รูปแบบการพัฒนาจริยธรรมของสำนักปฏิบัติธรรมประจำจังหวัดนนทบุรี ตามแนวพุทธปรัชญาเถรวาท

Main Article Content

พระปลัดธนา อคฺคธมฺโม (พิมพารัตน์)
กฤตสุชิน พลเสน
พระครูปลัดสุวัฒนวิสุทธิสารคุณ (พระมหามฆวินทร์ ปุริสุตฺตโม)

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ ดังนี้ 1) เพื่อศึกษาการพัฒนาจริยธรรมตามแนวพุทธปรัชญาเถรวาท  2) เพื่อศึกษาแนวคิด ทฤษฎีการพัฒนาจริยธรรมของสำนักปฏิบัติธรรมประจำจังหวัดนนทบุรี 3) เพื่อบูรณาการการพัฒนาจริยธรรมของสำนักปฏิบัติธรรมประจำจังหวัดนนทบุรีตามแนวพุทธปรัชญาเถรวาท 4) เพื่อนำเสนอองค์ความรู้เกี่ยวกับรูปแบบการพัฒนาจริยธรรมของสำนักปฏิบัติธรรมประจำจังหวัดนนทบุรีตามแนวพุทธปรัชญาเถรวาท เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพแบบสัมภาษณ์เชิงลึกผู้ทรงคุณวุฒิ จำนวน 15 รูป/คน วิเคราะห์ข้อมูลเชิงเนื้อหา นำเสนอในรูปแบบเชิงพรรณนา ผลการวิจัยพบว่า 1) การพัฒนาจริยธรรมตามแนวพุทธปรัชญาเถรวาทใช้หลักไตรสิกขาและภาวนา 4 เป็นแนวทางสำคัญในการเสริมสร้างศีล สมาธิ และปัญญา โดยใช้หลักธรรมสนับสนุน เช่น เบญจศีล เบญจธรรม และกุศลกรรมบถ 10 เพื่อพัฒนาจริยธรรมในชีวิตประจำวัน วิธีการเหล่านี้สามารถนำไปปรับใช้ในสำนักปฏิบัติธรรมให้สอดคล้องกับบริบทสังคมปัจจุบัน 2) สำนักปฏิบัติธรรมมีบทบาทสำคัญในการเผยแผ่พระพุทธศาสนาและส่งเสริมจริยธรรมผ่านการฝึกอบรมศีล สมาธิ และปัญญา ตลอดจนสร้างสภาพแวดล้อมที่เอื้อต่อการพัฒนาคุณธรรมของผู้ปฏิบัติธรรม 3) การบูรณาการการพัฒนาจริยธรรม ประกอบด้วย 4 ด้าน ได้แก่ กายภาวนา (กิจกรรมทางกายและสิ่งแวดล้อม) ศีลภาวนา (วินัยและความประพฤติ) จิตตภาวนา (สมาธิและการฝึกจิต) และปัญญาภาวนา (การพัฒนาความรู้และการเข้าใจหลักธรรม) กระบวนการนี้ส่งผลให้ผู้ปฏิบัติธรรมมีพัฒนาการทางศีลธรรมและสามารถนำหลักพุทธธรรมไปใช้ในชีวิตประจำวันได้อย่างเป็นรูปธรรม 4) นำเสนอองค์ความรู้เกี่ยวกับรูปแบบ “MIND Model” ซึ่งประกอบด้วย (M - Moral Foundation) ฐานรากศีลธรรม (I - Integrative Process) กระบวนการบูรณาการ (N - Nurturing Activities) กิจกรรมหล่อเลี้ยงจิตใจ และ (D - Developmental Outcomes)เป้าหมายการพัฒนาจริยธรรมระดับบุคคล ชุมชน และสังคม รูปแบบนี้สามารถใช้เป็นแนวทางในการพัฒนาสำนักปฏิบัติธรรมเพื่อเสริมสร้างคุณธรรมและจริยธรรมอย่างยั่งยืน

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
อคฺคธมฺโม (พิมพารัตน์) พ. ., พลเสน ก. ., & ปุริสุตฺตโม พ. (พระมหามฆวินทร์). (2025). รูปแบบการพัฒนาจริยธรรมของสำนักปฏิบัติธรรมประจำจังหวัดนนทบุรี ตามแนวพุทธปรัชญาเถรวาท. วารสาร มจร พุทธศาสตร์ปริทรรศน์, 9(2), 173–188. สืบค้น จาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/jmb/article/view/284508
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

จุฬารัตน์ บุณยากร. (2553). คู่มือการปฏิบัติงาน: การขอจัดตั้งสำนักปฏิบัติธรรมประจำจังหวัด. กรุงเทพฯ: กองพุทธศาสนศึกษา สำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ.

