The Role of Sangha to Community Strength through Ba Worn Network in Khao Thong Sub-district, Phayuha Khiri District, Nakhonsawan Province
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The objectives of this research were 1. to study the factors of community strengthening. 2. To study of ba worn network to community strength through ba worn network in Khao Thong sub-district, Phayuha Khiri district, Nakhonsawan province, and 3. To present the model of sangha to community strength through ba worn network in Khao Thong sub-district, Phayuha Khiri district, Nakhonsawan province. Methodology was the qualitative research collected data from 27 key informants with structured in-depth-interview, 8 experts with focus group discussion and non-participation observation.
The research findings revealed that:
- The factors of community strengthening consisted; 1) social 2) economy 3) cultural and 4) leader
- The role of sangha to community strength through ba worn network in Khao Thong sub-district Phayuha Khiri district Nakhonsawan province consisted; knowledge building, learning building and and creating change management.
- The model of sangha to community strength through ba worn network in Khao Thong sub-district Phayuha Khiri district Nakhonsawan province consisted of 5 parts; OFROS 1) organization consisted of people, government and civil society 2) factors of community strengthening consisted; economic capital, social capital cultural capital and human capital 3) role of community strength consisted; knowledge building, learning building and creating change management 4) operating principle consisted; prepare, manage, assessment and continuous development and 5) success conditions consisted; conscious mind, public mind and volunteer
Article Details
1. เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงพิมพ์กับวารสารวิจยวิชาการ ถือเป็นข้อคิดเห็น และความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรงซึ่งกองบรรณาธิการวารสารไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใด ๆ
2. บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารวิจยวิชาการ ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิจยวิชาการ หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่ง ส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือเพื่อการกระทำการใด ๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากวารสารวิจยวิชาการก่อนเท่านั้น
References
2. ดิเรก พรสีมาและคณะ. (2553). รายงานการวิจัยการกระจายอำนาจการบริหารและการจัดการศึกษาสู่เขตพื้นที่การศึกษาและสถานศึกษา. กรุงเทพฯ: สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา.
3. ถาวร งามตระกูลชล. (2559). การปกครองท้องถิ่น: บทเรียนชุมชนเข้มแข็งประเทศญี่ปุ่น. ในการประชุมวิชาการระดับชาติ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม ครั้งที่ 8. นครปฐม: มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม.
4. ปราณี เกื้อทอง. (2545). บทบาทของพระสงฆ์ในงานพัฒนาชุมชน : ศึกษากรณีวัดในอำเภอปากเกร็ด จังหวัดนนทบุรี, (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาสังคมศาสตร์เพื่อการพัฒนา). บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร.
5. พระธรรมปิฎก (ป. อ. ปยุตฺโต). (2551). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 16). กรุงเทพฯ: เอส. อาร์. พริ้นติ้งแมสโปรดักส์.
6. พระวัฒธยา ฐิติสมฺปนฺโน. (2560). ความร่วมมือของบ้าน วัด และโรงเรียน ในการพัฒนาสังคมอำเภอวิหารแดง จังหวัดสระบุรี. วารสาร มจร การพัฒนาสังคม, 2(3).
7. มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
8. วชิราภรณ์ สุรธนะสกุล ศรเนตร อารีโสภณพิเชฐ และอัจฉรา ไชยูปถัมภ์. (2560). รูปแบบการเสริมสร้างความเข้มแข็งของชุมชนโดยวิทยาลัยชุมชน. วารสารวิจัย มสด สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 13(2).
9. สุปราณี จันทร์ส่ง บุญทัน ดอกไธสง สอาด บรรเจิดฤทธิ์ และบุญเรือง ศรีเหรัญ. (2558) . การพัฒนาทุนทางสังคมเพื่อสร้างชุมชนเข้มแข็ง. วารสารวิจัยและพัฒนา วไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์ สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 10(3).
10. Scott. J. (1990). A Matter of Record. Documentary Sources in Social Research. Cambridge: Polity Press.