รูปแบบการพัฒนาจริยธรรมของสำนักปฏิบัติธรรมประจำจังหวัดนนทบุรี ตามแนวพุทธปรัชญาเถรวาท
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ ดังนี้ 1) เพื่อศึกษาการพัฒนาจริยธรรมตามแนวพุทธปรัชญาเถรวาท 2) เพื่อศึกษาแนวคิด ทฤษฎีการพัฒนาจริยธรรมของสำนักปฏิบัติธรรมประจำจังหวัดนนทบุรี 3) เพื่อบูรณาการการพัฒนาจริยธรรมของสำนักปฏิบัติธรรมประจำจังหวัดนนทบุรีตามแนวพุทธปรัชญาเถรวาท 4) เพื่อนำเสนอองค์ความรู้เกี่ยวกับรูปแบบการพัฒนาจริยธรรมของสำนักปฏิบัติธรรมประจำจังหวัดนนทบุรีตามแนวพุทธปรัชญาเถรวาท เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพแบบสัมภาษณ์เชิงลึกผู้ทรงคุณวุฒิ จำนวน 15 รูป/คน วิเคราะห์ข้อมูลเชิงเนื้อหา นำเสนอในรูปแบบเชิงพรรณนา ผลการวิจัยพบว่า 1) การพัฒนาจริยธรรมตามแนวพุทธปรัชญาเถรวาทใช้หลักไตรสิกขาและภาวนา 4 เป็นแนวทางสำคัญในการเสริมสร้างศีล สมาธิ และปัญญา โดยใช้หลักธรรมสนับสนุน เช่น เบญจศีล เบญจธรรม และกุศลกรรมบถ 10 เพื่อพัฒนาจริยธรรมในชีวิตประจำวัน วิธีการเหล่านี้สามารถนำไปปรับใช้ในสำนักปฏิบัติธรรมให้สอดคล้องกับบริบทสังคมปัจจุบัน 2) สำนักปฏิบัติธรรมมีบทบาทสำคัญในการเผยแผ่พระพุทธศาสนาและส่งเสริมจริยธรรมผ่านการฝึกอบรมศีล สมาธิ และปัญญา ตลอดจนสร้างสภาพแวดล้อมที่เอื้อต่อการพัฒนาคุณธรรมของผู้ปฏิบัติธรรม 3) การบูรณาการการพัฒนาจริยธรรม ประกอบด้วย 4 ด้าน ได้แก่ กายภาวนา (กิจกรรมทางกายและสิ่งแวดล้อม) ศีลภาวนา (วินัยและความประพฤติ) จิตตภาวนา (สมาธิและการฝึกจิต) และปัญญาภาวนา (การพัฒนาความรู้และการเข้าใจหลักธรรม) กระบวนการนี้ส่งผลให้ผู้ปฏิบัติธรรมมีพัฒนาการทางศีลธรรมและสามารถนำหลักพุทธธรรมไปใช้ในชีวิตประจำวันได้อย่างเป็นรูปธรรม 4) นำเสนอองค์ความรู้เกี่ยวกับรูปแบบ “MIND Model” ซึ่งประกอบด้วย (M - Moral Foundation) ฐานรากศีลธรรม (I - Integrative Process) กระบวนการบูรณาการ (N - Nurturing Activities) กิจกรรมหล่อเลี้ยงจิตใจ และ (D - Developmental Outcomes)เป้าหมายการพัฒนาจริยธรรมระดับบุคคล ชุมชน และสังคม รูปแบบนี้สามารถใช้เป็นแนวทางในการพัฒนาสำนักปฏิบัติธรรมเพื่อเสริมสร้างคุณธรรมและจริยธรรมอย่างยั่งยืน
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
- บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสาร มจร พุทธศาสตร์ปริทรรศน์
- ข้อความใดๆ ที่ปรากฎในบทความที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความ และข้อคิดเห็นนั้นไม่ถือว่าเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการวารสาร มจร พุทธศาสตร์ปริทรรศน์
เอกสารอ้างอิง
จุฬารัตน์ บุณยากร. (2553). คู่มือการปฏิบัติงาน: การขอจัดตั้งสำนักปฏิบัติธรรมประจำจังหวัด. กรุงเทพฯ: กองพุทธศาสนศึกษา สำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ.
