การศึกษาพฤติกรรมการเรียนรู้แบบนําตนเองของนักศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาพฤติกรรมการเรียนรู้แบบนำตนเองของนักศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี และ 2) เปรียบเทียบพฤติกรรมการเรียนรู้แบบนำตนเองของนักศึกษาคณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี จำแนกตามเพศและระดับการศึกษา ประชากรในการวิจัยครั้งนี้ เป็นนักศึกษาที่กำลังศึกษาทั้งในระดับปริญญาตรี ปริญญาโท และปริญญาเอก คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี ปีการศึกษา 2568 จำนวนทั้งสิ้น 1,675 คน กำหนดกลุ่มตัวอย่าง ตามตารางของเครจซี่และมอร์แกน จำนวน 323 คน โดยใช้การสุ่มแบ่งชั้น เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย เป็นแบบสอบถามมาตราส่วนประมาณค่า 5 ระดับ โดยมีค่าความเที่ยงตรงรายข้ออยู่ระหว่าง 0.67-1.00 มีค่าความเชื่อมั่นทั้งฉบับเท่ากับ 0.89 สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูลประกอบด้วย ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน การทดสอบค่าที และการวิเคราะห์ความแปรปรวนทางเดียว
ผลการวิจัยพบว่า
- พฤติกรรมการเรียนรู้แบบนำตนเองของนักศึกษาคณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรีมีพฤติกรรมการเรียนรู้แบบนําตนเองโดยรวมอยู่ในระดับมาก เมื่อพิจารณาเป็นรายด้านพบว่า ด้านการประเมินตนเองในการเรียนรู้มีค่าเฉลี่ยสูงสุด รองลงมาเป็นด้านบอกความต้องการและความสนใจของตนเองในการเรียน ด้านการศึกษาค้นคว้าข้อมูลจากแหล่งวิทยาการต่างๆ ในการเรียนรู้ด้านการกําหนดจุดมุ่งหมายในการเรียนรู้ และด้านการวางแผนในการเรียนรู้ ตามลำดับ
- ผลการเปรียบเทียบพฤติกรรมการเรียนรู้แบบนําตนเองของนักศึกษาคณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรีจำแนกตามเพศและระดับการศึกษา โดยรวมและรายด้านไม่แตกต่างกัน เว้นแต่เมื่อจำแนกตามระดับการศึกษาด้านการศึกษาค้นคว้าข้อมูลจากแหล่งวิทยาการในการเรียนรู้ แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 โดยพบว่า กลุ่มระดับการศึกษาในระดับปริญญาเอกและปริญญาโท มีค่าเฉลี่ยสูงกว่าระดับปริญญาตรี อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2562). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551 (ฉบับปรับปรุง พ.ศ. 2562). กรุงเทพ : โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย จำกัด.
บุญชม ศรีสะอาด. (2560). การวิจัยเบื้องต้น. พิมพ์ครั้งที่ 10. กรุงเทพฯ : สุวีริยาสาส์น. พรทิพย์ ผองสูงเนิน และสิริลักษณ์ โปร่งสันเทียะ. (2562). การศึกษาความพร้อมในการเรียนรู้แบบนำตนเองของนักศึกษาที่มีความบกพร่องทางการได้ยินในระดับอุดมศึกษา เขตภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. วารสารวิจัย และพัฒนาการศึกษาพิเศษ, 8 (1), 51-60.
วรนุช แหยมแสง. (2557). การศึกษาความพร้อมในการเรียนรู้ด้วยการนําตนเองของนักศึกษามหาวิทยาลัย รามคําแหง (รายงานการวิจัย). กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยรามคําแหง.
หทัยภัทร เวียงจันทร์. (2561). พฤติกรรมการเรียนรู้ด้วยตนเองของนักศึกษามหาวิทยาลัยศิลปากร พระราชวังสนามจันทร์. นครปฐม : มหาวิทยาลัยศิลปากร.
สุจินดา ประเสริฐ. (2558). การศึกษาพฤติกรรมการเรียนรู้ด้วยการนำตนเองของนักศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฎจันทรเกษม. วารสารจันทรเกษมสาร, 21 (40), 89-98.
Aroonjit, S. (2022). Self-Directed Learning in Online Learning among Students of Faculty of Social
Administration, Thammasat University. Journal of Social Work and Social Administration,
(1), 127-153.
Candy, P. (1991). Self-direction for Lifelong Learning : A Comprehensive Guide to Theory and Practice. San Francisco : Jossey-Bass.
Garrison, D. R. (1997). Self-directed learning : Toward a comprehensive model. Adult Education.
Haidari, S. M., et al. (2019). Technology-enhanced self-directed language Learning behaviors of efl student teachers. Contemporary Educational Technology, 10 (3). https://doi.org/10.30935/cet.590003.
Knowles, M. S. (1975). Self-directed learning : A guide for learners and teachers. New York : Association Press.
Singer, G., et al. (2013). Impact of gender and age on performing search tasks online. Mensch & Computer, 2012, 23-32.
Taro Yamane. (1973). Statistics: an introductory analysis. New York : Harper & Row. UNESCO.
(2015). Rethinking education: Towards a global common good?. Paris : UNESCO.
