สิกขาบทของพระพุทธศาสนาเถรวาทกับมหายาน

Main Article Content

พระครูสาครสุทธิธรรม ดิลก กิตฺติติลโก
บุญเลิศ โอฐสู

บทคัดย่อ

บทความเรื่องนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาวิเคราะห์สิกขาบทของพระพุทธศาสนาเถรวาทและมหายาน โดยผู้เขียนสนใจประเด็นที่ว่า สิกขาบทของพระพุทธศาสนาเถรวาทและมหายานเหมือนกันและแตกต่างกันอย่างไร ทำไมสิกขาบทของพระพุทธศาสนาเถรวาทจึงมีเพียง 227 ข้อ ส่วนสิกขาบทของพระพุทธศาสนามหายานมี 250 ข้อ โดยทำการเปรียบเทียบ วิเคราะห์ และนำเสนอเชิงพรรณนา จากการเปรียบเทียบกันพบว่า สิกขาบทของทั้งสองนิกายต่างก็มีคุณลักษณะเฉพาะตามความเชื่อของแต่ละนิกายซึ่งสาระเนื้อหาไม่ได้แตกต่างกันมาก แต่เป็นหลักการพื้นฐานของแบบแผนความประพฤติและการปฏิบัติเพื่อการบรรลุผลการใช้ชีวิตในสมณะเพศของความเป็นภิกษุที่ปฏิบัติดีงาม ซึ่งหน่วยงานที่เกี่ยวข้องในด้านพระพุทธศาสนาของไทยควรได้สนับสนุนส่งเสริมการศึกษาการเรียนรู้และการปฏิบัติตามสิกขาบทเหล่านี้อย่างถูกต้องทั้งในสถาบันการศึกษาของสงฆ์ และภิกษุสงฆ์ตามวัดต่างๆ ทั้งเถรวาทนิกาย และมหายานนิกายอันจะนำมาซึ่งภาพลักษณ์ความเชื่อมั่น ความศรัทธาในพระภิกษุสงฆ์และสถาบันพุทธศาสนาในสังคมไทยได้อย่างเข้มแข็ง มั่นคง นอกจากนี้ พระธรรมฑูตทั้งในและต่างประเทศ ก็ควรได้มีโอกาสเผยแผ่พระธรรมคำสอนของพระพุทธศาสนาควบคู่กับการส่งเสริมความรู้ความเข้าใจข้อวัตรปฏิบัติของสงฆ์ทั้งสองนิกายให้เป็นที่รับรู้เข้าใจถูกต้องตรงกันและเกิดความศรัทธามั่นคงในพระพุทธศาสนาที่ถูกต้องทั้งในและต่างประเทศ

Article Details

ประเภทบทความ
บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

กรรมการกองตำรา. (2479). อุปกรณ์วินัยมุข เล่ม 1. กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์มหามกุฎราชวิทยาลัย.
คณาจารย์มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2552). พระวินัยปิฎก. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: หจก. ไทยรายวันการพิมพ์.
พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2539). นิติศาสตร์แนวพุทธ. กรุงเทพมหานคร : บริษัท สหธรรมิก จำกัด.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป. อ. ปยุตฺโต). (2558). พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์. พิมพ์ครั้ง 23.กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์ผลิธัมม์ ในเครือบริษัท สำนักพิมพ์เพ็นแอนด์โฮม จำกัด.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป. อ. ปยุตฺโต). (2557). พุทธธรรม ฉบับปรับขยาย. พิมพ์ครั้งที่ 40. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ผลิธัมม์.
พระอาจารย์จีนธรรมสมาธิวัตร (โพธิ์แจ้ง). (2501). ประมวลกำหนดสิกขาบทในอุตตรนิกาย. กรุงเทพมหานคร : คณะสงฆ์จีนนิกายในประเทศไทย.
พระมหาสมจินต์ สมฺมาปญฺโญ. (2543). พระพุทธศาสนามหายาน พัฒนาการและสารัตถธรรม. กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหาอเนก มหคฺฆปญฺโญ. (2556). “การศึกษาวิเคราะห์การล่วงละเมิดพระพุทธบัญญัติของภิกษุฉัพพัคคีย์”. วิทยานิพนธ์พุทธศาสนามหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระศรีคัมภีรญาณ (สมจินต์ วันจันทร์). (2559). จริยศาสตร์ในคัมภีร์พระพุทธศาสนา. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พุทธทาสภิกขุ. (2544). ตามรอยพระอรหันต์. กรุงเทพมหานคร: ธรรมทานมูลนิธิและธรรมสภา.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฏกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระธรรมกิตติวงศ์ (ทองดี สุรเตโช). (2548). คำวัด. กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์เลี่ยงเชียง.