การศึกษาวิเคราะห์บทบาทของอุบาสิกาในการธำรงรักษาพระพุทธศาสนา

Main Article Content

จันทรา บริกส์
พระครูสิริรัตนบัณฑิต (สุขสันติ์ สุขวฑฺฒโน)
พระเมธีวรญาณ (สายเพชร วชิรเวที)

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาบทบาทของอุบาสิกาในพระไตรปิฎก 2) เพื่อศึกษาบทบาทของอุบาสิกาในสังคมปัจจุบัน และ 3) เพื่อวิเคราะห์บทบาทของอุบาสิกาในการธำรงรักษาพระพุทธศาสนา ระเบียบวิธีการวิจัยเป็นการศึกษาวิจัยเชิงเอกสาร ศึกษาวิเคราะห์พรรณนานำเสนอเป็นแนวทางองค์ความรู้ใหม่ ผลการวิจัยพบว่า 1) บทบาทของอุบาสิกาในพระไตรปิฎก คือ การอุปถัมภ์ปัจจัย 4 สร้างศาสนสถาน เผยแผ่พุทธธรรม ปกป้องพระพุทธศาสนา ตั้งมั่นอยู่ในทาน ศีล ภาวนา 2) บทบาทของอุบาสิกาในสังคมปัจจุบัน มี 3 ด้านคือ (1) พัฒนาในการดำเนินชีวิตส่วนบุคคล ได้แก่ การมีสรณะขอเข้าถึงพระรัตนตรัย การให้ทาน การรักษาศีล การเจริญปัญญา การมีเมตตา (2) พัฒนาในการดำเนินชีวิตที่เกี่ยวกับสังคมได้แก่ สังคหวัตถุ 4 (3) พัฒนาในการดำเนินชีวิตที่เกี่ยวกับพระพุทธศาสนาได้แก่ อุบาสกธรรม 5 ธรรมเพื่อความเจริญ 7 ประการ 3) บทบาทของอุบาสิกาในการธำรงรักษาพระพุทธศาสนา คือ (1) ในด้านการประพฤติส่วนตนได้แก่ การสนใจใฝ่ธรรม การให้ทาน การรักษาศีลการไม่ทอดทิ้งการฟังพระสัทธรรม การปฏิบัติกัมมัฏฐาน การเป็นผู้มีความเลื่อมใสในพระรัตนตรัย การฟังธรรมอย่างไม่คอยคิดโต้แย้งเพ่งโทษการไม่แสวงหาทักษิณาทานนอกพุทธศาสนา การทำอุปการะในพระพุทธศาสนาก่อนเป็นเบื้องต้น (2) ในด้านการสร้างประโยชน์ต่อสังคมได้แก่ หลักสังคหวัตถุ 4 และ (3) ในด้านการอุปถัมภ์พระพุทธศาสนาได้แก่ การให้ทาน การรักษาศีล การเจริญภาวนา ในบรรดาพุทธบริษัททั้ง 4 อุบาสิกา เป็นสาวิกาของพระศาสดา มีและบทบาทสำคัญ รับภาระการอุปถัมภ์ค้ำชู และรักษาพระศาสนา พระพุทธเจ้าทรงยกย่องให้สถานภาพเท่าเทียมกันในด้านมีศักยภาพที่จะบรรลุธรรมชั้นสูงสุดได้

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
บริกส์ จ., สุขวฑฺฒโน พ. (สุขสันติ์) ., & วชิรเวที พ. (สายเพชร). (2025). การศึกษาวิเคราะห์บทบาทของอุบาสิกาในการธำรงรักษาพระพุทธศาสนา. วารสาร มจร พุทธศาสตร์ปริทรรศน์, 9(1), 87–98. สืบค้น จาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/jmb/article/view/280746
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

จำนงค์ ทองประเสริฐ. (2547). พระพุทธเจ้ากับการยกสถานภาพของสตรี. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: บริษัทสหธัมมิก จำกัด.

ฉัตรกุมาลย์ กบิลสิงห์. (2539). สตรีในสมัยพุทธกาล. กรุงเทพฯ: เรือนแก้วการพิมพ์.

ดวงกมล ทองคณารักษ์. (2547). บทบาทและความสำคัญของอุบาสิกาในพระพุทธศาสนาเถรวาท. วิทยานิพนธ์ศิลปะศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

บรรจบ บรรณรุจิ. (2539). ภิกษุณี: พุทธสาวิกาครั้งพุทธกาล. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ปรีชา ช้างขวัญยืน. (2541). สตรีในคัมภีร์ตะวันออก. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

พระดุษฎี เมธงฺกุโร. (2533). ผู้หญิงกับการปฏิบัติธรรม. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ธรรมสภา.

พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2550). ชีวิตคู่มีคุณค่า 4. กรุงเทพฯ: บริษัทพิมพ์สวย จำกัด.

พระศรีปริยัติโมลี และคณะ. (2533). สตรีในพระพุทธศาสนา. กรุงเทพฯ: สุถีคล่องการยิงอนุสรณ.

มนตรี สิระโรจนานันท์. (2561). สตรีในพระพุทธศาสนา. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

มานพ นักการเรียน. (2545). พระพุทธศาสนากับสตรีศึกษา. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

เรืองอุไร กุศลาสัย. (2535). สตรีในวรรณคดีพุทธศาสนา. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ศยาม.

สง่า หล่อสำราญ. (2540). มหาสาวิกาสมัยพุทธกาล. กรุงเทพฯ: อักษรสยามการพิมพ์.

อัมพร หวังในธรรม. (2532). การศึกษาเปรียบเทียบสถานภาพสตรีในพุทธศาสนาและศาสนาอิสลาม: ศึกษาเฉพาะสตรีชาวไทยพุทธและสตรีชาวไทยมุสลิม 6 ชุมชนบ้านสมเด็จเจ้าพระยา. วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาศาสนากับการพัฒนา: มหาวิทยาลัยมหิดล.