The Belief of Phra Raung in Thai Society: The Role and Existence
Main Article Content
Abstract
This research aims to study the development in the belief of Phra raung, one of historical, cultural Thai heros. It focuses on the study of the role and existence of the belief in Thai society. He reflects the interactions that affect the social and cultural life. The information collected from the beliefs in Phra Raung, written in history, and the narrative of the poetry found in the lower northern region. The study indicated that the belief in Phra Raung has evolved from historical narrative or semi-narrative. Then it inspires the creation of many more local oral legends. Phra Raung has a role on both a legendary person and a city legend. It also has role on Behavior and ethics. It has artistic role which has inspired the creation of various arts. The belief in Phra Ruang is a consciousness about the heroic importance that exists in the form of the name of the city, historical landmarks and environment to be a spiritual anchor of the people and the community. It also benefits the management of the area and the community to support the idea of creative economy.
Downloads
Article Details
บทความทุกบทความเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพาเท่านั้น
References
กรมศิลปากร. (2555). นิทานเรื่องพระร่วง. กรุงเทพฯ: แสงดาว.
กัญญารัตน์ เวชชศาสตร์. (2524). พระร่วงโรจนฤทธิ์และพระปฐมเจดีย์ ใน สารานุกรมพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว (หน้า 315). กรุงเทพฯ: คณะกรรมการฉลองวันพระราชสมภพครบ 8 รอบ และ 100 ปี ของพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว.
ปรมินทร์ จารุวร. (2549). ความขัดแย้งและการประนีประนอมในตำนานปรัมปราไทย. กรุงเทพฯ: โครงการเผยแพร่ผลงานวิชาการ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ประคอง นิมมานเหมินท์. (2543). นิทานพื้นบ้านศึกษา (ศูนย์คติชนวิทยาและโครงการตำราคณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ประจักษ์ สายแสง. (2516). วรรณกรรมจากตำบลศรีคีรีมาส จังหวัดสุโขทัย. พิษณุโลก: วิทยาลัยวิชาการศึกษาพิษณุโลก.
พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว (2526). เที่ยวเมืองพระร่วง (พิมพ์ครั้งที่ 12). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ไทยเขษม.
สมศรี ชัยวณิชยา. (2536). คติความเชื่อเรื่องพระร่วงในงานเขียนประวัติศาสตร์ตั้งแต่รัชกาลที่ 1-รัชกาลที่ 6 (พ.ศ. 2325-2468). วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาประวัติศาสตร์, คณะอักษรศาสตร์, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุกัญญา สุจฉายา. (2542). พระร่วง: วีรบุรุษในประวัติศาสตร์ และวีรบุรุษทางวัฒนธรรม. ใน ภาษาและวรรณคดีไทย, (หน้า 42-49). กรุงเทพฯ: โครงการตำราคณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศิราภรณ์ ณ ถลาง. (2548). ทฤษฎีคติชนวิทยา: วิธีวิทยาในการวิเคราะห์ตำนาน-นิทานพื้นบ้าน. กรุงเทพฯ: ศูนย์คติชนวิทยาและภาควิชาภาษาไทย คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศูนย์สุโขทัยศึกษา มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ พิษณุโลก. (2522). นิทานพื้นบ้านของท้องถิ่นสุโขทัยและบริเวณโดยรอบ. เอกสารอัดสำเนา.
Hang, T. T. (2558). อิทธิพลของพระร่วงต่อสังคมไทยตั้งแต่สมัยสุโขทัยถึงสมัยรัตนโกสินทร์. สักทอง: วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 21(2). 27-39.