Conditions Enhancing the Role of Buddhist Monks and Islamic Religious Leaders to Strengthen the Relationship between Muslims and Buddhists in the Three Southern Border Provinces

Main Article Content

Punya Tepsing
Kasertchai Laeheem
Hasbullah Azizskul

Abstract

The objective of this qualitative research was to investigate conditions enhancing the role of Buddhist monks and Islamic religious leaders to strengthen the relationship between them in the three Southern border provinces.  Data were collected from documents and the fieldtrip of nine communities. Observation and in-depth interviews with 31 Buddhist monks, 29 Islamic religious leaders and 77 other Buddhists and Muslims were conducted to validate and conclude using descriptive analysis.
The study found that the conditions enhancing the role were as follows. 1) common history and awareness shared by local Buddhists and Muslims migrating in the area and built the communities together resulting in their having relatives and friends of different religions and beliefs, 2) individual characteristics of religious leaders included peace-loving, helpful, proper,  group-oriented, trustworthy, able to communicate in Thai and Malay, sought knowledge about other religions, good attitude toward people of other religions, and no direct affect by the violence, 3) support for government activities and public relations, 4) being an urban or rural community–In rural communities, religious leaders played more important roles than those in urban communities, 5) if there were the strong relationship between Muslims and Buddhists from past to present could strengthen the current relationship between religious leaders, and 6) modern media and practice of messengers–Religious leaders who could use online media for presentation to people of different religions could strengthen the relationship better than those who could not.

Downloads

Download data is not yet available.

Article Details

Section
Research article
Author Biography

Punya Tepsing, Faculty of Liberal Arts, Prince of Songkla University

-

References

ชิตาภา สุขพลำ. (2548). การสื่อสารระหว่างบุคคล. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.

ณัฏฐินี ปิยะศิริพันธ์. (2561). ชุมชนพหุวัฒนธรรมท่ามกลางวาทกรรมชาตินิยมในพื้นที่ 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้. รัฐฐาภิรักษ์, 60(2), 58-72.

เตาะ (นามสมมติ). (2562, 19 กุมภาพันธ์). ราษฏรมุสลิม. สัมภาษณ์.

ทองอินทร์ วงศ์โสธร. (2544). ประมวลสาระชุดวิชาการจัดระบบทางการศึกษา. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

นพพร (นามสมมติ). (2561, 28 ธันวาคม). ราษฎรชาวพุทธ. สัมภาษณ์.

นุ้ย (นามสมมติ). (2562, 19 สิงหาคม). ผู้นำท้องถิ่น. สัมภาษณ์.

บังซอ (นามสมมติ). (2561, 15 ตุลาคม). ผู้นำศาสนาอิสลาม. สัมภาษณ์.

ประสงค์ โตนด, พิชิต พิทักษ์เทพสมบัติ, พงศ์สัณห์ ศรีสมทรัพย์ และศรีสมภพ จิตร์ภิรมย์ศรี. (2561). การส่งเสริมบทบาทพระสงฆ์กับปัญหาความขัดแย้งใน 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้. วารสารบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฎเชียงราย, 11(2), 29-38.

ปรีดี มะนีวัน. (2562). ประวัติศาสตร์ปัตตานี. เข้าถึงได้จาก https://www.youtube.com/watch?v=UT-OceQqhNg

ผัน (นามสมมติ). (2562, 26 มกราคม). ผู้นำท้องถิ่น. สัมภาษณ์.

พระคร (นามสมมติ). (2561, 19 สิงหาคม). เจ้าอาวาส. สัมภาษณ์.

พระคมา (นามสมมติ). (2562, 18 กุมภาพันธ์). เจ้าอาวาส. สัมภาษณ์.

พระครูวินัยธรวราวุฒิ มหาวโร. (2560). ทิศ 6: อารยะแห่งการอยู่ร่วมกันในสังคม. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์, 5 (ฉบับพิเศษ), 312-322.

พระธรรมปิฎก. (2546). พระไตรปิฎก. กรุงเทพฯ: เอสอาร์พรินติ้งแมสโปรดักส์.

พระมหาสมบูรณ์ วุฑฒิกโร. (2548). พระพุทธศาสนาเพื่อสังคม. เข้าถึงได้จาก http://www.mcu.ac.th/article/detail/519

พระมหาสุชาติ อนาลโย. (2561). เครือข่ายชาวพุทธเพื่อสันติ: การขับเคลื่อนกระบวนการสันติสุขในพื้นที่ 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร, 6 (ฉบับพิเศษ), 1-12.

