การขัดกันแห่งผลประโยชน์จากการตัดสินใจของนักบริหารภาครัฐ
Main Article Content
บทคัดย่อ
ปัญหาทางจริยศาสตร์ว่าด้วยการขัดกันแห่งผลประโยชน์ ซึ่งเกิดจากการตัดสินใจของนักบริหารภาครัฐที่ตัดสินใจตามกรอบของกฎหมายและระเบียบของราชการ แต่ประโยชน์นั้นเอื้อต่อตนเองและพวกพ้อง ฝ่ายที่มีอำนาจตัดสินใจยืนยันว่า การทำเช่นนั้น ถูกต้องตามกฎหมายแล้ว แต่มีผู้แย้งว่า การตัดสินใจทำเช่นนั้นเป็นการกระทำที่ไม่สมควร เพราะเป็นการ เอื้อประโยชน์ต่อตนเองและพวกพ้อง แต่ฝ่ายนักบริหารภาครัฐผู้ตัดสินใจให้เหตุผลว่า การตัดสินใจของเขานั้นถูกต้องแล้ว เพราะได้ตัดสินใจตามกรอบของกฎหมายและระเบียบของทางราชการ ส่วนตัวเขาและพวกพ้องจะได้รับประโยชน์จากการตัดสินใจนั้นไม่ใช่ประเด็น
บทความนี้จะให้เหตุผลโดยอาศัยแนวคิดของพุทธจริยศาสตร์ว่า การตัดสินใจเช่นนั้นเป็นการกระทำที่ไม่ควรกระทำ เพราะ (1) เป็นกระทำที่ก่อให้เกิดโทษต่อจิตตนเองให้มัวหมองด้วยอกุศลยากที่จะดำเนินชีวิตมุ่งสู่ธรรม ตามอุดมคติแห่งพุทธจริยศาสตร์ได้ (2) เป็นกระทำที่เอาเปรียบสังคมจากหน้าที่ที่ตนได้รับมอบอำนาจจากสังคม ด้วยการมุ่งผลประโยชน์ส่วนตัวระยะสั้นจากความสุขที่เกิดจากการมีทรัพย์เพิ่มขึ้น มีบริวาร มียศหรือตำแหน่งสูงขึ้น พุทธจริยศาสตร์มองว่าความสุขเช่นนั้นไม่ยั่งยืนและยังเป็นโทษบั่นทอนความดีในตนเองซึ่งเป็นประโยชน์ระยะยาวจากการพัฒนาคุณธรรมในจิตใจให้ยิ่งขึ้นไป จนพบความสุขสงบอย่างแท้จริงชองชีวิต
Article Details
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสาร มจร ปรัชญาปริทรรศน์
ข้อความในบทความที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความ และข้อคิดเห็นนั้นไม่ถือว่าเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการวารสาร มจร ปรัชญาปริทรรศน์
เอกสารอ้างอิง
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2549). พุทธธรรมฉบับปรับปรุงและขยายความ. พิมพ์ครั้งที่ 11. กรุงเทพฯ: บริษัทสหธรรมิก จำกัด.
พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตฺโต). (2541). ธรรมนูญชีวิต. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์การศาสนากรมการศาสนา.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราช
วิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
วิรัช สงวนวงศ์วาน. (2550). การจัดการและพฤติกรรมองค์กร. กรุงเทพมหานคร : ซีเอ็ดยูเคชั่น.
นิพนธ์ พัวพงศกรและคณะนิพนธ์ พัวพงศกรและคณะ. (2546). นิยามและรูปแบบความขัดแย้งระหว่างผลประโยชน์ ส่วนรวมและผลประโยชน์ส่วนตน. รายงานผลการวิจัย. สํานักงานข้าราชการพลเรือน.
วศิน อินทสระ. (2549). พุทธจริยศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: ธรรมดา.
วรรณสิทธิ ไวทยะเสวี. (2544). คู่มือการศึกษาพระอภิธัมมัตถสังคหะ ปริจเฉทที่ 2 เจตสิกสังคหวิภาค. พิมพ์ครั้งที่ 6. กรุงเทพมหานคร: หจก.ทิพยวิสุทธิ์.
สนธยา ยาพิณ. (2552). บทบาทและอํานาจหน้าที่คณะกรรมการป้องกันและปราบปรามการทุจริตแห่งชาติต่อการแก้ไขปัญหาการขัดกันระหว่างผลประโยชน์ส่วนบุคคลและผลประโยชน์ส่วนรวม. วิทยานิพนธ์นิติศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
สมคิด บางโม. (2548). องค์การและการจัดการ. กรุงเทพมหานคร: วิทยพัฒน์.