ชื่อตัวละครพระโพธิสัตว์ในชาดกพื้นบ้านอีสาน

Main Article Content

สุทธินันท์ ศรีอ่อน

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มุ่งศึกษาชื่อของตัวละครพระโพธิสัตว์ในชาดกพื้นบ้านอีสาน ข้อมูลที่ใช้ศึกษาคือชาดกพื้นบ้านอีสานสำนวนร้อยกรอง 32 เรื่อง ในการวิเคราะห์ได้จำแนกคำเรียกชื่อตัวละครพระโพธิสัตว์ออกเป็น 4 กลุ่มข้อมูล คือ ชื่อที่ตั้งจากคำในภาษาบาลีหรือ สันสกฤต จากคำในภาษาถิ่น ชื่อที่สะท้อนสถานะทางสังคมและเพศ และชื่อที่สะท้อนความเชื่อแบบผสมผสาน ผลการศึกษาครั้งนี้ทำให้ได้ข้อสรุปว่า ชื่อของตัวละครพระโพธิสัตว์ จำนวน 32 ตัวละคร ปรากฏคำนำหน้าชื่อว่า “ท้าว” ภาษาถิ่นภาษาบาลี และชื่อที่แสดงให้เห็นสถานะหรือบอกเพศคำว่า “ผี” ร่วมอยู่ในชื่อ จากการศึกษาชื่อของตัวละครพระโพธิสัตว์ในชาดกพื้นบ้านอีสานพบว่า มีการใช้คำที่หลากหลาย การหลากคำเช่นนี้ได้สะท้อนวิธีคิดของคนอีสานว่ามีความรู้ภาษาถิ่น แล้วยังรู้ภาษาบาลีสันสกฤตและอรรถศาสตร์ได้ดี และแสดงให้เห็นแนวคิดในการตั้งชื่อตัวละครโดยการสังเกตรูปร่างและลักษณะตัวละครเป็นข้อมูลในการตั้งชื่อ บางชื่อมีความสัมพันธ์กันเชิงอำนาจระหว่างความเชื่อแบบผีดั้งเดิมกับพุทธศาสนา หรือศาสนาพราหมณ์ และพุทธมหายานอีกด้วย ผลการศึกษาทำให้เข้าใจคำเรียกชื่อตัวละครพระโพธิสัตว์ที่มีความหลากหลาย สะท้อนวิธีคิดของคนอีสาน และแสดงให้เห็นความรู้ภาษาต่างประเทศของคนอีสานด้วย

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
ศรีอ่อน ส. (2024). ชื่อตัวละครพระโพธิสัตว์ในชาดกพื้นบ้านอีสาน. วารสารมนุษย์กับสังคม, 2(2), 67–88. สืบค้น จาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/husocjournal/article/view/272358
ประเภทบทความ
บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

กำพล จำปาพันธ์. (2552). ขุนเจืองธรรมิกราช: การเมืองอัตลักษณ์ในตำนานวีรบุรุษจากคติความชื่อดั้งเดิมสู่พุทธศาสนา. วารสารไทยคดีศึกษา, 6(1), 141-186.

เกรียงศักดิ์ เชษฐพัฒนวานิช. (2554). การช่วงชิงอัตลักษณ์ในสังคมจารีตเชียงใหม่ผ่านเรื่องเล่าแบบจารีต. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

จารุวรรณ ธรรมวัตร. (ม.ป.ป). วรรณกรรมท้องถิ่น: อีสาน-ล้านช้าง. มหาสารคาม: ม.ป.พ.

ดำรงราชานุภาพ, สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ. (2469). ตำนานพระพุทธเจดีย์. กรุงเทพฯ: เจริญธรรม.

ทองคำ มะนีสอน. (2551). วัดจะนานุกมพาสาลาว ฉบับปรับปรุงใหม่. นะคอนหลวงเวียงจัน: หอสมุดแห่งชาติลาว.

ธนิต ตาแก้ว. (2539). รวมนิทานธรรม. กรุงเทพฯ: ส. ธรรมภักดี.

ธวัช ปุณโณทก. (2525). แนวทางวรรณกรรมท้องถิ่น. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.

