การออกแบบอักษรขอมไทยทางพุทธศาสนาเพื่อเพิ่มการมีส่วนร่วม ทางจิตวิญญาณด้วยการฝึกสติ
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้ศึกษาและพัฒนาชุดอักษรขอมไทย "TLK Sati" สำหรับบริบทพุทธศาสนายุคดิจิทัล เพื่อส่งเสริมการเข้าถึงพุทธธรรมและพัฒนาสติผ่านการอ่านเขียน การวิจัยเชิงคุณภาพนี้มีกลุ่มเป้าหมายคือผู้เชี่ยวชาญด้านอักขรวิทยา นักออกแบบตัวอักษร และนักปฏิบัติธรรม โดยใช้เครื่องมือวิจัยได้แก่ แบบสัมภาษณ์กึ่งโครงสร้าง แบบวิเคราะห์เอกสาร และแบบสอบถาม รวบรวมข้อมูลจากเอกสารโบราณในฐานข้อมูลหอสมุดแห่งชาติและจารึกในวัดสำคัญ 8 แห่ง อายุระหว่างพุทธศตวรรษที่ 22-24 ได้แก่ วัดพระเชตุพน วัดสุทัศน์ และวัดอรุณประเมินประสิทธิภาพผ่านการสัมภาษณ์ผู้รู้และผู้ใช้อักษรขอมไทย 20 ท่าน ประกอบด้วยนักวิชาการพุทธศาสนา ผู้เชี่ยวชาญอักขรวิทยา และนักปฏิบัติธรรม พร้อมแบบสอบถามนักศึกษาที่สนใจอักษรขอม 120 คน โดยใช้สถิติเชิงพรรณนาในการวิเคราะห์ข้อมูล ผลวิจัยพบว่า "TLK Sati" ออกแบบตามแนวคิดสติปัฏฐาน 4 พัฒนาจากรูปแบบขอมบรรจงลักษณะเหลี่ยม เน้นเส้นหางยาวและหัวอักษรชัดเจนช่วยให้ผู้อ่านใช้สมาธิมากขึ้น สอดคล้องกับการฝึกสติ ชุดอักษรนี้มีความแตกต่างจากชุดอักษรขอมไทยทั่วไปที่มีอยู่เดิม โดยเฉพาะการออกแบบที่เน้นลักษณะเส้นที่ส่งเสริมการจดจ่อ ตอบสนองการฝึกสติตามหลักพุทธศาสนา ชุดอักษรนี้ได้รับการออกแบบเป็นต้นแบบการฝึกอ่านเขียนมีแม่แบบและลำดับลากเส้นตามหลักอักขรวิทยาดั้งเดิม TLK Sati รักษาเอกลักษณ์และความศักดิ์สิทธิ์ของอักษรขอมไทยโบราณพร้อมเพิ่มประสิทธิภาพการใช้งานบนสื่อดิจิทัลลักษณะเฉพาะของชุดอักษรช่วยให้ผู้ใช้ จดจ่อมากขึ้นทั้งในการอ่านและเขียน เป็นการฝึกสติในตัว งานวิจัยนี้สร้างองค์ความรู้ใหม่ในการพัฒนาอักษรโบราณให้เป็นเครื่องมือฝึกสติและศึกษาพระธรรมในยุคดิจิทัล
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
- บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสาร มจร พุทธศาสตร์ปริทรรศน์
- ข้อความใดๆ ที่ปรากฎในบทความที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความ และข้อคิดเห็นนั้นไม่ถือว่าเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการวารสาร มจร พุทธศาสตร์ปริทรรศน์
เอกสารอ้างอิง
กรมศิลปากร. (2560). โครงการสำรวจและขึ้นทะเบียนมรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรม หมวดงานช่างฝีมือดั้งเดิม. กรุงเทพฯ: กรมศิลปากร.
กรรณิการ์ วิมลเกษม. (2547). พัฒนาการของตัวอักษรไทยและอักษรขอมไทย. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
กาญจนา แก้วเทพ. (2560). การศึกษาการรับสื่อในบริบทวัฒนธรรมไทย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชนินทร์ ชมะโชติ. (2563). การอนุรักษ์และพัฒนามรดกทางวัฒนธรรมในยุคดิจิทัล. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชาย โพธิสิตา. (2552). ศาสตร์และศิลป์แห่งการวิจัยเชิงคุณภาพ. กรุงเทพฯ: อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พลับลิชชิ่ง.
นิธิ เอียวศรีวงศ์. (2553). วิธีวิทยาวิจัยเชิงคุณภาพด้านศิลปวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ: มติชน.
นิธิ เอียวศรีวงศ์. (2559). การรับรู้และทัศนคติของคนไทยต่ออักษรโบราณในยุคดิจิทัล. กรุงเทพฯ: มติชน.
ประคอง นิมมานเหมินท์. (2558). การอนุรักษ์มรดกทางวัฒนธรรมไทย: แนวคิดและวิธีการ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ประเสริฐ ศีลรัตนา. (2551). ทฤษฎีด้านการอ่านตัวอักษร. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พงษ์ศักดิ์ ผกามาศ และคณะ. (2564). ความสัมพันธ์ระหว่างรูปแบบการนำเสนอสื่อกับคลื่นสมองของผู้ปฏิบัติสมาธิ. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
พระเทพวิสุทธิเมธี. (2550). คัมภีร์ใบลานกับพิธีกรรมทางพุทธศาสนา. กรุงเทพฯ: มหามกุฏราชวิทยาลัย.
