An Analytic Study of precepts and Business in Theravada Buddhism
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This article aims to study the concept of precepts and to analyze precepts and Business in Theravada Buddhism. This is a qualitative research done by studying academic documents. It was found that the precepts are necessary for life and society. It’s the practice of behavior to enhance the conditions of life in harmony with the social environment. An analysis of the precepts and business in Theravada Buddhism found that business involves the individual and the society. According to Theravada Buddhism, it means that the basic morality is the 5th precepts, it is the primary practice in formulating the rules of coexistence. This fundamental principle must reflect the justice that comes and the wealth that occurs in every life in society. While considering the precepts as building a good life and society with doing business focus on a society that needs to be designed so that leaders or executives use business as a means of reaching their goals. By not focusing only on objects that arise from eating well but must focus mainly on the mind.
Article Details
- The published article is copyrighted by the MCU Journal of Buddhist Studies Review.
- Any text that appears in an article that has been published in a journal. It is the responsibility of the article author. And those comments are not considered the views and responsibilities of the editorial team of the MCU Buddhist Review Journal.
References
กรมศาสนา กระทรงศึกษาธิการ. (2550). พระไตรปิฏกภาษาไทย ฉบับหลวง เล่มที่ 26. พิมพ์ครั้งที่ 2. ในการฉลองรัชดาภิเษกพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ 9. กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์กรมการศาสนา.
คิชเทนี ไนล์. (2562). เศรษฐศาสตร์: ประวัติศาสตร์มีชีวิตของพัฒนาการความคิดเศรษฐศาสตร์. แปลโดย ฐณฐ จินดานนท์. กรุงเทพมหานคร: บุ๊คสเคป.
ชัยวัฒน์ อัมพัฒน์. (2523). หลักพุทธศาสนา. กรุงเทพมหานคร: บริษัท เอส.เอ็ม.เอ็ม.จำกัด.เซน อมาตยา. (2562). จริยเศรษฐศาสตร์. แปลโดย สฤณี อาชวานันทกุล. กรุงเทพมหานคร: ซอลท์ พับลิชชิ่ง.
พระเทพเวที (ประยุทธ์ ปยุตโต). (2532). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. กรุงเทพมหานคร: โรงพิพม์มหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย.
สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช. (2538). ความจริงที่ต้องเข้าใจ. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหามงกุฎราชวิทยาลัย.
ธนิต อยู่โพธิ์. (2540). อานิสงส์ศีล 5. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พุทธทาสภิกขุ. (2540). ทาน ศีล ภาวนา. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์สุขภาพใจ.
พระพุทธโฆษาจารย์. (2554). คัมภีร์วิสุทธิมรรค. แปลและเรียบเรียง สมเด็จพระพุฒาจารย์ (อาจ อาสภมหาเถร). พิมพ์ครั้งที่ 10. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ธนาเพรส.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.(2535). พระไตรปิฏกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราช
วิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรราชวิทยาลัย.
Bowen, H. (1953). Social Responsibilities of the Businessman. New York: Harper.
David J. Kalupahana. (2008). Ethics in Early Buddhism. Delhi: Motilal Banarsidass.
Peter Harvey. (2000). An Introduction to Buddhist Ethics. New York: Cambridge University Press.
Todd Lowry. (2003). "Ancient and Medieval Economics". A Companion to the History of Economic Thought. Edited by WARREN J. SAMUELS, JEFF E. BIDDLE and JOHN B. DAVIS.Oxford: Blackwell Publishing
Ltd.
Freeman, E. (1984). Strategic Management: A Stakeholder Approach. Boston: Pitman.
Berle, A. and Means, G. (1932). Private Property and the Modern Corporation. New York: Commerce Clearing House.