ETHNOGRAPHIC RESEARCH IN EDUCATION, RELIGION AND CULTURE
Keywords:
Ethnographic Research, Education, Religion and CultureAbstract
Ethnographic Research in Education, Religion and Culture is a qualitative research method aimed at studying and understanding the culture, beliefs, values, and ways of life of people in society, particularly in the contexts of education, religion, and culture. This research approach is rooted in anthropology and sociology, emphasizing the understanding of social phenomena through the emic perspective, or the insider's viewpoint. It employs methods such as participant observation, in-depth interviews, and close interaction with the studied group. The research process consists of key steps: defining the research problem, designing the research, data collection, data analysis, and report writing. Ethnographic research is significant in uncovering the complex dimensions of culture and religion, helping us to understand social processes such as the transmission of religious knowledge, cultural changes, and the adaptation of groups in a transforming society. Furthermore, it plays a crucial role in promoting mutual understanding and respect among people with different beliefs and cultures, which is essential for building a harmonious and peaceful multicultural society.
References
คณะกรรมการจริยธรรมวิจัยแห่งชาติ. (2566). แนวทางจริยธรรมการวิจัยชุมชน. กระทรวงอุดมศึกษา.
จริยา โกเมนต์. (2560). การวิจัยเชิงชาติพันธุ์วรรณนา: การวิจัยทางมานุษยวิทยาที่มากกว่า. วารสารอารยธรรมศึกษา โขง-สาละวิน, 8(2), 194-219.
ชาย โพธิสิตา. (2548). วิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ดาวรวุรรณ ถวิลการ. (2558). การวิจัยเชิงชาติพันธุ์วรรณนาในงานศึกษาวัฒนธรรม. วารสารวิจัยทางการศึกษา, 10(2), 55-72.
บุญเลิศ วิเศษปรีชา. (2562). หลักสูตรฐานวัฒนธรรมสำหรับผู้เรียนพหุวัฒนธรรม. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
บุญเสริม แก้วมาลา. (2562). การปรับตัวทางเศรษฐกิจของชาวม้งในภาคเหนือ. สำนักพิมพ์มติชน.
ปฐม นิคมานนท์. (2548). ประเพณี 12 เดือน: โครงสร้างอำนาจในชนบท. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ปรีชา พนมยงค์. (2564). การสร้างประโยชน์ตอบแทนชุมชนจากการวิจัย. สถาบันวิจัยระบบสาธารณสุข.
ปิยวรรณ วิโรจน์ธรรมากร. (2565). วัฒนธรรมองค์กรไทยในบริบทโลกาภิวัตน์. สำนักพิมพ์แห่งจุฬาฯ.
พระเทพเวที (ประยุทธ์ ปยุตฺโต). (2540). พุทธศาสนาในวิถีไทย. มูลนิธิพุทธธรรม.
พระพรหมบัณฑิต (ประยูร ธมฺมจิตฺโต). (2560). พุทธวิธีวิทยา: แนวทางวิจัยตามหลักพุทธธรรม. สถาบันวิจัยพุทธศาสตร์.
พิริยะ ปรียารัตน์. (2563). วัฒนธรรมองค์กรสตาร์ทอัพไทย: ศึกษาด้วยวิธีชาติพันธุ์วรรณนา. วารสารบริหารธุรกิจ, 15(2), 45-67.
มณีรัตน์ ใจกล้า. (2564). พฤติกรรมผู้บริโภคในตลาดสังคมออนไลน์ [วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
วิไลวรรณ จันทร์เทพ. (2552). การวิจัยเชิงชาติพันธุ์วรรณาในชุมชนชาวประมงพื้นบ้าน: กรณีศึกษาชุมชนประมงจังหวัดสมุทรสงคราม. วารสารวัฒนธรรมไทย, 8(3), 112-130.
วีรวิชญ์ อ่อนน้อม. (2563). สื่อดิจิทัลกับการเรียนรู้พระพุทธศาสนาของวัยรุ่น. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศรีศักร วัลลิโภดม. (2542). การเรียนรู้ในวัดไทย. สำนักพิมพ์เมืองโบราณ.
ศรีสุรางค์ พูลเพิ่ม. (2564). ชาติพันธุ์วรรณนาชุมชนแออัดในกรุงเทพฯ. สำนักพิมพ์ศรีปทุม.
ศิรพงษ์ ปัญญา. (2563). จริยธรรมวิจัยในชุมชนวัฒนธรรมพิเศษ. มหาวิทยาลัยมหิดล.
