รัฐสวัสดิการ: การนำไปปฏิบัติในบริบทสังคมไทยเพื่อความครอบคลุมทางสังคม
คำสำคัญ:
รัฐสวัสดิการ; ความครอบคลุมทางสังคม; นโยบายสาธารณะบทคัดย่อ
บทความวิชาการนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์การนำรัฐสวัสดิการไปปฏิบัติในบริบทสังคมไทยเพื่อความครอบคลุมทางสังคม โดยนำแนวคิดทางนโยบายสาธารณะมาใช้ในการอธิบาย ผลการวิเคราะห์ พบว่า การดำเนินการรัฐสวัสดิการผ่านนโยบายสาธารณะควรเป็นการดำเนินการเพื่อสร้างความเสมอภาคเท่าเทียมกันของประชาชนทั้งในทางเศรษฐกิจ การได้รับบริการพื้นฐานจากรัฐและการครอบคลุมทางสังคมที่ประชาชนทุกคนในระบบสังคมมีสิทธิเท่าเทียมกันในการเข้าถึงและรับบริการจากรัฐ โดยควรทบทวนการใช้ภาษีและการปฏิรูปการจัดเก็บภาษีใหม่ และการออกแบบการจัดสวัสดิการที่ครอบคลุมทุกคน ตลอดจนการทำให้รัฐสามารถจัดสวัสดิการที่ไม่ใช่ลักษณะของการสงเคราะห์และเพื่อความสำเร็จของการนำรัฐสวัสดิการไปปฏิบัติ ทุกหน่วยงานที่เกี่ยวข้องควรให้ความสำคัญกับกระบวนการสร้างความร่วมมือ จำแนกเป็น 5 มิติ ได้แก่ 1) มิติด้านการปกครอง 2) มิติด้านการบริหาร 3) มิติด้านความเป็นอิสระ 4) มิติด้านการปันข้อมูลที่เกิดประโยชน์ร่วมกัน และ 5) มิติการแลกเปลี่ยนและการสร้างความไว้ใจซึ่งกัน
เอกสารอ้างอิง
คมชัดลึกออนไลน์. (2558). ปิดฉากประชานิยมรถเมล์-รถไฟฟรี 7 ปีมาตรการอุ้มเหวี่ยงแห. สืบค้นเมื่อ 24 สิงหาคม 2565 จาก https://www.komchadluek.net/news/200530
ชัชวรรณ์ ลีโรจนวุฒิกุล. (2563). สิทธิชุมชนในสังคมผู้สูงอายุกับรัฐสวัสดิการ. วารสาร วนัมฎองแหรกพุทธศาสตรปริทรรศน์. 7 (2), 101-110.
ธนิษฐา บุญพูล. (2563). การเข้าถึงสิทธิของผู้สูงอายุในเขตเทศบาลตำบลท่าพล อำเภอเมือง จังหวัดเพชรบูรณ์. วิทยานิพนธ์สังคมสงเคราะห์ศาสตรมหาบัณฑิต คณะสังคมสงเคราะห์ศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ธีระ สินเดชารักษ์ อรอุมา เตพละกุล และจุฑาศินี ธัญปราณีตกุล.(2559). ความเป็นธรรมทางสังคม: ความพยายามชี้วัดและวิเคราะห์ในเชิงตัวเลข. วารสารธรรมศาสตร์. 35 (1), 164-191.
บุญวรา สุมะโน. (2563). “สวัสดิการ ไม่ใช่การสงเคราะห์” ทีดีอาร์ไอ เสนอปรับสวัสดิการรับโลกใหม่ไร้ตกหล่น เน้น “คน” เป็นศูนย์กลาง เปิดทางเอกชน ประชาสังคมเข้าร่วม. สืบค้นเมื่อ 24 สิงหาคม 2565 จาก https://tdri.or.th/2021/11/social-protection-annual-con-2021/
พงศธร พอกเพิ่มดี และขนิษฐา ภูสีมุงคุณ. (2563). การเปรียบเทียบการบริหารจัดการและสิทธิประโยชน์ทางการแพทย์ระหว่างระบบประกันสังคมกับระบบหลักประกันสุขภาพถ้วนหน้า พ.ศ. 2563. วารสารวิจัยระบบสาธารณสุข. 14 (1), 26-42.
