ระเบียบวิธีการบรรเลงเดี่ยวจะเข้ของครูสุธารณ์ บัวทั่ง

Main Article Content

ช่อทิพย์ ภู่มณี

บทคัดย่อ

บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อถ่ายทอดความรู้เรื่องระเบียบวิธีการบรรเลงเดี่ยวจะเข้ของครูสุธารณ์
บัวทั่ง โดยทำการศึกษาข้อมูลจากเอกสาร ตำรา และจากการสัมภาษณ์จากครูสุธารณ์ บัวทั่ง ให้ได้ข้อมูลเกี่ยวกับระเบียบวิธีในการบรรเลงเดี่ยว พื้นฐานการบรรเลงจะเข้ ระเบียบวิธีการบรรเลงเดี่ยว และการถ่ายทอดการบรรเลงเดี่ยวจะเข้ของครูสุธารณ์ บัวทั่ง จากการศึกษาข้อมูลพบว่าผู้มีทักษะที่จะบรรเลงเพลงเดี่ยวพึงมีคือ ความรู้ ความสามารถ และทักษะ ที่จะทำให้การบรรเลงเดี่ยวออกมาประสบความสำเร็จ และมีความถูกต้องตามหลักกระบวนการดนตรีไทย เครื่องมือจะเข้ เป็นเครื่องดนตรีไทยนิยมเดี่ยวกันอย่างแพร่หลายในปัจจุบัน


          ความรู้และความสามารถทักษะของการบรรเลงเดี่ยวนั้น ซึ่งจะต้องให้ความสำคัญในเรื่องของความตั้งใจในการศึกษาเล่าเรียน และมีความอดทนอดกลั้นในการฝึกฝน ฝึกซ้อม เพื่อให้เกิดทักษะในการบรรเลงจะเข้ที่เชี่ยวชาญมากขึ้น และการถ่ายทอดองค์ความรู้ทางจะเข้ของครูสุธารณ์ บัวทั่งจะเป็นในรูปแบบของการถ่ายทอดในลักษณะของสำนัก หรือบ้านดนตรีที่ผู้เรียนต้องฝากตัวเข้าเป็นศิษย์เสียก่อน การฝึกหัดดนตรีไทยตามแบบครูโบราณ จึงถือเป็นมรดกทางวัฒนธรรมดนตรีไทยที่ทรงคุณค่ายิ่ง แฝงไว้ด้วยศาสตร์และศิลป์แห่งการดนตรีได้เป็นอย่างดี

Article Details

บท
บทความทางวิชาการ (Academic Article)

References

Limpachai., S (2020). Primary Khim Solo ( 2nd Print), Bangkok, Sahathammic Co., Ltd.

Printing

Suttajit., N.(1996). Musical Activity for Teacher, Bangkok: Chulalongkorn University Printing

Poonpit Amartayakul (1984) Dontrivichak: Knowledge of Thai Music for Appreciation,

Bangkok. Siam Printing House, Printing Period

Suraphan Tansriwong. (1995). Teaching Method. Bangkok : Siam Sport Syndicate.

Samart Chansoon. (1993). Folk Wisdom and Rural Development. ( Volume 1) Bangkok:

Ammarin Printing Group.

Songsiri Saprasert. (1999).The Category of Folk Wisdom Transfer. Master's Thesis in Adult

and Continuing Education, Mahidol University.