พระมาโนช (นามสมมติ). (2562, 19 กุมภาพันธ์). เจ้าอาวาสวัด. สัมภาษณ์.

พระยง (นามสมมติ). (2561, 28 ธันวาคม). เจ้าอาวาส. สัมภาษณ์.

พระเลขา (นามสมมติ). (2561, 27 ธันวาคม). รองเจ้าอาวาส. สัมภาษณ์.

พระเลาะ (นามสมมติ). (2562, 19 มกราคม). เจ้าอาวาส. สัมภาษณ์.

พระแสง (นามสมมติ). (2561, 15 ธันวาคม), เจ้าอาวาสวัด. สัมภาษณ์.

พระแหลม (นามสมมติ). (2562, 9 กุมภาพันธ์). เจ้าอาวาส. สัมภาษณ์.

แมกซ์เวลล์, จอห์น. (2554). สื่อสารเป็นเห็นชัยชนะ. (วันดี อภิรักษ์ธนากร, แปล). กรุงเทพฯ: เนชั่นบุคส์.

ยูซุฟ ก็อรฏอวี. (2547). หะลาลและหะรอมในอิสลาม. (บรรจง บินกาซัน, แปล). กรุงเทพฯ: ศูนย์หนังสืออิสลามกรุงเทพ.

ยูโชฟ (นามสมมติ). (2561, 15 ธันวาคม). นักวิชาการมุสลิม. สัมภาษณ์.

รอซียะ (นามสมมติ). (2562, 11 มกราคม) ราษฎรมุสลิม. สัมภาษณ์.

วิทยากร เชียงกูล. (2557). เพื่อการปฏิรูปมนุษย์และสังคมอย่างลึกซึ้ง. กรุงเทพฯ: แสงดาว.

ศรีสมภพ จิตร์ภิรมย์ศรี. (2554). ศาสนา..สาเหตุความขัดแย้ง หรือเครื่องมือแก้ความรุนแรง ชายแดนใต้. เข้าถึงได้จาก https://www.isranews.org/isranews-scoop/3665

สนิท สมัครการ. (2549). มานุษยวิทยากับการพัฒนาสังคม. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.

สิทธิชัย ไวยพุฒ และณัฐพล ขันธไชย. (2558). แนวทางการบริหารจัดการความมั่นคงปลอดภัยทางการเมืองการปกคองท้องถิ่นในจังหวัดชายแดนภาคใต้ของประเทศไทย. วารสารเกษมบัณฑิต, 16(2), 1-15

สุพิชฌาย์ รัตนะ. (2553). พระ อิหม่าม กัลยาณมิตร 2 ศาสนาใจเดียวกัน. เข้าถึงได้จาก https://www.komchadluek.net/new/lifestyle/amulets

สุรพล พยอมแย้ม. (2548). จิตวิทยาสัมพันธภาพ. กรุงเทพฯ: บางกอก-คอมเทค อินเตอร์เทรค.

สุไรยา วานิ. (2556). การอยู่ร่วมกันของชุมชนในสังคมพหุวัฒนธรรม กรณีตำบลทรายขาว อำเภอโคกโพธิ์ จังหวัดปัตตานี. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาความขัดแย้งและสันติศึกษา, สถาบันสันติศึกษา, มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.

อมรา พงศาพิชญ์. (2545). ความหลากหลายวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

อับดุล (นามสมมติ). (2562, 25 กรกฎาคม). อิหม่าม. สัมภาษณ์.

อับดุลฮามิ อิบราฮิม. (2557). ภาวะผู้นำที่พึงประสงค์ตามหลักศาสนาพุทธและศาสนาอิสลาม. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาการบริหารจัดการคณะสงฆ์, คณะสังคมศาสตร์, มหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย.

เอกรินทร์ ต่วนศิริ. (2562). ว่าด้วยความสัมพันธ์ที่เปราะบางระหว่างกลุ่มชาวพุทธและมุสลิม ในสังคมไทย. ปัตตานี: ปาตานีฟอรั่ม.

เฮาะ (นามสมมติ). (2562, 25 กุมภาพันธ์). อุสตาซ. สัมภาษณ์.

Katz, D., & Kahn, R. (1978). The social psychology of organizations. New York: John Wiley & Sons.