การสร้างพื้นที่ทางสังคมของชาวคริสต์ บ้านสองคอน อำเภอหว้านใหญ่ จังหวัดมุกดาหาร
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษา การสร้างพื้นที่ทางสังคมของชาวคริสต์ในชุมชนชาวคริสต์ นิกายโรมันคาทอริก บ้านสองคอน ตำบลโป่งขาม อำเภอหว้านใหญ่ จังหวัดมุกดาหาร ผลการศึกษาพบว่า มีรูปแบบการสร้างพื้นที่ทางสังคมผ่านเรื่องเล่าจากความทรงจำที่สืบทอดต่อ ๆ กันมา การสร้างพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ และพื้นที่แห่งความทรงจำให้เป็นพื้นที่สาธารณะ การปรับเปลี่ยนความเชื่อและพิธีกรรมต่าง ๆ ทางศาสนาให้มีลักษณะเป็นวัฒนธรรมพันทาง โดยใช้วิธีการผสมผสานทางวัฒนธรรม การประยุกต์พิธีกรรมและความเชื่อ ให้คนทุกศาสนาสามารถเข้าร่วมได้ ปฏิบัติการต่าง ๆ เหล่านี้ได้ช่วยให้คนคริสต์ บ้านสองคอนได้แสดงอัตลักษณ์เพื่อให้คนทั่วไปรับรู้ เข้าใจถึงที่มา ตลอดจนเกิดการยอมรับจากคนที่อยู่นอกชุมชน อันเป็นวิธีการของกลุ่มคนที่มีชีวิตเผชิญอยู่กับสภาวะชายขอบภายใต้ความสัมพันธ์เชิงอำนาจ ให้สามารถดำรงชีวิตอยู่ได้อย่างมีศักดิ์ศรีของความเป็นมนุษย์
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เนื้อหาและข้อมูลที่ตีพิมพ์ลงในวารสารมนุษย์กับสังคม ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบโดยตรงของผู้เขียนซึ่งกองบรรณาธิการวารสารไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยหรือร่วมรับผิดชอบใดๆ
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารมนุษย์กับสังคม ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสาร หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือเพื่่อกระทำการใดๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากวารสารมนุษย์กับสังคมก่อน
เอกสารอ้างอิง
กรมโฆษณาการ. (2498). ประมวลรัฐนิยมและระเบียบวัฒนธรรมแห่งชาติ. พระนคร: พานิชศุภผล.
ขันทอง (ไม่มีนามสกุล). (22 ตุลาคม 2559). สัมภาษณ์. ราษฎร. บ้านนาแกน้อย ตำบลป่งขาม อำเภอหว้านใหญ่ จังหวัดมุกดาหาร.
จี ว่องไว. (24 กรกฎาคม 2559). สัมภาษณ์. ราษฎร. บ้านสองคอน ตำบลป่งขาม อำเภอหว้านใหญ่ จังหวัดมุกดาหาร.
ชาญวิทย์ เกษตรศิริ. (2544). ประวัติการเมืองไทย. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: โครงการตำราสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์.
ธเนศ วงศ์ยานนาวา. (2543). อภัยวิถี: เทววิทยาทางการเมือง ความทรงจำและความหลงลืมของประวัติศาสตร์ไทย. รัฐศาสตร์สาร, 22(1), 130-183.
__________ . (2552). ความไม่หลากหลายของความหลากหลายทางวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ: สมมติ.
นิธิ เอียวศรีวงศ์. (2551). วนิดากับคนจน-การต่อสู้ของคนรากหญ้า อดีต ปัจจุบัน อนาคต. ใน งานรำลึก 100 วัน วนิดา ตันติวิทยาพิทักษ์. อุบลราชธานี: สมัชชาคนจนร่วมกับเครือข่ายสมัชชาผู้เดือดร้อนจากโครงการพัฒนาของรัฐ.
ปริตตา เฉลิมเผ่า กออนันตกูล. (2545). ชีวิตชายขอบ ตัวตนกับความหมาย: เอกสารวิชาการลำดับที่ 24. กรุงเทพฯ: ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร.
ปิ่นแก้ว เหลืองอร่ามศรี. (2546). อัตลักษณ์ ชาติพันธุ์ และความเป็นชายขอบ. กรุงเทพฯ: ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร.
ยศ สันตสมบัติ. (2548). มนุษย์กับวัฒนธรรม. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
วรุณสิริ สุจินดา. (2546). สิทธิมนุษยชนใน ส.ป.ป.ลาว: กรณีศึกษาเสรีภาพทางศาสนาของคริสตชนนิกายโปรเตสแตนต์ระหว่าง ค.ศ. 1975-2000. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัยมหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
สีลา ว่องไว. (30 มีนาคม 2559). สัมภาษณ์. ราษฎร. บ้านสองคอน ตำบลป่งขาม อำเภอหว้านใหญ่ จังหวัดมุกดาหาร.
สุริชัย หวันแก้ว. (2550). คนชายขอบ จากความคิดสู่ความจริง. พิมพ์ครั้งที่ 2 กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อรรถจักร์ สัตยานุรักษ์. (4 มีนาคม 2553). ความทรงจำร่วมและความรุนแรง. หนังสือพิมพ์กรุงเทพธุรกิจ, หน้า 22.
อานันท์ กาญจนพันธุ์. (2547). ตัวตนของคนชายขอบ. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
Aurel Croissant and Christoph Trinn. (2009). Culture, Identity and Conflict in Asia and Southeast Asia. ASIEN, Jan 2009. S, 13-43.
Aymonier Étienne. (2000). Isan Travels: Northeast Thailand’s Economy in 1883-1884. Bangkok: White Lotus Press.
Erikson Erik H. (1968). Identity: Youth and Crisis. New York: Norton.
Halbwachs Maurice. (1992). The localization of Memories in Lewis (ed). Collective Memory. Chicago: The University of Chicago Press.
