The Concept of Goodness in Theravada Buddhist Philosophy: A Subjective Reality
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The objective of this article is to investigate and analyze the concept of goodness in Theravada Buddhist philosophy from a subjective perspective. The study was conducted by examining relevant documents and research. The results indicate that the problem of goodness in Theravada Buddhist philosophy has been a significant issue attracting attention at both the metaphysical and ethical levels from the past to the present. The explanation of goodness is often presented as a moral value linked to actions and their karmic results, generally presumed to hold certain universal standards. However, in the later period of studying ethical concepts in Buddhist philosophy, a number of scholars have observed and proposed that goodness in Theravada Buddhist philosophy should be explained more in subjective rather than objective terms. Therefore, goodness in Theravada Buddhist philosophy is fundamentally subjective, based on an analysis of metaphysics, intention (cetanā), the structure of dependent origination (paṭiccasamuppāda), and the relationship between intention and karma.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสาร มจร ปรัชญาปริทรรศน์
ข้อความในบทความที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความ และข้อคิดเห็นนั้นไม่ถือว่าเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการวารสาร มจร ปรัชญาปริทรรศน์
References
จำนงค์ ทองประเสริฐ. (2518). ปรัชญาตะวันตกสมัยโบราณ. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพมหานคร: แพร่พิทยา.
พระราชวรมุนี (ประยูร ธมฺมจิตฺโต). (2559). ปรัชญากรีก บ่อเกิดภูมิปัญญาตะวันตก. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ศยาม.
พระธรรมกิตติวงศ์ (ทองดี สุรเตโช). (2556). พจนานุกรมเพื่อการศึกษาพุทธศาสน์ ชุด คำวัด. พิมพ์ครั้งที่ 1. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์เลี่องเชียงเพียรเพื่อพุทธศาสน์.
พระมหาโกมล กมโล และพระเทพสุวรรณเมธี. (2559). เกณฑ์การตัดสินความดีในพุทธปรัชญาเถรวาทกับปรัชญาอุปนิษัท: วิเคราะห์เชิงเปรียบเทียบ. วารสาร มจร มนุษยศาสตร์ปริทรรศน์. 2(1): 90-101.
พระมหาขวัญชัย กิตฺติเมธี (เหมประไพ) และ คงสฤษฎ์ แพงทรัพย์. (2563). บทสนทนาเรื่องความดีตามทรรศนะพระพุทธศาสนาเถรวาท. วารสาร มจร พุทธปัญญาปริทรรศน์. 5(1): 198-209.
พระมหาพรชัย สิริวโร. (2558). พุทธปรัชญาเป็นจริยศาสตร์ประเภทอันตวิทยาหรือกรณียธรรม?. รายงานวิจัย. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พุทธทาสภิกขุ. (2546). อิทัปปัจจยตา: ธรรมชาติแห่งเหตุและผล. กรุงเทพมหานคร: ธรรมสภา.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. เล่มที่ 10, 13, 20, 22, 29. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
เพลโต. (2523). อุดมรัฐ. แปลและเรียบเรียง โดย ปรีชา ช้างขวัญยืน. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุวัฒน์ จันทรจำนง. (2540). ความเชื่อของมนุษย์เกี่ยวกับปรัชญาและศาสนา. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์สุขภาพใจ.
วิทย์ วิศทเวทย์. (2532). จริยศาสตร์เบื้องต้น มนุษย์กับปัญหาจริยธรรม. พิมพ์ครั้งที่ 7. กรุงเทพมหานคร: อักษรเจริญทัศน์.
สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2549). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. กรุงเทพมหานคร: มหามกุฏราชวิทยาลัย.
Batchelor. (1997). Buddhism Without Beliefs. Riverhead Books.
Berger, P. L., & Luckmann, T. (1966). The social construction of reality: A treatise in the sociology of knowledge. Anchor Books.
Bodhi. (2005). In the Buddha’s Words: An Anthology of Discourses from the Pāli Canon. Wisdom Publications.
Definition of objectivity from the Cambridge Academic Content Dictionary. Cambridge University Press.
Hobbes, T. (1651). Leviathan. Oxford University Press.
Plato. (1953). Republic. translated by B. Jowett, in The Dialogues of Plato. Oxford University Pres.
Plato. (1968). The Republic of Plato. Translated with notes and an interpretive essay by Allan Bloom. New York: Basic Book. Inc.
Plato. (1975). Republic. Translated by Desmond Lee. Penguin Books.
Rousseau, J-J. (1762). The Social Contract. Penguin Classics.
Solomon, Robert C. (2005). Subjectivity. in Honderich, Ted. Oxford Companion to Philosophy. Oxford University Press.
