การเล่าเรื่องและกลวิธีการสร้างสรรค์ของภาพยนตร์ฮาลาล
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยนี้เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษากลวิธีการเล่าเรื่อง และกลวิธีการสร้างสรรค์ของภาพยนตร์ฮาลาล โดยใช้วิธีการวิเคราะห์ตัวบทร่วมกับการสัมภาษณ์เชิงลึก และการศึกษาเอกสารและสื่อประชาสัมพันธ์ต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องกับภาพยนตร์ฮาลาล ผลการศึกษาพบว่า พล็อตเรื่องของภาพยนตร์ฮาลาลผูกโยงอยู่กับวิถีชีวิตของมุสลิมและศาสนาอิสลาม ภาพยนตร์แสดงถึงความขัดแย้งของตัวละครที่ต้องเลือกระหว่างความดีและความชั่วตามบรรทัดฐานของศาสนา แนวคิดที่ภาพยนตร์นำเสนอ ได้แก่ คุณค่าของหลักคำสอนของศาสนาอิสลาม ภาพลักษณ์ที่ดีของชาวมุสลิมและศาสนาอิสลาม และความสุขที่แท้จริงของผู้ที่ศรัทธาในอิสลาม กระบวนการสร้างสรรค์ภาพยนตร์ฮาลาลใช้วิธีการระดมทุนสาธารณะ ทีมงานนักแสดงเข้ามามีส่วนร่วมในลักษณะของการร่วมอุดมการณ์ ขั้นตอนการถ่ายทำเสมือนเป็นการจำลองวิถีชีวิตมุสลิมมาไว้ในกองถ่าย ส่วนขั้นตอนหลังการถ่ายทำมีการใช้องค์ประกอบบางอย่างที่ลดทอนความบันเทิงลง รวมทั้งมีการจัดฉายและเผยแพร่ภาพยนตร์ในวงจำกัด การศึกษาครั้งนี้ทำให้เห็นถึงการต่อรองของผู้กำกับภาพยนตร์ฮาลาลระหว่างการสร้างสรรค์ในเชิงศิลปะกับเงื่อนไขของศาสนาอิสลาม รวมทั้งบทบาทของสื่อทางเลือกในฐานะที่เป็นสื่อที่สร้างพื้นที่ให้กับกลุ่มคนมุสลิมที่นับถือศาสนาอิสลามในสังคมไทย
Downloads
Article Details
บทความทุกบทความเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพาเท่านั้น
เอกสารอ้างอิง
Journalist in Philippines. (2558). สื่อและสิทธิการสื่อสารภาคประชาชน. เข้าถึงได้จาก http://journalistinph.blogspot.com
ดวงหทัย กอหลวง. (2555). ความสำคัญของกระดานสนทนาออนไลน์ด้านความงามต่อกระบวนการตัดสินใจซื้อเครื่องสำอางของผู้บริโภค. วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต, สาขาวิชาการตลาด, คณะบริหารธุรกิจ, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ไทยพับลิก้า. (2558). Crowdfunding ไอเดียธุรกิจแบบใหม่ กุญแจคือความซื่อสัตย์ โปร่งใส และความคิดสร้างสรรค์. เข้าถึงได้จาก https://thaipublica.org/2015/02/crowdfunding
ธัญรัศม์ สะละหมัด. (2549). อิสลาม-สื่อ-ความรุนแรง: ปฏิสัมพันธ์บนเส้นทางการสร้างภาพลักษณ์ความรุนแรง. วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต, สาขาวิชาสหวิทยาการ, สำนักงานบัณฑิตศึกษา, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ธีรพันธ์ โล่ห์ทองคำ. (2545). IMC in action. กรุงเทพฯ: ทิปปิ้ง พอยท์.
บรรจง โกศัลวัฒน์. (2529). การกำกับ (และ) การแสดงในภาพยนตร์. กรุงเทพฯ: เฮาท์.
ประสิทธิ์ อุทาเลิศ. (2553). กระบวนการประชาสัมพันธ์เว็บไซต์พาณิชย์อิเล็กทรนิกส์แบบ SEO สำหรับเว็บไซต์บิวตี้เมโลดี. วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต, สาขาวิชาการบริหารธุรกิจ, คณะบริหารธุรกิจ, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
พงศวีร์ สุภานนท์. (2561). การปรับตัวในการเล่าเรื่องของผู้กำกับภาพยนตร์นอกกระแสภายใต้ระบบทุนนิยมของอุตสาหกรรมภาพยนตร์ไทย. วิทยานิพนธ์นิเทศศาสตรดุษฎีบัณฑิต, สาขาวิชานิเทศศาสตร์, คณะนิเทศศาสตร์, มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
พรจันทร์ เสียงสอน. (2557). การนำเสนอผู้หญิงและความรุนแรงในภาพยนตร์ไทย. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาการสื่อสารประยุกต์, คณะภาษาและ การสื่อสารสาร, สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
ภากิตติ์ ตรีสุกล. (2551). หลักนิเทศศาสตร์ (พิมพ์ครั้งที่ 6). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา.
มาโนช ชุ่มเมืองปัก. (2560). การผลิตสื่อทางเลือกโดยชาวไทยเชื้อสายปกาเกอะญอ. กรุงเทพฯ: คณะนิเทศศาสตร์, มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
ศูนย์ข้อมูลและข่าวสืบสวนเพื่อสิทธิพลเมือง. (2558). Re-define‘สื่อทางเลือก’ยุคสงครามข่าวสารบนทางแพร่งทุน-อิสระ-มืออาชีพ?. เข้าถึงได้จาก https://www.tcijthai.com/news/2015/01/scoop/5426
สมคเน วรวิวัฒน์. (2553). การบริหารงานกองถ่ายทําภาพยนตร์ไทย: กรณีศึกษาผู้กํากับที่เป็นศิลปินตลก. วิทยานิพนธ์วารสารศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาการบริหารสื่อสารมวลชน, คณะวารสารศาสตร์และสื่อสารมวลชน, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สรัสนันท์ คำดีบุญ. (2559). กลยุทธ์การสื่อสารการตลาดของภาพยนตร์นอกกระแสของประเทศไทยผ่านสื่อสังคมออนไลน์. วิทยานิพนธ์นิเทศศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชานิเทศศาสตร์และนวัตกรรม, คณะนิเทศศาสตร์และนวัตกรรมการจัดการ, สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
อัญชลี ชัยวรพร. (2556). ทฤษฎีและการวิจารณ์ภาพยนตร์เบื้องต้น (พิมพ์ครั้งที่ 4). นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
O’Sullivan, T., Hartley, J., Saunders, D., Montgomery, M., & Fiske, J. (1994). Key concepts in communication and cultural studies. London: Routledge.
