The triumph of the Philosophy of Positive Law on the Constitution of the Kingdom of Thailand B.E. 2560 (2017)

Main Article Content

Associate Professor Sittikorn Saksang
Natapat Thirarangkil

Abstract

After the change of government in 1932, it was found that there was a philosophy of natural law. Philosophy of imperial law and the philosophy of law, history, the concept of Western law philosophy that influences the inculcation of people in Thai society through the legal system that is the instrument of the state, especially the preparation of the Thai constitution.


The current conclusions under the Constitution of the Kingdom of Thailand B.E. 2560 are regarded as the decline of the Natural Law Office on legal ideals. By the support of the Historical Law Office and driven by the concept of sociological jurisprudence, it is a law that is the tool of the state to control people in society in 4 ways as follows: First, the support of the constitutional statute certifies a constitutional coup under the ideology of John Austin. Second, the upholding of the court's verdict and the verdict of the magistrate certifies the lawful coup d'etat. Thirdly, supporting the legal concept of the Historical Law Firm in regard to the customs of governance in a democratic regime of government with the King as Head of State; and fourthly, under the influence of ideology with sociological jurisprudence, it is a law that is the tool of the state to control people in the society in reforming Thailand.

Article Details

How to Cite
ศักดิ์แสง ส., & Thirarangkil, N. (2021). The triumph of the Philosophy of Positive Law on the Constitution of the Kingdom of Thailand B.E. 2560 (2017). CRRU Law, Political Science and Social Science Journal, 6(1), 1–23. Retrieved from https://so06.tci-thaijo.org/index.php/lawcrru/article/view/251385
Section
Academic Articles

References

จรัญ โฆษณานันท์. นิติปรัชญา: นิติศาสตร์เชิงสังคมวิทยา. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง, 2552.

จรัญ โฆษณานันท์. สิทธิมนุษยชนไร้พรมแดน. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์นิติธรรม, 2554.

จรัญ โฆษณานันท์. นิติปรัชญา. พิมพ์ครั้งที่ 20. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง, 2558.

จรัญ โฆษณานันท์. นิติปรัชญาภาคสองปรัชญากฎหมายไทย. พิมพ์ครั้งที่ 6. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง, 2545.

บวรศักดิ์ อุวรรณโณ. “พระราชอำนาจ พระมหากษัตริย์ไทยไม่เหมือนใครแต่ไม่ทั้งโลก.” เดลินิวส์, 29 กันยายน 2554, 2.

รองพล เจริญพันธุ์. นิติปรัชญา. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, มปป.

วรเจตน์ ภาคีรัตน์. “การปฏิวัติสยาม 2475 (ชั่วคราว) ? พระราชอำนาจของพระมหากษัตริย์และอำนาจตุลาการหลังการเปลี่ยนแปลงการปกครอง.” วารสารฟ้าเดียวกัน 8, ฉ.2 (ตุลาคม-ธันวาคม 2553): 70.

วรเจตน์ ภาคีรัตน์. ประวัติศาสตร์ความคิดนิติปรัชญา. กรุงเทพฯ: อ่านกฎหมาย, 2561.

สิทธิกร ศักดิ์แสง และอภิรดี กิตติสิทโธ. “แนวคิดว่าด้วยกฎหมายที่เป็นเครื่องมือของรัฐควบคุมคนในสังคม : มุมมองเชิงลบและเชิงบวก.” วารสารนิติศาสตร์และสังคมท้องถิ่น คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสุราษฎร์ธานี 3, ฉ.1 (มกราคม -มิถุนายน 2562): 21-49.

อรทัย อินต๊ะไชยวงศ์และสิทธิกร ศักดิ์แสง. “ข้อสังเกตเกี่ยวกับหลักการปกครอง “แบบนิติรัฐ” การปกครอง “แบบนิติธรรม” และการปกครอง “แบบรัฐตำรวจ” บริบทประเทศไทย.” วารสารวิชาการวิจัยและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครสวรรค์ 12, ฉ.34 (ม.ค.-ธ.ค. 2560).

J.W. Harris. Legal Philosophies. London: Butterworths, 1980.

John Austin. The Province of Jurisprudence Determind. London: H.L.A. Hart, 1954.

L.B. Curzon. Jurisprudenc. London: Cavendish Publisching Limited, 1995.

Leon Duguit. Ojective Law. Columbia Law Review, 1920.