การรับรู้คุณค่า ผลกระทบ กับการตัดสินใจใช้บัญชีนิรนาม ของนักศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฏลำปางที่ใช้สื่อสังคมออนไลน์

ผู้แต่ง

  • ปองปรารถน์ สุนทรเภสัช คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏลำปาง
  • สุคนทิพย์ สุภาจันทร์ คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏลำปาง

คำสำคัญ:

การสื่อสารนิรนาม, คุณค่าของบัญชีนิรนาม, ผลกระทบบัญชีนิรนาม, การตัดสินใจใช้บัญชีนิรนาม, บัญชีนิรนาม

บทคัดย่อ

        การวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาความสัมพันธ์ของการรับรู้คุณค่า ผลกระทบ กับการตัดสินใจใช้บัญชีนิรนามของนักศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฏลำปางที่ใช้สื่อสังคมออนไลน์ และ 2) ศึกษาปัจจัยที่ส่งผลต่อการตัดสินใจใช้บัญชีนิรนามของนักศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฏลำปางที่ใช้สื่อสังคมออนไลน์ เป็นการวิจัยเชิงปริมาณ เก็บข้อมูลโดยใช้แบบสอบถามจากกลุ่มตัวอย่างนักศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฏลำปาง จำนวน 385 คน การวิเคราะห์ข้อมูลใช้สถิติเชิงพรรณนา ได้แก่ ความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน รวมถึงสถิติเชิงอนุมาน ได้แก่ สัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์แบบเพียร์สัน และการวิเคราะห์ถดถอยพหุคูณ ใช้วิธี Stepwise ในการคัดเลือกตัวแปรอิสระ เพื่อสร้างสมการถดถอยที่เหมาะสมในการวิเคราะห์ความสัมพันธ์ของตัวแปรที่ศึกษา

 

        ผลการวิเคราะห์พบว่า การรับรู้คุณค่าของการใช้บัญชีนิรนามมีความสัมพันธ์ทางบวกกับการตัดสินใจใช้บัญชีนิรนาม การรับรู้ผลกระทบของการใช้บัญชีนิรนามมีความสัมพันธ์ทางบวกกับการตัดสินใจใช้บัญชีนิรนาม ส่วนปัจจัยที่มีประสิทธิภาพที่สามารถทำนายการตัดสินใจใช้บัญชีนิรนาม คือ การรับรู้คุณค่าของการใช้บัญชีนิรนาม โดยสามารถทำนายการตัดสินใจใช้บัญชีนิรนามได้ร้อยละ 35.9 ในภาพรวมนักศึกษาเห็นด้วยว่าบัญชีนิรนามมีคุณค่า ( equation = 3.71) โดยประเด็นที่มีค่าเฉลี่ยสูงสุด ได้แก่ การสื่อสารนิรนามสามารถนำมาสร้างความมีตัวตน ( equation = 3.81) ส่วนผลกระทบของการใช้บัญชีนิรนามประเด็นที่มีค่าเฉลี่ยสูงสุด ได้แก่ การสื่อสารแบบนิรนามเป็นช่องทางของมิจฉาชีพ ( equation = 3.96)

เอกสารอ้างอิง

คณาธิป ทองรวีวงศ์. (2558). สิทธิในการสื่อสารข้อมูลออนไลน์โดยนิรนามของสื่อพลเมือง. วารสารนิติสังคมศาสตร์, 8(2), 72-128.

ณัฐรัชต์ สาเมาะ, พิมพวัลย์ บุญมงคล, ติโหมะ โอะหยะเน็น, รณภูมิ สามัคคีคารมย์, และโธมัส กวาดามูซ. (2557). การรับรู้ของเยาวชนต่อการรังแกในพื้นที่ไซเบอร์. วารสารพฤติกรรมศาสตร์เพื่อการพัฒนา, 6(1), 351-364.

ปองปรารถน์ สุนทรเภสัช และคณะ. (2567). พฤติกรรมการสื่อสารโดยนิรนาม. ลำปาง: มหาวิทยาลัยราชภัฏลำปาง.

สุรพงษ์ คงสัตย์ และ ธีรชาติ ธรรมวงค์. (2551). การหาค่าความเที่ยงตรงของแบบสอบถาม (IOC). https://www.mcu.ac.th/article/detail/14329

อัปสร เสถียรทิพย์ และคณะ (2564). การศึกษาความรุนแรงทางโซเชียลมีเดียและการรับรู้ของวัยรุ่น. http://cclickthailand.com/wp-content/uploads/ 2020/04/14.pdf

Cronbach, L. J. (1990). Essentials of psychological testing (5th ed.). Harper Collins Publishers.

Danezis, G., & Diaz, C. (2008). A survey of anonymous communication channels. https://www.esat.kuleuven.be/cosic/publications/article-927.pdf

Hoang, N. P., & Pishva, D. (2014). Anonymous communication and its importance in social networking. In Proceedings of the 16th International Conference on Advanced Communication Technology (ICACT) (pp. 34–39). IEEE. https://doi.org/10.1109/ICACT.2014.6778917

Mossberg, W. (1995). Personal Technology: Accountability is key to democracy in the online world. Wall Street Journal, (26).

Sultan, O. (2020). Online anonymity – How to keep yourself safe and unidentified. HackRead. https://www.hackread.com/online-anonymity-how-to-keep-safe-unidentified/

Tien, L. (1996). Who’s afraid of anonymous speech? McIntyre and the Internet. Oregon Law Review, (75), 117–160.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2025-08-29