การศึกษาแนวทางและปัจจัยในการใช้ระบบสารสนเทศในการบริหารองค์กรที่ประสบความสำเร็จ ของผู้บริหารสถานศึกษาอาชีวศึกษาเอกชน : กรณีศึกษา วิทยาลัยเทคโนโลยีภาคตะวันออก (อี.เทค)
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อ 1) ศึกษาแนวทางการใช้ระบบเทคโนโลยีสารสนเทศในการบริหารองค์กรของวิทยาลัยเทคโนโลยีภาคตะวันออก (อี.เทค) และ 2) วิเคราะห์ปัจจัยแห่งความสำเร็จของการใช้ระบบเทคโนโลยีสารสนเทศ ในการบริหารองค์กร ใช้วิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ กลุ่มเป้าหมายที่ใช้ในการวิจัยครั้งนี้ ได้มาโดยวิธีการเลือกแบบเจาะจง (Purposive sampling) ประกอบด้วย ผู้บริหารสถานศึกษาที่มีหน้าที่เกี่ยวข้อง 6 คน หัวหน้างานหรือหัวหน้าฝ่ายที่มีหน้าที่เกี่ยวข้อง 5 คนครูผู้สอน 10 คน นักเรียนระดับประกาศนียบัตรวิชาชีพ 6 คน และนักศึกษาระดับประกาศนียบัตรวิชาชีพชั้นสูง 4 คน รวมทั้งสิ้น จำนวน 31 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ แบบสัมภาษณ์ แบบบันทึกการสนทนากลุ่ม เก็บรวบรวมข้อมูลโดยใช้วิธีวิเคราะห์เอกสาร การสัมภาษณ์และการอภิปรายสนทนากลุ่ม วิเคราะห์ข้อมูลโดยการวิเคราะห์เนื้อหา และสร้างข้อสรุปแบบอุปนัย
ผลการวิจัยพบว่าแนวทางการใช้ระบบเทคโนโลยีสารสนเทศในการบริหารองค์กรที่ประสบความสำเร็จ ของผู้บริหารสถานศึกษา ประกอบด้วย 1) การจัดการข้อมูลนักเรียน 2) การพัฒนาการเรียนการสอน 3) การพัฒนาทักษะบุคลากร 4) การสื่อสารภายในองค์กร และปัจจัยแห่งความสำเร็จของการใช้ระบบเทคโนโลยีสารสนเทศในการบริหารองค์กรของวิทยาลัยเทคโนโลยีภาคตะวันออก ประกอบด้วย 1) การสนับสนุนจากผู้บริหาร คือ การมีส่วนร่วมและการสนับสนุนอย่างจริงจังจากผู้บริหารระดับสูงเพื่อขับเคลื่อนด้านเทคโนโลยี 2) การจัดสรรงบประมาณ คือ การจัดสรรทรัพยากรทางการเงินอย่างเพียงพอในการสนับสนุนโครงการเทคโนโลยี 3) โครงสร้างพื้นฐานด้านเทคโนโลยี คือ การพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานที่จำเป็นเพื่อรองรับระบบและเครื่องมือเทคโนโลยี 4) ระบบงานที่ใช้ได้จริง คือ การออกแบบและพัฒนาระบบที่ตอบสนองความต้องการและใช้งานได้จริง 5) ความเข้าใจร่วมกัน คือการสร้างการสื่อสารและความเข้าใจที่ชัดเจนในองค์กร
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2560). แผนการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2560-2579. สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา.
ราชกิจจานุเบกษา. (2562). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542 และที่แก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ 4) พ.ศ. 2562.
สำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษา. (2568). นโยบายพัฒนาอาชีวศึกษา. กรุงเทพมหานคร : สำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษา.
Christensen, C. M. (1997). The innovator’s dilemma: When new technologies cause great firms to fail. Harvard Business Review Press.
Westerman, G., Bonnet, D., & McAfee, A. (2014). Leading digital: Turning technology into business transformation. Harvard Business Press.
Avolio, B. J., Sosik, J. J., Kahai, S. S., & Baker, B. (2014). E-leadership: Re-examining transformations in leadership source and transmission. The Leadership Quarterly, 25(1), 105-131.
Piccoli, G. (2018). Information systems for managers: Text and cases. Prospect Press.
Barney, J. (1991). Firm resources and sustained competitive advantage. Journal of
Management, 17(1), 99-120.
Kotter, J. P. (1996). Leading Change. Harvard Business Review Press.
สงบ อินทรมณี. (2562). การบริหารสถานศึกษาในยุคดิจิทัล. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยการจัดการและเทคโนโลยีอีสเทิร์น, 16, 1: 353-360.
วิทยาลัยเทคโนโลยีภาคตะวันออก (อี.เทค). (2566). รายงานประจำปี 2566: การพัฒนาองค์กรสู่ความเป็นเลิศ. ชลบุรี: อี.เทค.
Davenport, T. H., & Prusak, L. (1998). Working Knowledge: How Organizations Manage What They Know. Harvard Business Press.
Vygotsky, L. S. (1978). Mind in Society: The Development of Higher Psychological Processes. Harvard University Press.
Shannon, C. E., & Weaver, W. (1949). The Mathematical Theory of Communication. University of Illinois Press.
Argyris, C., & Schön, D. A. (1978). Organizational Learning: A Theory of Action Perspective. Addison-Wesley.
Porter, M. E. (1985). Competitive Advantage: Creating and Sustaining Superior Performance. Free Press.
Brynjolfsson, E., & Hitt, L. M. (2000). Beyond the Productivity Paradox. Communications of the ACM, 43(1), 49-55.
Nielsen, J. (1993). Usability Engineering. Morgan Kaufmann.