พระธรรมปิฎก (ประยุทธ์ ปยุตฺโต). (2543). การเผยแพร่พุทธธรรมในยุคโลกาภิวัตน์. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตฺโต). (2546). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตฺโต). (2546). พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2559). พุทธธรรม ฉบับปรับขยาย. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหาวิชาญ สุวิชาโน. (2562). การประยุกต์หลักไตรลักษณ์ในการออกแบบเชิงพุทธ. วิทยานิพนธ์ปริญญาพุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พิสิฐ เจริญวงศ์. (2560). อักษรขอมในประเทศไทย: ศิลปะ ความเชื่อ และการใช้งาน. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มติชน.
ผู้เชี่ยวชาญด้านภาษาบาลี. (2565). ภาษาและพระพุทธศาสนา. สัมภาษณ์. 15 กุมภาพันธ์.
ผู้เชี่ยวชาญด้านสื่อดิจิทัล. (2566). การออกแบบอักษรดิจิทัล. สัมภาษณ์. 10 มกราคม.
ผู้เชี่ยวชาญท่านที่ 4. (2565). อักขรวิทยา. สัมภาษณ์. 25 กุมภาพันธ์.
ผู้เชี่ยวชาญท่านที่ 15. (2565). การปฏิบัติธรรม. สัมภาษณ์. 10 มีนาคม.
ผู้เชี่ยวชาญท่านที่ 17. (2565). พุทธศาสนา. สัมภาษณ์. 15 มีนาคม.
ผู้ทรงคุณวุฒิด้านพุทธศาสตร์. (2565). พุทธศาสนาในยุคดิจิทัล. สัมภาษณ์. 25 พฤศจิกายน.
ผู้ทรงคุณวุฒิด้านวัฒนธรรม. (2566). การพัฒนาชุดอักษรสำหรับสื่อดิจิทัล. สัมภาษณ์. 5 กุมภาพันธ์.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
รายงานการประชุม. (2565). การประชุมคณะกรรมการโครงการดิจิทัลไลเซชันคัมภีร์ใบลาน. กรุงเทพฯ: หอสมุดแห่งชาติ.
วิรุณ ตั้งเจริญ. (2554). จิตวิทยาการรับรู้ทางสายตาและการออกแบบ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์อมรินทร์.
ศรีศักร วัลลิโภดม. (2557). การอนุรักษ์มรดกทางวัฒนธรรมในยุคดิจิทัล. กรุงเทพฯ: มูลนิธิเล็ก-ประไพ วิริยะพันธุ์.
ศานติ ภักดีคำ. (2557). ภาษาและอักษรขอมในจารึกของไทย. กรุงเทพฯ: ภาควิชาภาษาตะวันออก คณะโบราณคดี มหาวิทยาลัยศิลปากร.
สถาบันวิปัสสนาธุระ. (2565). รายงานผลการจัดทำสื่อการสอนดิจิทัลเพื่อการเผยแพร่พุทธธรรม. กรุงเทพฯ: สถาบันวิปัสสนาธุระ.
สมภาร พรมทา. (2561). รูปแบบการนำเสนอเนื้อหาพุทธธรรมที่มีผลต่อความเข้าใจและการนำไปปฏิบัติ. วารสารพุทธศาสน์ศึกษา. 25(2), 78-96.
สันติ เล็กสุขุม. (2554). รูปแบบศิลปะไทย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยศิลปากร.
สุจิตรา อ่อนค้อม. (2563). การประยุกต์หลักสติปัฏฐานในการเรียนรู้. วารสารศึกษาศาสตร์. 31(1), 45-58.
สุชาติ สวัสดิ์ศรี. (2556). การออกแบบตัวอักษรดิจิทัล. กรุงเทพฯ: สมาคมนักออกแบบแห่งประเทศไทย.
สุนทรี โคมิน และอภิชาติ พงษ์เกษม. (2562). การพัฒนาฟอนต์ไทยสำหรับแพลตฟอร์มดิจิทัล. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
Brown, R. (2021). Typography and Spirituality: Effects of Font Design on Religious Experience. Journal of Typography Research. 15(2), 127-145.
Dharmalingam, K. & Raghavan, S. (2022). Cultural Conservation in the 21st Century. Singapore: Asia Heritage Foundation.
Kabat-Zinn, J. (2019). Mindfulness-Based Interventions in Context: Past, Present, and Future. Psychological Inquiry. 30(2), 144-156.
Lee, S., Park, J., & Wang, L. (2022). Legibility of Traditional Scripts in Digital Media. Digital Humanities Quarterly. 16(3), 245-267.
Lin, K. & Thompson, C. (2023). Sustainable Typography Framework: Guidelines for Cultural Heritage Scripts. Design Studies. 84(1), 101-122.
Lupton, E. (2020). Thinking with Type: A Critical Guide for Designers, Writers, Editors, & Students. New York: Princeton Architectural Press.
Smith, J. (2020). Emotional Engagement with Traditional Typography in Digital Media. Typography Journal. 42(3), 215-233.
Spiekermann, E. (2014). Typography and Spirituality in Digital Age. Berlin: FontShop Publishing.
Thongthamachart, P. (2021). Traditional Wisdom in Contemporary Context: A Case Study of Thai Cultural Heritage. Asian Culture Studies. 18(2), 89-105.
Williamson, K. & Chen, T. (2021). Challenges in WebFont Development for Complex Script Systems. IEEE Transactions on Visualization and Computer Graphics. 27(4), 2245-2256.