ประเวศ วะสี. (2550). ความเป็นมนุษย์กับการเข้าถึงสิ่งสูงสุด. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: กรีนปัญญาญาณ.
พระครูนนทกิจโกศล (สิริชัย สิริชโย) และคณะ. (2563). รูปแบบการจัดการความรู้ของสำนักปฏิบัติธรรมประจำจังหวัดนนทบุรี. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร. 8(4), 1429-1438.
พระครูปิยวัชราภรณ์ (ประทีป ปญญาทีโป). (2559). ศึกษาความพึงพอใจของผู้ปฏิบัติวิปัสสนาภาวนา สำนักปฏิบัติธรรม วัดอัมพวันปิยาราม อำเภอเมืองเพชรบุรี จังหวัดเพชรบุรี. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระครูวิสุทธิธีรญาณ วิ. (ไวพจน์ กตปุณโณ). (2553). ความพึงพอใจของประชาชนต่อการปฏิบัติธรรม: กรณีศึกษาสำนักปฏิบัติธรรมประจำจังหวัดนนทบุรี แห่งที่ 2 ณ วัดสามง่าม อำเภอบางบัวทอง จังหวัดนนทบุรี. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระชาตรี ฐิตเมโธ (วงษ์สกิจ ). (2551). ผลสัมฤทธิ์ทางการปฏิบัติวิปัสสนากัมมัฏฐานตามแนวทางของศูนย์ปฏิบัติวิปัสสนากัมมัฏฐานภาคเหนือวัดร่ำเปิง (ตโปทาราม). วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิตบัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหากังวาล ธีรธมฺโม (ศรชัย). (2557). การพัฒนาประสิทธิภาพการบริหารจัดการสํานักปฏิบัติธรรมประจําจังหวัด. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหาสุทธิชัย ธมฺมสาโร (ชิดโคกสูง). (2552). การพัฒนารูปแบบการปฏิบัติธรรมกรรมฐานของวัด เพื่อความสงบสุขของสังคมในจังหวัดนครราชสีมา. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย:มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
พระมานพ อุปสโม. (2551). รู้จักใจคือกำไรชีวิต. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพฯ: บริษัทอมรินทร์ พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.
พระวุฒิภัทร เครือวงศ์. (2551). แนวทางการพัฒนาการสร้างความพึงพอใจของพุทธศาสนิกชนที่มาปฏิบัติธรรมต่อการให้บริการของวัดต้นสน จังหวัดอ่างทอง. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนครศรีอยุธยา.
พระสุวิชย์ชัย ผาสุวิชโย (เดชศักดาพร). (2564). คุณธรรมจริยธรรมของผู้บริหารสถานศึกษา สังกัดกรุงเทพฯ. นครปฐม: มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย.
มหามกุฎราชวิทยาลัย. (2533). มังคลัตถทีปนี แปล เล่ม 3. กรุงเทพฯ: มหามกุฎราชวิทยาลัย.
รังสรรค์ ลีเบี้ยว. (2564). การพัฒนาจริยธรรมที่เหมาะสมในองค์การตามการสอนของพระพุทธเจ้า. วารสารวไลยอลงกรณ์ปริทัศน์ (มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์). 11(3), 203-218.
วศิน อินทสระ. (2541). พุทธจริยศาสตร์. กรุงเทพฯ: ทองกวาว.
สนอง วรอุไร. (2551). ยิ่งกว่าสุข เมื่อจิตเป็นอิสระ. พิมพ์ครั้งที่ 12. กรุงเทพฯ: บริษัทอมรินทร์ พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.
สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปรินายก. (2556). ญาณสังวรเทศนา. กรุงเทพฯ: บริษัท ดับเบิ้ล เอ.
แสง จันทร์งาม. (2542). ศาสนศาสตร์. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.
อุทัย สติมั่น. (2555). พัฒนาการของการบริหารจัดการวัดในพระพุทธศาสนา. สารนิพนธ์พุทธศาสตร์มหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.