The Literary Works of Lu Hsun: Roles and Reflections on a Chinese Society During a Period of Transition

Main Article Content

Truong Thi Hang

Abstract

This article presents Lu Hsun's roles as a great writer and leader of the "Art for life's sake" movement in modern Chinese literature, particularly his roles in portraying a Chinese society in the early 20th century, which was a critical transitional period for the country. Lu Hsun was an artist who wrote various types of literature. His literary works that have been translated into Thai consist of 28 short stories, 49 essays, and 42 poems. Lu Hsun's role as an "Art for life's sake" writer is evident in how he used his works to record historical events in China during the early 20th century. He depicted the lives of Chinese people in a contemporary society that blended old feudal concepts with new democratic ideas. He also portrayed the characteristics of people who could not yet shed their slave mentality resulting from cultivation under the old regime. Lu Hsun's literature also demonstrates his political stance and intention to oppose the reactionary government and intellectuals who survived by advocating the concept of "Art for art's sake," his praise for revolutionary forces, and his campaign to liberate Chinese women from the bonds of traditionalism. 

Downloads

Download data is not yet available.

Article Details

Section
Academic article

References

จู้ชิวไป๋. (2522). วิจารณ์ความเรียงของหลู่ซิ่น. ใน อารีย์ ลีวีระ (บรรณาธิการ), คนกินคน (หน้า 179-182). กลุ่มส่องทาง.

ณรงค์ ชินบุตร. (ม.ป.ป.). ถิ่นย่านบ้านเกิดของหลู่ซิ่น. https://bclc-tu.in.th/files/e18.pdf

ณปรัชญ์ บุญวาศ. (2543). ทัศนะในการมองสังคมจีนของหลู่ซิ่น: ศึกษาจากงานเขียน. [วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์].

ทวีป วรดิลก. (ม.ป.ป.). หลู่ซิ่น ธวัชชัยอมตะของวรรณคดีจีนใหม่. ใน ฝันสลาย (หน้า 94-104). นานมี.

ทิพย์สุดา ปิยะพันธ์. (2551). บทบาททางการเมืองของพรรคกั๋วหมินตั่งก่อนการก่อตั้งสาธารณรัฐประชาชนจีน ค.ศ. 1912-1949. [วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ].

ทีปกร (จิตร ภูมิศักดิ์). (2566). ศิลปเพื่อประชาชน. ใน ศิลปเพื่อชีวิต ศิลปเพื่อประชาชน (หน้า 153-206) (พิมพ์ครั้งที่ 9). ไทยควอลิตี้บุ๊คส์ (2006).

ปกรณ์ ลิมปนุสรณ์. (2546). คำนำบรรณาธิการ. ใน เรื่องสั้นของหลู่ซวิ่น (หน้า 4-10). ชุมศิลป์ธรรมดา.

พวงร้อย คำเรียง. (2523). หลู่ซิ่นและช่วงประวัติศาสตร์จีน. ใน ชุมนุมกวีร้อยแก้วชุด “หญ้าป่า” (หน้า 109-201). กอไผ่.

ภูรดา เซี่ยงจ๊ง. (2557). บุคลิกภาพผิดปกติของตัวละครในวรรณกรรมจีนสมัยขบวนการวัฒนธรรมใหม่ (ค.ศ. 1918-1924). วารสารอักษรศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร, 36(2), 179-203.

ศิริเพ็ชร ทฤษณาวดี. (2544). การศึกษาเปรียบเทียบวรรณกรรมของหลู่ซฺวิ่นเรื่องอาคิวเจิ้งจฺว้านฉบับแปล. [วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย].

เสมียนนารี. (2567). 25 กันยายน วันคล้ายวันเกิด “2 นักปฏิวัติปัญญาชน”: หลู่ซิ่น-จิตร ภูมิศักดิ์. https://www.silpa-mag.com/this-day-in-history/article_20521.

เสี่ยวจิว. (2566). “อาคิว” ตัวละครอมตะของหลู่ซิ่นเพราะไม่ว่ายุคใด วงการใด ก็มีอาคิว. https://www.silpa-mag.com/culture/article_69033

หลู่ซวิ่น. (2546). เรื่องสั้นของหลู่ซวิ่น (นักศึกษาวิชาเอกภาษาจีนรุ่น 7 มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, แปล). ชุมศิลป์ธรรมดา.

หลู่ซวิ่น. (2546). เทศกาลขนมจ้าง (ปิยมาศ สรรพวีรวงศ์, แปล). ใน ปกรณ์ ลิมปนุสรณ์ (บรรณาธิการ), เรื่องสั้นของหลู่ซวิ่น (หน้า 129-141). ชุมศิลป์ธรรมดา.

หลู่ซวิ่น. (2546). เรือนผม (อรพินท์ ไกรสร, แปล). ใน ปกรณ์ ลิมปนุสรณ์ (บรรณาธิการ), เรื่องสั้นของหลู่ซวิ่น (หน้า 93-102). ชุมศิลป์ธรรมดา.

หลู่ซิ่น. (ม.ป.ป). ชุมนุมเรื่องสั้นของหลู่ซิ่น. เปลวเทียน.

หลู่ซิ่น. (ม.ป.ป). ฝันสลาย (สุภาณี ปิยพสุนทรา, แปล). นานมี.

หลู่ซิ่น. (ม.ป.ป.). พรุ่งนี้ (วิภา อุตมฉันท์, แปล). นานมี.

หลู่ซิ่น. (2495). ประวัติจริงของอาคิวและเรื่องสั้นอื่น ๆ ของหลู่ซิ่น (ยุคใหม่, แปล). นิตยสารยุคใหม่.

หลู่ซิ่น. (2518). เรื่องจริงของอาคิว (อภิวัติ, แปล). เจริญวิทย์.

หลู่ซิ่น. (2519). บันทึกของคนบ้า รวมเรื่องสั้นของหลู่ซิ่น (กลุ่มชนบทเพื่อชีวิต มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, แปล). เจริญวิทย์.

หลู่ซิ่น. (2523). ชุมนุมกวีร้อยแก้วชุด “หญ้าป่า” (พวงร้อย คำเรียง, แปล). กอไผ่.

หลู่ซิ่น. (2523). ชุมนุมเรื่องเอกของหลู่ซิ่น. แสงสรวง.

หลู่ซิ่น. (2540). ประวัติจริงของอา Q (มานิต เจียรบรรจงกิจ, แปล). สุขภาพใจ.

หลู่ซิ่น. (2543). กวีนิพนธ์หลู่ซิ่น (ทวีปวร, แปล). สุขภาพใจ.

หลู่ซิ่น. (2550). ประวัติจริงของอา Q (เดชะ บัญชาชัย, แปล). แม่คำผาง.

หลู่ซิ่น. (2563). ตะโกนสู้ ชุมนุมเรื่องสั้นของหลู่ซิ่น. ไทยควอลิตี้บุ๊คส์ (2006).

หลู่ซิ่น, ปาจิณ และฉี่อี่. (2522). คนกินคน (อารีย์ ลีวีระ, แปล). กลุ่มส่องทาง.

เหมาเจ๋อตง. (2522). ศึกษาหลู่ซิ่น (ปรีชา เปี่ยมพงศ์สานต์, แปล). ใน คนกินคน (หน้า 254-269). กลุ่มส่องทาง.

Foster, P. B. (2001). The ironic inflation of Chinese national character: Lu Xun's international reputation, Romain Rolland's critique of “The true story of Ah Q”, and the Nobel Prize. Modern Chinese Literature and Culture, 13(1), 140-168. https://www.jstor.org/stable/pdf/41490846.pdf