ประเวศ วะสี. (2550). ความเป็นมนุษย์กับการเข้าถึงสิ่งสูงสุด. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: กรีนปัญญาญาณ.

พระครูนนทกิจโกศล (สิริชัย สิริชโย) และคณะ. (2563). รูปแบบการจัดการความรู้ของสำนักปฏิบัติธรรมประจำจังหวัดนนทบุรี. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร. 8(4), 1429-1438.

พระครูปิยวัชราภรณ์ (ประทีป ปญญาทีโป). (2559). ศึกษาความพึงพอใจของผู้ปฏิบัติวิปัสสนาภาวนา สำนักปฏิบัติธรรม วัดอัมพวันปิยาราม อำเภอเมืองเพชรบุรี จังหวัดเพชรบุรี. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระครูวิสุทธิธีรญาณ วิ. (ไวพจน์ กตปุณโณ). (2553). ความพึงพอใจของประชาชนต่อการปฏิบัติธรรม: กรณีศึกษาสำนักปฏิบัติธรรมประจำจังหวัดนนทบุรี แห่งที่ 2 ณ วัดสามง่าม อำเภอบางบัวทอง จังหวัดนนทบุรี. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระชาตรี ฐิตเมโธ (วงษ์สกิจ ). (2551). ผลสัมฤทธิ์ทางการปฏิบัติวิปัสสนากัมมัฏฐานตามแนวทางของศูนย์ปฏิบัติวิปัสสนากัมมัฏฐานภาคเหนือวัดร่ำเปิง (ตโปทาราม). วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิตบัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระมหากังวาล ธีรธมฺโม (ศรชัย). (2557). การพัฒนาประสิทธิภาพการบริหารจัดการสํานักปฏิบัติธรรมประจําจังหวัด. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระมหาสุทธิชัย ธมฺมสาโร (ชิดโคกสูง). (2552). การพัฒนารูปแบบการปฏิบัติธรรมกรรมฐานของวัด เพื่อความสงบสุขของสังคมในจังหวัดนครราชสีมา. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย:มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

พระมานพ อุปสโม. (2551). รู้จักใจคือกำไรชีวิต. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพฯ: บริษัทอมรินทร์ พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.

พระวุฒิภัทร เครือวงศ์. (2551). แนวทางการพัฒนาการสร้างความพึงพอใจของพุทธศาสนิกชนที่มาปฏิบัติธรรมต่อการให้บริการของวัดต้นสน จังหวัดอ่างทอง. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนครศรีอยุธยา.

พระสุวิชย์ชัย ผาสุวิชโย (เดชศักดาพร). (2564). คุณธรรมจริยธรรมของผู้บริหารสถานศึกษา สังกัดกรุงเทพฯ. นครปฐม: มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย.

มหามกุฎราชวิทยาลัย. (2533). มังคลัตถทีปนี แปล เล่ม 3. กรุงเทพฯ: มหามกุฎราชวิทยาลัย.

รังสรรค์ ลีเบี้ยว. (2564). การพัฒนาจริยธรรมที่เหมาะสมในองค์การตามการสอนของพระพุทธเจ้า. วารสารวไลยอลงกรณ์ปริทัศน์ (มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์). 11(3), 203-218.

วศิน อินทสระ. (2541). พุทธจริยศาสตร์. กรุงเทพฯ: ทองกวาว.

สนอง วรอุไร. (2551). ยิ่งกว่าสุข เมื่อจิตเป็นอิสระ. พิมพ์ครั้งที่ 12. กรุงเทพฯ: บริษัทอมรินทร์ พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.

สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปรินายก. (2556). ญาณสังวรเทศนา. กรุงเทพฯ: บริษัท ดับเบิ้ล เอ.

แสง จันทร์งาม. (2542). ศาสนศาสตร์. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.

อุทัย สติมั่น. (2555). พัฒนาการของการบริหารจัดการวัดในพระพุทธศาสนา. สารนิพนธ์พุทธศาสตร์มหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.