การออกแบบแบนเนอร์โฆษณางานการแสดงสดประเภทต่างๆ บนสื่อออนไลน์ในประเทศไทยยุคดิจิทัล
คำสำคัญ:
การออกแบบ, แบนเนอร์โฆษณา, งานการแสดงสดบทคัดย่อ
การสื่อสารในปัจจุบันได้เข้าสู่ยุคดิจิทัลอย่างเต็มรูปแบบ ดังจะเห็นได้ว่าการสื่อสารด้วยการโฆษณาที่ต้องเข้าถึงผู้รับสารเฉพาะกลุ่มก็มีแนวโน้มมาใช้รูปแบบงานโฆษณาออนไลน์ หากจะกล่าวถึงการโฆษณาเพื่องานการแสดงประเภทต่าง ๆ ที่ต้องการขายบัตรเข้าชมก็มีแนวโน้มที่เปลี่ยนไปจากการทำป้ายโฆษณาติดตั้งตามจุดที่มีผู้คนสนใจเป็นป้ายแบนเนอร์เพื่อทำการสื่อสารผ่านช่องทางออนไลน์ และให้ผู้รับสารได้เลือกรับเนื้อหาที่สนใจ จนกระทั่งต่อยอดไปถึงการขายบัตรเข้าชมการแสดง ซึ่งนับว่าเป็นการสื่อสารที่มีความหลากหลายในยุคดิจิทัล ในบทความนี้ได้กล่าวถึงช่องทางสื่อเว็บไซต์ที่ใช้ในการเผยแพร่โฆษณารายละเอียดของงานการแสดงสด ซึ่งเป็นแหล่งสืบค้นข้อมูลสำหรับการหาชมงานการแสดง และได้มีข้อสังเกตว่างานการแสดงสดบางชุดที่มีราคาบัตรสูงมากก็ยังคงมีผู้เข้าชมการแสดงเต็มทุกรอบ ปัจจัยที่ผู้รับสารซึ่งเป็นผู้เข้าชมการแสดงได้ใช้ประกอบการตัดสินใจซื้อบัตรจะมาจากข้อความ ภาพถ่าย สีสัน และองค์ประกอบศิลป์ที่ถ่ายทอดออกมาผ่านงานการโฆษณา ซึ่งปัจจุบันองค์ประกอบศิลป์ที่ทำหน้าที่ในการสื่อสารเนื้อหางานการแสดงแต่ละชุดได้มากที่สุดแต่ละชุดนั้นจะเน้นไปในการใช้องค์ประกอบศิลป์ที่เกี่ยวข้องกับแสงเงา พื้นที่ในการวางรูป การใช้ข้อความในรูปประโยค เป็นหลัก
เอกสารอ้างอิง
กำจร สุนพงษ์ศรี. (2559). สุนทรียศาสตร์ หลักปรัชญาศิลปะทฤษฎีทัศนศิลป์ ศิลปวิจารณ์. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชลูด นิ่มเสมอ. (2538). องค์ประกอบของศิลปะ. กรุงเทพฯ : ไทยวัฒนาพานิช.
ตรีดาว อภัยวงศ์. (2550). ปริทัศน์ศิลปะการละคร. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เทียนชัย ตั้งพรประเสริฐ. (2542). องค์ประกอบศิลป์ 1. กรุงเทพฯ : เฟื่องฟ้า พลิ้นติ้งจํากัด.
ไทยทิคเก็ตเมเจอร์. (2567). รายการแสดง. https://www.thaiticketmajor.com/performance/
ธิดาพร ชนะชัย. (2550). New media challenges: marketing communication through new media. http://commarts.hcu.ac.th/images/academic_article/nok/new_media_newchallenges.pdf
ธีรนัย จิระสิริกุล. (2563). บูรณาการด้านเทคนิคและกลเม็ดการแสดงบทเพลงเปียโนมิติใหม่. [ดุษฎีนิพนธ์ปริญญาดศิลปกรรมศาสตรบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย].
ธวัชชานนท์ ตาไธสง. (2562). หลักการศิลปะ. พิมพ์ครั้งที่ 1. กรุงเทพฯ : วาดศิลป์.
นพมาส ศิริกายะ. (2525). ดูหนังดูละคร. กรุงเทพ : สำนักพิมพ์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ปุณณรัตน์ พิชญไพบูลย์. (2561). สุนทรียศาสตร์เชิงประจักษ์. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พิบูล ทีปะปาล. (2545). การโฆษณาและการส่งเสริมการขาย. กรุงเทพฯ : มิตรสัมพันธ์กราฟฟิค.
วิรุณ ตั้งเจริญ. (2539). การออกแบบ. พิมพ์ครั้งที่ 1. กรุงเทพฯ : โอเดียนสโตร์.
ศิริวรรณ เสรีรัตน์. (2540). การโฆษณาและการส่งเสริมการตลาด. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
สราวุธ อนันตชาติ. (2565). พฤติกรรมผู้บริโภคในการสื่อสารการตลาด. กรุงเทพฯ : คณะนิเทศศาสตร์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุชาติ สุทธิ. (2535). เรียนรู้การเห็น : พื้นฐานการวิจารณ์ทัศนศิลป์. กรุงเทพฯ : โอ. เอศพริ้นติ้งเฮาส์.
สกนธ์ ภู่งามดี. (2546). การออกแบบและผลิตงานโฆษณา. กรุงเทพฯ : แซท โฟร์ พริ้นติ้ง.
โสภาวรรณ รัตนจิตรกร. (2542). ทัศนคติ พฤติกรรมการเปิดรับสื่อ “ป้ายแบนเนอร์” ในระบบเวิลด์ไวด์เว็บของผู้ใช้บริการในประเทศไทย. [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์].
อนุศักดิ์ ฉิ่นไพศาล. (2566). พฤติกรรมผู้บริโภค. กรุงเทพฯ : ซีเอ็ดยูเคชั่น.
อมรา มาทอง. (2563). การตัดสินใจซื้อสื่อโฆษณาโซเชียลแฟนเพจของฝ่ายซื้อสื่อโฆษณาโซเชียลให้กับลูกค้าของบริษัทตัวแทนโฆษณา. [การค้นคว้าอิสระปริญญานิเทศศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
Wertime, K. & Fenwick, L. (2008). Digital Marketing the Essential Guide to New Media & Digital Marketing. New Jersey: Wiley & Son.