ธีรพล นามวงศ์. (2556). นิทานธรรมคำกลอนอีสานเรื่องกำพร้าผีน้อยฉบับสมบูรณ์. ขอนแก่น: ขอนแก่นการพิมพ์.

บรรจบ บรรณรุจิ. (2529). พระโพธิสัตว์ในนิกายเถรวาท. กรุงเทพฯ: สุขภาพใจ.

ปรานี วงษ์เทศ. (2549). เพศสภาวะในสุวรรณภูมิ. กรุงเทพฯ: มติชน.

พรสรัญ แสงปรีดีกรณ์. (2552). การตั้งชื่อจตุคามรามเทพ: การศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างภาษากับวัฒนธรรมไทย. วิทยานิพนธ์ปริญญาอักษรศาสตรมหาบัณฑิต คณะอักษรศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัยจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

มหามกุฏราชวิทยาลัย. (2525). พระสูตรและอรรถกถาแปลขุททกนิกายชาดก. กรุงเทพฯ: มหามกุฏราชวิทยาลัย.

ราชบัณฑิตยสถาน. (2545). พจนานุกรมศัพท์วรรณกรรม อังกฤษ-ไทย. กรุงเทพ: อรุณการพิมพ์.

ราชบัณฑิตยสถาน. (2546). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2542. กรุงเทพฯ: ศิริวัฒนาอินเตอร์พริ้นท์.

ศิราพร ณ ถลาง. (2542). ชาดกพื้นบ้านในการรับรู้ของชนชาติไท. วารสารภาษาและวรรณคดีไทย, 16(2), 217–241.

กรมศิลปากร. (2552). นามานุกรมประเพณีไทย หมวดประเพณีราษฎร์ เล่ม 3. กรุงเทพฯ: แอดวานซ์วิชั่น เซอร์วิส.

ศิลปากร. (2527). ศิลาจารึกสุโขทัยหลัก 2. กรุงเทพฯ: หอสมุดแห่งชาติ.

ไตรปิฎก. (2535). สยามรฏฺฐสฺสเตปิฏกฏฺฐกถา. กรุงเทพฯ: มหามกุฏราชวิทฺยาลเยน ปกาสิตา.

__________. (2537). สยามรฏฺฐสฺสเตปิฏกฏฺฐกถา. กรุงเทพฯ : มหามกุฏราชวิทฺยาลเยน ปกาสิตา.

สุนา ผาด่านแก้ว. (2547). นิทานธรรมภาคดีสาน 1. กรุงเทพฯ: ส.ธรรมภักดี.

หอสมุดพระวชิรญาณ. (2555). เสภาเรื่องขุนช้าง-ขุนแผน. กรุงเทพฯ: ไทยควอลิตี้บุ๊คส์.

อริยานุวัตร, พระ. (2518). พระลัก-พระลาม. กรุงเทพฯ: มูลนิธิเสฐียรโกเศศ-นาคะประทีป.

__________.(2513 ก). พญาคันคาก. มหาสารคาม: ศูนย์อนุรักษ์วรรณคดีภาคตะวันออกเฉียงเหนือ.

__________. (2515 ข). คัชชะนาม. มหาสารคาม: ศูนย์อนุรักษ์วรรณคดีภาคตะวันออกเฉียงเหนือ.

__________. (2517 ค1). ปลาแดก-ปลาสมอ. มหาสารคาม: ศูนย์อนุรักษ์วรรณคดีภาคตะวันออกเฉียงเหนือ.

__________. (2517 ค2). พระเจ้าใช้ชาติ. มหาสารคาม: ศูนย์อนุรักษ์วรรณคดีภาคตะวันออกเฉียงเหนือ.

__________. (2520 ง1). สุริยะฆาต-จันทะฆาต. มหาสารคาม: ศูนย์อนุรักษ์วรรณคดีภาคตะวันออกเฉียงเหนือ.

__________. (2520 ง2). ท้าวก่ำกาดำ. มหาสารคาม: ศูนย์อนุรักษ์วรรณคดีภาคตะวันออกเฉียงเหนือ.

__________. (2522 จ). ท้าวหัวข่อหล่อ. มหาสารคาม: ศูนย์อนุรักษ์วรรณคดีภาคตะวันออกเฉียงเหนือ.