อนุคามิกนิธิ: ทรัพย์ภายในที่ชาวพุทธควรรู้
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มุ่งศึกษาแนวคิด "อนุคามิกนิธิ" หรือทรัพย์ภายในตามหลักพระพุทธศาสนาที่ปรากฏในพระไตรปิฎก ซึ่งระบุว่าอนุคามิกนิธิ คือ ขุมทรัพย์ภายในที่แท้จริง อันเกิดจากบุญกุศลของการให้ทาน การรักษาศีล การสำรวมอินทรีย์ และการข่มใจ การปฏิบัติตามหลักธรรมเหล่านี้จะสร้างบุญกุศลที่เป็นอริยทรัพย์ติดตามบุคคลไปในทุกภพชาติ คุณธรรมเหล่านี้สามารถปฏิบัติได้ด้วยกาย วาจา ใจ อย่างเหมาะสมตามเหตุปัจจัย และสามารถสะสมบุญได้ในสิ่งอันควร เช่น ปฏิบัติต่อปูชนียสถาน สงฆ์ บุคคลที่เหมาะสม แขก มารดาบิดาญาติพี่น้อง ผลจากการปฏิบัติธรรมเหล่านี้จะนำมาซึ่งความสุขที่น่าปรารถนา ทั้งมนุษยสมบัติ สวรรคสมบัติ และนิพพานสมบัติ การทำทานมี 2 ประเภท คือ อามิสทาน การให้วัตถุสิ่งของ และธรรมทาน การให้ความรู้ทางโลกและทางธรรม รวมถึงอภัยทาน อานิสงส์จากการทำทานนำไปสู่การเกิดเป็นเทวดาหรือได้รับสวรรคสมบัติ การรักษาศีลของคฤหัสถ์และบรรพชิตมีหลายระดับ ซึ่งส่งผลให้มีโภคทรัพย์ ชื่อเสียงเกียรติยศ (มนุษยสมบัติ) และสุคติภูมิ การสำรวมอินทรีย์เป็นสิ่งสำคัญในการปิดกั้นอกุศล โดยใช้สติป้องกันการรับอารมณ์ และใช้ปัญญารู้จักข่มใจยับยั้งกิเลส ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของการขจัดกิเลส นำไปสู่ความสงบสุขในปัจจุบันและเป็นแนวทางสู่พระนิพพาน
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
- บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสาร มจร พุทธศาสตร์ปริทรรศน์
- ข้อความใดๆ ที่ปรากฎในบทความที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความ และข้อคิดเห็นนั้นไม่ถือว่าเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการวารสาร มจร พุทธศาสตร์ปริทรรศน์
เอกสารอ้างอิง
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตโต). (2549). พุทธธรรม ฉบับปรับปรุงและขยายความ. พิมพ์ครั้งที่ 11. กรุงเทพฯ: บริษัท สหธรรมมิก จำกัด.
พระพุทธโฆสะ. (2551). คัมภีร์วิสุทธิมรรค. (สมเด็จพระพุฒาจารย์ (อาจ อาสภมหาเถร), ผู้แปลและเรียบเรียง). พิมพ์ครั้งที่ 7. กรุงเทพฯ: ธนาเพรส.
พระมหานรินทร์ นรากรนิธิกุล. (2545). การศึกษาวิเคราะห์เรื่องอริยทรัพย์ในพุทธศาสนาเถรวาท. วิทยานิพนธ์ศิลปะศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
พระมหาอานนท์ ชวนาภิภู (แสนเป้). (2548). การศึกษาเรื่องทานในพระไตรปิฎกที่มีอิทธิพลต่อสังคมไทย. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2556). อรรถกถาภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
รมิตา ฟ้าภิยโย. (2563). ศีลในพรหมชาลสูต: ศีลเพื่อชีวิตที่งดงาม. วารสาร มจร พุทธศาสตร์ ปริทรรศน์. 4(1), 29-38.
วราพร กนกปรเมษฐ์, และคณะ. (2561). ศึกษาการจัดสรรทรัพย์ตามหลักโภควิภาค 4 ในพระพุทธศาสนาของสมาชิกสถาบันการเงินชุมชนปากเกร็ดร่วมใจ 2 จังหวัดนนทบุรี. วารสารวิจัยและพัฒนาวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์. 13(1), 138-145.
วิโรจน์ คุ้มครอง. (2563). ความปรารถนาของมนุษย์ระดับสวรรค์สมบัติ, สารนิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย: จุฬาลงกรณราชวิทยาลัยวิทยาเขตบาฬีศึกษาพุทธโฆส นครปฐม.
วีระพงษ์ แสงทอง. (2556). ศึกษาการบริจาคทานของพุทธศาสนิกชน กรณีศึกษา: ตำบลไร่น้อย อำเภอเมือง จังหวัดอุบลราชธานี. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2565) พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. พิมพ์ครั้งที่ 45. กรุงเทพฯ: บริษัท สหธรรมิก จำกัด.
สุชีพ ปุญญานุภาพ. (2541). คุณลักษณะพิเศษแห่งพระพุทธศาสนา. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: มหามกุฎราชวิทยาลัย.
สุภามาศ โพธิ์ทอง และบรรจบ บรรณรุจิ. (2560). ความสมปรารถนาในคัมภีร์พระพุทธศาสนาเถรวาท. วารสารบัณฑิตศึกษาปริทรรศน์. 13(2), 269.
ประณีต ก้องสมุทร. (2568). ศีลเป็นอาภรณ์อันพระเสริฐ. สืบค้น 16 มกราคม 2568 จาก https://84000.org/