การพัฒนาผลิตภัณฑ์ผ้าซิ่นตีนจกโหล่งลี้โดยใช้อัตลักษณ์ทางวัฒนธรรมของชุมชน

ผู้แต่ง

  • ธิตินัดดา จินาจันทร์ โครงการจัดตั้งศูนย์ล้านนาสร้างสรรค์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่

คำสำคัญ:

ผ้าทอตีนจกโหล่งลี้, การพัฒนาผลิตภัณฑ์, อัตลักษณ์ทางวัฒนธรรม, วัฒนธรรมท้องถิ่น

บทคัดย่อ

การวิจัยนี้เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ มีวัตถุประสงค์เพื่อหาแนวทางพัฒนาผลิตภัณฑ์และการพัฒนาการตลาด โดยใช้อัตลักษณ์ทางวัฒนธรรมของชุมชนมาเป็นกรอบในการพัฒนาผลิตภัณฑ์ โดยทำวิจัยร่วมกับกลุ่มช่างทอบ้านปวงคำ อำเภอลี้ จังหวัดลำพูน จำนวน 20 คน ด้วยกระบวนการมีส่วนร่วมของชุมชน การเก็บรวบรวมข้อมูลใช้หลายวิธีร่วมกัน ได้แก่ การประชุมระดมสมอง การจัดการอบรมเชิงปฏิบัติการ การสังเกตการณ์แบบไม่มีส่วนร่วม และการสัมภาษณ์เชิงลึก และใช้แนวคิดคติชนสร้างสรรค์เป็นกรอบในการวิเคราะห์ข้อมูล ผลการศึกษาวิจัย พบว่ามีแนวทางการพัฒนาผลิตภัณฑ์อยู่ 3 แนวทาง ได้แก่ 1) การพัฒนาโครงสร้างของตัวซิ่นโดยแทรกเทคนิคการจก 2) การพัฒนาผลิตภัณฑ์จากผ้าทอที่พัฒนาขึ้นใหม่ 3) การออกแบบลวดลายผ้าซิ่นตีนจก โดยได้ออกแบบลวดลายซิ่นตีนจกใหม่ 3 ลายด้วยกัน ได้แก่ 1) ลายบ่าสุระ 2) ลายแม่น้ำสามสาย 3) ลายเครื่องสังคโลก หรือลายไผ่ล้อมเมือง ซึ่งมีการคัดเลือกข้อมูลวัฒนธรรมในชุมชนมาใช้เป็นแนวคิดในการออกแบบลวดลายทั้ง 3 นี้ เช่น ตำนานเรื่องเล่าเกี่ยวกับประวัติศาสตร์เมือง ศิลปกรรมที่ปรากฏบนโบราณวัตถุที่ขุดค้นพบในพื้นที่อำเภอลี้ที่ชาวบ้านเชื่อว่าเกี่ยวโยงถึงตำนานพระนางจามรี และต้นตะโกนาอายุร่วมร้อยปีที่ปลูกอยู่ในพื้นที่ซึ่งชาวบ้านใช้ประโยชน์มาโดยตลอด โดยข้อมูลวัฒนธรรมชุมชนเหล่านี้ได้ถูกนำมาพัฒนาเป็น story-telling และ infographic ในการพัฒนาการตลาดให้กับผ้าซิ่นตีนจกโหล่งลี้

References

ทรงพล ศิวานนท์. (2543). ลวดลายการทอผ้าซิ่นตีนจกอำเภอลับแล จังหวัดอุตรดิตถ์. เชียงใหม่: บัณฑิตวิทยาลัยมหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

ทรงศักดิ์ ปรางค์วัฒนากุล. (2542). ผ้าซิ่นตีนจกแม่แจ่ม. สารานุกรมวัฒนธรรมไทย ภาคเหนือ. ฉบับที่ 8: 4045-4049. กรุงเทพฯ: มูลนิธิสารานุกรมวัฒนธรรมไทย ธนาคารไทยพาณิชย์.

ทรงศักดิ์ ปรางค์วัฒนากุล (บรรณาธิการ). (2536). ผ้าเอเซีย: มรดกร่วมทางวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ.

นุสรา เตียงเกตุ และคณะ. (2559). ตีนจกโหล่งลี้ มรดกสายเมือง จังหวัดลำพูน. เชียงใหม่: สำนักพิมพ์นานา.

นุสรา เตียงเกตุ. (2545). ลายจกแม่แจ่ม. เชียงใหม่: นพบุรีการพิมพ์.

ปิยะพร กัญชนะ. (2557). “บันทึกจับผ้า” เส้นใยแห่งไมตรีคนอาเซียนลุ่มน้ำโขง. กรุงเทพฯ: สถาพรบุ๊คส์.

ศิราพร ฐิตะฐาน ณ ถลาง. (2559). คติชนสร้างสรรค์: บทสังเคราะห์และทฤษฎี. กรุงเทพฯ: ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร.

สันติพงษ์ ช้างเผือก และคณะ. (2549). ประวัติศาสตร์ผ้าซิ่นตีนจก ผ้าทอแม่แจ่ม. เชียงใหม่: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.) สำนักงานภาค คณะเกษตรศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

สุกัญญา สุจฉายา. (2555). เศรษฐกิจสร้างสรรค์กับการจัดการวัฒนธรรม. วารสารไทยศึกษา. 7(2), 217-240.

อัษนัย กางมูล. (2552). การฟื้นฟูอัตลักษณ์จากภูมิปัญญาผ้าซิ่นตีนจกของชุมชนบ้านท้องลับแล ตำบลฝายหลวง อำเภอลับแล จังหวัดอุตรดิตถ์. เชียงใหม่: บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

Gittinger, Mattibelle. (1992). Textiles and the Tai Experience in Southeast Asia. Washington, D.C.: Textile Museum.

Songsak Prangwatthanakul. (1994). Northern Thai Textiles, Thai Textiles: Threads of a Cultural Heritage. Bangkok: National Identity Board, Office of the Prime Minister.

The National Identity Board, Office of the Prime Minister. (1994). Thai Textiles: Threads of a Cultural Heritage. Bangkok: National Identity Board, Office of the Prime Minister.

The Siam Society. (2009). Through Woven Heritage, the Textiles of Thailand: an Exhibition of Cultural Fascination and Beauty. Bangkok: The Siam Society under Royal Patronage.

Vitawan Chunthone. (2013). The Art of Contemporary Jok Textiles: the Integration between Craft and Creative Design. Bangkok: Silpakorn University.

Downloads

เผยแพร่แล้ว

2022-06-28