Local history for sustainable and consolidated local development
Main Article Content
Abstract
This study aims 1) to study the concept of local history and its applicationying 2) to learn the lessons in applying history to local development from the Thailand’s local northeastern region (Isan) in applying history to local development.
The qQualitative methods were adopted by this study including the review of relevant documents. The study indicated that local history is a study of history taking into account people in the local communitiesy, instead of focusing on
individuals of national importance. the national key person. It is a history that emphasizes focusing on an interconnected diversity, not centered on the power of government. The study of local history gives importance to legends as representing beliefs and tellings of the local people. The approach gives priority to local people and their oral history. at the center of power. The local history studies pay attention on myths and the oral history. These deem as a faith and the meaningful storytelling to the local livelihoods. The local historical approach involves the followinges are as follows: 1) targeting or identifying the issues of studying; 2) reviewing relevant local historical literature and evidence; 3) in-depth interviews and group discussions to seek local histories; 4) synthesis analysis, interpretation of data and principles; 5) presentation of local historical information; and 6) utilization of local history.
The use of local history in development in the Isan development is multidimensional, including: 1) using local history to raise awareness and to enhance local loyalty;. 2) using local history to deal with state power and external
capital;. 3) using local history to promote local tourism; and 4) using local history to enhance local education.
Article Details
@ 2020 King Prajadhipok's Institute The Government Complex Commemorating All Right Reserved.
References
โกมาตร จึงเสถียรทรัพย์และคณะ. (2559). วิถีชุมชนเครื่องมือ 7 ชิ้นที่ทำให้งานชุมชนง่ายได้ผลและสนุก. นนทบุรี: สุขศาลา.
ฉลอง สุนทราวาณิชย์. (2539). การเปลี่ยนแปลงทางสังคมและวัฒนธรรมในเอเชียตะวันออก เฉียงใต้หลังการเข้ามาของระบบอาณานิคม. เอเชียปริทัศน์ ปีที่ 7 ฉบับที่ 2.
ณรงค์ฤทธิ์ สุมาลี. (2557). เจ้าแม่สองนาง : การสร้างความหมายของความเชื่อและบทบาทการเสริมพลังท้องถิ่น. วารสารวิชาการแพรวากาฬสินธุ์ มหาวิทยาลัยราชภัฏกาฬสินธุ์. 1(2). 32-36.
ดารารัตน์ เมตตาริกานนท์. (2542). การเขียนประวัติศาสตร์ลาวในหนังสือแบบเรียนลาว. มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์.
ดารารัตน์ เมตตาริกานนท์. (2548). ประวัติศาสตร์ท้องถิ่น. ขอนแก่น. คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
เติม วิภาคย์พจนกิจ. (2557). ประวัติศาสตร์อีสาน. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ทวีศิลป์ สืบวัฒนะ. (2554). แนวคิดและแนวทางการศึกษาประวัติศาสตร์ท้องถิ่น. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: อินทนิล.
ธิดา สาระยา. (2529). ประวัติศาสตร์ท้องถิ่น: ประวัติศาสตร์สัมพันธ์กับสังคมมนุษย์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์เมืองโบราณ.
นฤดม ทิมประเสริฐ. (2554). กระบวนการมีส่วนร่วมของประชาชนที่ตั้งอยู่บนฐานของสิทธิชุมชนในการจัดทำข้อบัญญัติท้องถิ่นทางทะเล กรณีศึกษาองค์การบริหารส่วนตำบลท่าศาลา จังหวัดนครศรีธรรมราช. วารสารวิจัยเพื่อการพัฒนาเชิงพื้นที่. ปีที่ 4 ฉบับที่ 2 พฤศจิกายน-ธันวาคม.
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2548). การพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน Sustainable Tourism Development. กรุงเทพฯ. ศูนย์วิชาการการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย.
ปฐม หงส์สุวรรณ. (2557). ดงภูดิน : เรื่องเล่าศักดิ์สิทธิ์กับปฏิบัติการสร้างความหมายว่าด้วยสิทธิชุมชน. Journal of Mekong Societies. ปีที่ 10 ฉบับที่ 3 กันยายน-ธันวาคม.
ประเวศ วะสี. (2545). พลังท้องถิ่นในกระแสความเปลี่ยนแปลงวัฒนธรรม. ใน สำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ. พลังท้องถิ่นในกระแสความเปลี่ยนแปลงวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ. กระทรวงวัฒนธรรม.
