ปัญหาทางกฎหมายเกี่ยวกับการบังคับบุคคลให้สูญหาย

Main Article Content

ปิติวรรณ ตันติชัยนุสรณ์
สัญญพงศ์ ลิ่มประเสริฐ

บทคัดย่อ

การศึกษาค้นคว้าอิสระฉบับนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาแนวคิดและทฤษฎีที่เกี่ยวกับการบังคับบุคคลให้สูญหายของประเทศไทยและต่างประเทศ รวมไปถึงวิเคราะห์ เปรียบเทียบกฎหมายในเรื่องดังกล่าว เพื่อเสนอแนะแนวทางการแก้ไขกฎหมายของประเทศไทยเกี่ยวกับการบังคับบุคคลให้สูญหาย


จากการศึกษาพบว่า ในปัจจุบันกฎหมายของประเทศไทยในเรื่องของการป้องกันการบังคับให้สูญหายนั้น มีปรากฏอยู่ในประมวลกฎหมายอาญา และประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา แต่การบังคับใช้กฎหมายดังกล่าวนั้นยังไม่สามารถใช้บังคับได้อย่างมีประสิทธิภาพ เพราะฐานความผิดของการบังคับบุคคลให้สูญหายส่วนมากผู้กระทำความผิดจะเป็นเจ้าหน้าที่ของรัฐ ซึ่งก่อให้เกิดการใช้อำนาจจนเกินเลยหรือใช้อำนาจโดยมิชอบของเจ้าหน้าที่ของรัฐ    อีกทั้งเมื่อผู้กระทำความผิดเป็นเจ้าหน้าที่ของรัฐเสียเองทำให้ผู้กระทำความผิดไม่เกรงกลัวต่อกฎหมาย และกระทำความผิดตามอำเภอใจ เพราะเชื่อว่าตนไม่ต้องรับผิดทางกฎหมาย หรือมีโอกาสถูกลงโทษน้อยมาก


ผู้วิจัยขอเสนอแนะให้มีการแก้ไขเพิ่มเติมบทบัญญัติกฎหมายของประเทศไทยในเรื่องการบังคับบุคคลให้สูญหายไว้ในประมวลกฎหมายอาญา เพราะประเทศไทยใช้ระบบกฎหมายแบบลายลักษณ์อักษร เพื่อเป็นการคุ้มครองบุคคลมิให้ถูกบังคับให้สูญหายและได้มีการกำหนดฐานความรับผิดที่เกี่ยวกับการการถูกบังคับให้สูญหายที่ชัดเจนมากยิ่งขึ้น เมื่อมีการแก้ไขเพิ่มเติมกฎหมายดังกล่าวก็จะส่งผลให้ประเทศไทยสามารถดำเนินการใช้บังคับกฎหมายได้อย่างมีประสิทธิภาพมากยิ่งขึ้น และสามารถทัดเทียมกับต่างประเทศได้

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
ตันติชัยนุสรณ์ ป., & ลิ่มประเสริฐ ส. (2022). ปัญหาทางกฎหมายเกี่ยวกับการบังคับบุคคลให้สูญหาย. วารสารนิติศาสตร์ รัฐศาสตร์ และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย, 6(2), 207–224. สืบค้น จาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/lawcrru/article/view/252712
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

คณะทำงานยุติธรรมเพื่อสันติภาพ. คู่มือความเข้าใจเรื่องการบังคับให้บุคคลต้องสูญหาย. กรุงเทพฯ: คณะทำงานยุติธรรมเพื่อสันติภาพ, 2550.

คณะทำงานยุติธรรมเพื่อสันติภาพ. การสูญหายของบุคคลคือการสูญหายของความยุติธรรม. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แปลนพริ้นติ้ง, 2551.

คมกฤช หาญพิชาญชัย. “อนุสัญญาระหว่างประเทศว่าด้วยการคุ้มครองบุคคลทุกคนให้พ้นจากการถูกบังคับให้หายสาบสูญ: ผลกระทบต่อประเทศไทย.” วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต คณะนิติศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2552.

จารุพัฒน์ รูปสง่า. “ปัญหาทางกฎหมายเกี่ยวกับการคุ้มครองบังคับบุคคลให้สูญหายในประเทศไทย: ศึกษาการกำหนดฐานความผิดการบังคับบุคคลให้สูญหาย.” วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต คณะรัฐศาสตร์และนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา, 2561.

ธานิศ เกศวพิทักษ์. การดำเนินการทางนิติบัญญัติ ทางบริหาร และทางตุลาการ ตามพันธกรณีที่ประเทศไทยเป็นรัฐภาคีของอนุสัญญาระหว่างประเทศเกี่ยวกับการต่อต้านการทรมานและบังคับบุคคลให้สูญหาย. กรุงเทพฯ: วิทยาลัยรัฐธรรมนูญ สำนักงานศาลรัฐธรรมนูญ, 2559.

เมธาวี คงพิกุล. “กฎหมายและมาตรการทางอาญาในกรณีเจ้าหน้าที่รัฐบังคับให้บุคคล สูญหาย.” วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต คณะนิติศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2556.

วิรัตน์ นาทิพเวทย์ และนัชมุดดีน อัตตอฮีรี. “ปัญหาจากการฟ้องคดีอาญาและการเข้าร่วมเป็นโจทก์กับพนักงานอัยการ: ศึกษากรณีการบังคับบุคคลให้สูญหายจากข้อเท็จจริงในคำพิพากษาศาลฎีกาที่ 10915/2558.” วารสารอัล-ฮิกมะฮฺ มหาวิทยาลัยฟาฏอนี 9, ฉ.17 (มิถุนายน 2562): 45.

สุรสิทธิ์ แสงวิโรจนพัฒน์. “ขั้นตอนการดำเนินคดีอาญาตามกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญาเยอรมัน.” วารสารดุลพาห 1, ฉ.1 (เมษายน 2555): 192.

อนันต์ อริยะชัยพาณชย์. “หลักสิทธิมนุษยชน” เรื่อง มุมมองหลักสิทธิมนุษยชนในสังคมไทย. กรุงเทพฯ: สำนักงานศาลรัฐธรรมนูญ, 2556.