A Comparative Study of Explanation form the Abbamadhadhamma in Theravada Buddhism and Mahayanna Buddhism

Main Article Content

Sirigorn Singhol
Sawaeng Nilnama

Abstract

This research paper has objectives: 1) To study of explanation form of the Appamadadhamma in Theravada Buddhism; 2) to study of explanation form of the Appamadadhamma in Mahayana Buddhism; 3) comparative study of the format of explaining the Appamadadhamma in Theravada and Mahayana Buddhism. This research is a qualitative study. Emphasis is placed on studying documentary information and conducting discussions. The analysis and presentation of the descriptive research.
The findings found that 1) Carelessness is the great worth in life. There must be a mindfulness to abstain from evil and also, we should not abandon the opportunity to do good deeds to the fullest by keeping the precepts (Practicing of Sila) and performing the meritorious acts. 2) The five precepts are the basic principles of ethics in both Theravada and Mahayana Buddhism, but Mahayana added the Bodhisattva precepts, the six prestige’s of the Bodhisattva as a way of training and developing oneself to be mindful, not being heedless or having carelessness and gaining wisdom, including the consideration of the truth as well as the development of the mindful death for the extinction of all defilements. 3) When comparing the descriptions of the two sects, it was found that “such principles can be used as a model for making life proceed in the right way based on carelessness in today's world. Because most people tend to neglect their minds go along with the worse trend and even, they do not know how to touch their right emotions until they are overwhelmed by information in society. The principles of carelessness will be helping to bring about spiritual reliance; that is, inner peace and outer peace, together with building immunity in human beings at the individual, family, community, and social levels.

Article Details

How to Cite
Singhol , S. ., & Nilnama , S. . (2023). A Comparative Study of Explanation form the Abbamadhadhamma in Theravada Buddhism and Mahayanna Buddhism. Journal of MCU Buddhist Review, 7(3). Retrieved from https://so06.tci-thaijo.org/index.php/jmb/article/view/267549
Section
Research Articles

References

กาญจนา จิตต์วัฒน์. (2553). การบูรณาการการเตรียมตัวตายในพระพุทธศาสนาเถรวาทกับวัชรยาน.กรุงเทพฯ: สยามการพิมพ์.

ติช นัท ฮันห์. (ม.ป.ป.). ปาฏิหาริย์แห่งการตื่นรู้อยู่เสมอ. กรุงเทพฯ: เคล็ดไทย.

ทศพร คุ้มภัย. (2565). รูปแบบการปฏิบัติตามแนวทางคฤหัสถ์โพธิสัตว์ ในพระพุทธศาสนามหายาน. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์. 9(9), 381.

นลินี คณะนา, พระครูโสภณรัตนบัณฑิต และพระครูวิจิตรศีลาจาร. (2563). การประยุกต์ใช้หลักคำสอนเรื่องมรณสติในชีวิตประจำวัน. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์. 7(5), 117.

ประภากร พนัสดิษฐ์. (2564). แนวคิดเรื่องอันตราภาพหลังความตายในคัมภีร์อภิธรรมของแต่ละนิกาย. ธรรมธาราวารสารวิชาการทางพุทธศาสนา ศูนย์พุทธศาสตร์ศึกษา DCI. 7(2), 1-15.

พระกฤตกร จุฑาเกียรติ และ พินิจ ลาภธนานนท์. (2563). พุทธภาวะในพระคัมภีร์มหายานและความเข้าใจของคณะสงฆ์จีนนิกายแห่งประเทศไทยเพื่อพัฒนามนุษย์และสังคม. หลักสูตรศิลปศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

พระครูประสิทธิสรคุณ (บุริณ ธิตธมฺโม). (2545). การศึกษาเชิงวิเคราะห์เรื่องความไม่ประมาทในพุทธศาสนาเถรวาท. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระธรรมปิฏก (ป.อ.ปยุตฺโต). (2545). มรณกถา. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ: มูลนิธิพุทธรรม.

พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2556). จาริกบุญ จาริกธรรม. กรุงเทพฯ: ธรรมสภา.

พระมหาสมจินต์ สมฺมาปญฺโญ. (2547). วิพากษ์แนวคิดพระพุทธศาสนาสำหรับโลกยุคใหม่. รายงานวิจัย สถาบันวิจัยพุทธศาสตร์: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่มที่ 10. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

Suzuki, D.T. (2553). ลังกาวตารสูตร. แปลโดย พระศรีคัมภีรญาณ (สมจินต์ สมฺมาปญฺโญ). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.