พิเนตร ดาวเรือง. (2552). กระบวนการศึกษาประวัติศาสตร์ท้องถิ่น อย่างมีส่วนร่วมเพื่อการจัดสร้างพิพิธภัณฑ์พื้นบ้านวัดพุทธมงคล ตำบลคันธารราษฎร์ อำเภอกันทรวิชัย จังหวัดมหาสารคาม. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาไทยคดีศึกษา มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
ยงยุทธ ชูแว่น. (2551). ประวัติศาสตร์ท้องถิ่นไทยว่าด้วยความเป็นมาสถานภาพแนวคิดวิธีการศึกษาและบทบาทในสังคมปัจจุบัน. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
เยาวภา ประคองศิลป์. (2542). ถึงเวลาหรือยังที่คนในท้องถิ่นควรให้ความสนใจประวัติศาสตร์ท้องถิ่น. วารสารศูนย์บริการวิชาการ. ปีที่ 7 ฉบับที่ 3 กรกฎาคม-กันยายน 2542.
ศรีศักร วัลลิโภดม. (2533). แอ่งอารยธรรมอีสาน แฉหลักฐานโบราณคดี พลิกโฉมหน้าประวัติศาสตร์ไทย. กรุงเทพฯ: บริษัท พิฆเณศ พริ้นท์ติ้ง เซ็นเตอร์ จำกัด.
ศรีศักร วัลลิโภดม. (2551). พิพิธภัณฑ์และประวัติศาสตร์ท้องถิ่น : กระบวนการเรียนรู้ร่วมกัน. กรุงเทพฯ: มูลนิธิเล็ก-ประไพ วิริยะพันธุ์.
ศรีศักร วัลลิโภดม. (2557). ปฏิบัติการประวัติศาสตร์ท้องถิ่น. วลัยลักษณ์ ทรงศิริ (บรรณาธิการ). กรุงเทพฯ: มูลนิธิเล็ก-ประไพ วิริยะพันธ์.
สถาบันพระปกเกล้า. (2557). รางวัลพระปกเกล้า’ 57. กรุงเทพฯ: วิทยาลัยพัฒนาการปกครองท้องถิ่น สถาบันพระปกเกล้า.
สุเทพ สุนทรเภสัช. (2548). มานุษยวิทยากับประวัติศาสตร์. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: วิริยะธุรกิจ.
สุนทรชัย ชอบยศ. (2561). ตามรอย...ญาครูขี้หอม (เจ้าราชครูหลวงโพนสะเม็ก): ผู้นำทางการเมืองที่ทรงอิทธิพลในลุมน้ำโขง. กรุงเทพฯ: ศูนย์ญาครูขี้หอมศึกษาเพื่อการพัฒนาท้องถิ่น.
อรรถ นันทจักร. (2535). ประวัติศาสตร์และหลักฐานทางประวัติศาสตร์ท้องถิ่นอีสาน. มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ มหาสารคาม.
อรรถจักร์ สัตยานุรักษ์. (2558). ข้อเสนอในการศึกษาประวัติศาสตร์ท้องถิ่น : ประวัติศาสตร์ชุมชนท้องถิ่นภาคเหนือ. ใน ธนาพล ลิ่มอภิชาติและ สุวิมล รุ่งเจริญ (บรรณาธิการ). เจ้าพ่อประวัติศาสตร์จอมขมังเวทย์ รวมบทความประวัติศาสตร์ในโอกาสครบรอบ 60 ปีฉลอง สุนทราวาณิชย์. กรุงเทพฯ: ศยาม.
อานันท์ กาญจนพันธุ์. (2560). ประวัติศาสตร์สังคมล้านนา : ความเคลื่อนไหวของชีวิตและวัฒนธรรมท้องถิ่น. พิมพ์ครั้งที่ 2. พิษณุโลก : รัตนสุวรรณการพิมพ์.
เอนก เหล่าธรรมทัศน์. (2560). เมืองนิยม เมืองของไทยคือบ้านของเรา. นนทบุรี : ศูนย์ศึกษาเมืองและมหานคร มหาวิทยาลัยรังสิต.
เอนก เหล่าธรรมทัศน์. (2557). แปรถิ่นเปลี่ยนฐาน : สร้างการปกครองท้องถิ่นให้เป็นรากฐานของประชาธิปไตย. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์แห่งมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
เอนก เหล่าธรรมทัศน์ และอัครเดช สุภัคกุล. (2557). ล้านนานิยม : เค้าโครงประวัติศาสตร์เพื่อความรักและภูมิใจในท้องถิ่น. ปทุมธานี : มหาวิทยาลัยรังสิต.
ศรีศักร วัลลิโภดม. (2561). มูลนิธิเล็ก-ประไพ วิริยะพันธุ์. (ออนไลน์). เข้าถึงวันที่ 19 กันยายน 2561. จาก http://lek-prapai.org/home/about.php
Lynn Abrams. (2016). Oral History Theory. Second edition. New York : Routledge.