวิชาภาษาไทย 3 (บรรณาธิการ)เอกสารการสอนชุดวิชาภาษาไทย 3: หน่วยที่่ 1-6. ระบบเสียง. มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
สำนักเลขาธิการนายกรัฐมนตรี. (2543). เกณฑ์การถ่ายทอดเสียงภาษาจีนแมนดารินด้วยอักขรวิธีไทย. โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
He, P. (2006). Chinese pronunciation: Fundamental. Beijing University Press.
Duanmu, S. (2002). The phonology of standard Chinese. Oxford University Press.
Gut, U. (2009). Introduction to English phonetics and phonology. Peter Lang GmbH.
Ladefoged, P., & Johnson, K. (2010). A course in phonetics (6th ed.). Wadsworth.
Lin, YH. (2006). The sound of Chinese. Cambridge University Press.
Meng, Z. (1986). Several Problems with Using the “Chinese Pinyin Scheme” in Teaching Chinese Phonetics as a Foreign Language. In J. Chaoand Z. Meng (Eds.), Yuyin yanjiu yu duiwai hanyu jiaoxue. Beijing Language and Culture University Press.
Norman, J. (1988). Chinese. Cambridge University Press.
Roach, P. (2009). English phonetics and phonology: A practical course (4th ed.). Cambridge University Press.
Purple culture.net. (2021). Chinese Pinyin chart with audio.http://www.purpleculture.net/
chinese-pinyin-chart.
Slayden, G. (2009). Central Thai phonology.http://www.thailanguage.com/resources/slayden-thai-phonology.
Tingsabadh, K, M.R., & Abramson, A. (1993). Illustration of IPA: Thai.Journal of the International Phonetic Association, 23(1), 24-28.