ศิราพร ณ ถลาง. (2555). โหราศาสตร์ในพิธีกรรมภาคใต้. สำนักพิมพ์ศยาม.
ศิรินทร์ทิพย์ บุญสมสิน. (2563). อคติในงานวิจัยเชิงคุณภาพ. วารสารวิธีวิทยาการวิจัย, 12(3), 112-135.
ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร. (2565). มาตรฐานฐานข้อมูลชาติพันธุ์ไทย. กรุงเทพฯ.
สถาบันดิจิทัลมนุษยศาสตร์. (2566). คู่มือการวิเคราะห์ข้อมูลภาคสนามด้วย AI. กรุงเทพฯ.
สถาบันวิจัยสังคมและประชากร. (2565). สังคมสูงวัยไทย: ผลกระทบทางวัฒนธรรม. สถาบันวิจัยประชากร.
สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย. (2565). รายงานสถานภาพงานวิจัยไทย. สกว.
สุชาดา ทวีสิทธิ์. (2558). การวิจัยเชิงชาติพันธุ์วรรณาในชุมชนชาวเล: กรณีศึกษาชาวอุรักลาโว้ยในจังหวัดสตูล. วารสารวัฒนธรรมไทย, 11(4), 89-105.
สุมน ไวยารัตน์. (2562). สังฆวิจัย: กระบวนทัศน์ใหม่การวิจัยชุมชน. สถาบันวิจัยสังคม.
สุรพศ ทวีศักดิ์. (2562). พุทธศาสนาในตลาดจิตวิญญาณ. วารสารสังคมศาสตร์, 28(1), 33-57.
สุริยา สมุทคุปต์. (2545). ชาติพันธุ์วรรณาของชาวเขาในประเทศไทย: กรณีศึกษาชาวม้ง. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 12(2), 45-60.
สุรีย์นาถ ศรีสมบัติ. (2550). ปัญหาและแนวทางวิจัยชาติพันธุ์วรรณนาไทย. สำนักงานกองทุนวิจัย.
อมรา พงศาพิชญ์. (2550). ชาติพันธุ์วรรณาของชาวไทยมุสลิมในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้. วารสารสังคมวิทยาและมานุษยวิทยา, 15(1), 78-95.
อรุณโรจน์ ณ ถลาง. (2565). ผลกระทบโครงสร้างพื้นฐานต่อชุมชนเมือง: กรณีคลองเตย. สำนักพิมพ์ศรีปัญญา.
อรุณี ศรีสังวร. (2564). วิธีวิทยาการวิจัยผสมผสาน. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
American Anthropological Association. (2012). Principles of professional responsibility.
Berger, P. L., & Luckmann, T. (1966). The Social Construction of Reality. Anchor Books.
Bernard, H. R. (2011). Research methods in anthropology: Qualitative and quantitative approaches. AltaMira Press.
Boyd, D. (2014). It's Complicated: The Social Lives of Networked Teens. Yale University Press.
Creswell, J. W. (2013). Qualitative Inquiry and Research Design: Choosing Among Five Approaches (3rd ed.). SAGE.
Creswell, J. W., & Poth, C. N. (2018). Qualitative Inquiry and Research Design (4th ed.). SAGE.
Emerson, R. M., Fretz, R. I., & Shaw, L. L. (2011). Writing ethnographic fieldnotes (2nd ed.). University of Chicago Press.
Fetterman, D. M. (2019). Ethnography: Step-by-Step (4th ed.). SAGE.
Foucault, M. (1972). The Archaeology of Knowledge. Pantheon Books.
Geertz, C. (1973). The interpretation of cultures. Basic Books.
Hammersley, M., & Atkinson, P. (2019). Ethnography: Principles in Practice (4th ed.). Routledge.
Kozinets, R. V. (2010). Netnography: Doing Ethnographic Research Online. SAGE.
Kunda, G. (2006). Engineering Culture: Control and Commitment in a High-Tech Corporation. Temple University Press.
Lévi-Strauss, C. (1963). Structural Anthropology. Basic Books.
Low, S. (2016). Spatializing Culture: The Ethnography of Space and Place. Routledge.
Spradley, J. P. (1980). Participant observation. Holt, Rinehart and Winston.
Symonds, P. V. (2004). Calling in the Soul: Gender and the Cycle of Life in a Hmong Village. University of Washington Press.
Wolcott, H. F. (2008). Ethnographic research: A guide to general conduct. SAGE Publications.