พระศิลาศักดิ์ สุเมโธ (บุญทอง) และคณะ. (2564). รัฐ : การเสริมสร้างนโยบายรัฐสวัสดิการเพื่อลดความเหลื่อมล้ำในสังคมไทย. วารสารบัณฑิตสาเกตปริทรรศน์. 6 (2), 108-117.
พิรญาณ์ รณภาพ. (2564). ลดความเหลื่อมล้ำ นำไทยสู่การเติบโตอย่างยั่งยืนแก้ปัญหาความเหลื่อมล้ำอย่างยั่งยืน โดยสร้างโอกาสในการหารายได้ และปฏิรูปการใช้จ่ายภาษีและเงินโอนของภาครัฐ. สืบค้นเมื่อ 24 สิงหาคม 2565 จากhttps://www.pier.or.th/abridged/2021/06/
พัชรี สายบุญเยื้อน. (2564). นโยบายของภาครัฐกับแก้ปัญหาความเหลื่อมล้ำ. วารสาร มจร เลย ปริทัศน์. 2 (1), 151-161.
พัชรกันย์ เธียรชุตินันท์ และสมเดช มุงเมือง. (2562). นโยบายสาธารณะเพื่อพัฒนาคุณภาพชีวิตผู้มีรายได้น้อยผ่านบัตรสวัสดิการแห่งรัฐ. วารสารมหาจุฬาวิชาการ. 6 (2), 333-347.
มาณริกา จันทาโภ. (2564). ความอุ่นใจในชีวิตกับรัฐสวัสดิการแบบสวีเดน. จุลนิติ. 18 (1), 33-41.
สถาบันพระปกเกล้า. (2553). สตรีกับการเมือง: ความเป็นจริง พื้นที่ทางการเมือง และการ
ขับเคลื่อน. กรุงเทพฯ: ธรรมดาเพลส.
สำนักข่าวอินโฟเควสท์. (2565). คลัง แนะรัฐบาลเพิ่มความสามารถจัดเก็บรายได้-ขับเคลื่อนลงทุนภาครัฐ กระตุ้นศก.ต่อเนื่อง. สืบค้นเมื่อ 4 กันยายน 2565 จากhttps://www.infoquest.co.th/2022/187526
สำนักข่าวอินโฟเควสท์. (2560). ครม. ไฟเขียวแผนแม่บทการพัฒนาที่อยู่อาศัยระยะ 20 ปี พ.ศ. 2560-2579. สืบค้นเมื่อ 4 กันยายน 2565 จาก https://www.ryt9.com/s/iq03/2708440
อรุณี สัณฐิติวณิชย์. (2557). การร่วมกันจัดบริการสาธารณะระดับท้องถิ่นของพลเมือง:
กรณีศึกษาการจัดการขยะของชุมชนชลประทาน จังหวัดอุบลราชธานี. Veridian E-Journal. 7 (1), 625-635.
อิทธิชัย สีดำ. (2563). การบริหารงานภาครัฐในรูปแบบเครือข่ายกับการนำมาใช้ในประเทศไทย. วารสารนวัตกรรมการบริหารและการจัดการ. 9 (3), 95-106.
Barrack, R. (2009). The Use of Collaboration in Nongovernmental Organization Public Policy Advocacy. Virginia Commonwealth University Richmond, Virginia.
Bovaird, Tony. (2007). “Beyond Engagement and Participation: User and community coproduction of public services.” Public Administration Review. 67 (5), 846-860.
