Management mechanism to reduce violence among psychiatric patients according to human rights principles by using community-based in Udon Thani Province
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This research aimed to study, develop, and disseminate management mechanisms for reducing violence among psychiatric patients, grounded in human rights principles and utilizing a community-based approach in Udon Thani Province. The study employed a mixed-methods research design, integrating both quantitative and qualitative methodologies. Data collection involved documentary research, field surveys using questionnaires, in-depth interviews, and focus group discussions.
The research population comprised 60 key informants, 200 local stakeholders in the target area, and 20 experts. Quantitative data were analyzed using descriptive statistics, while qualitative data underwent content analysis.
The study's findings revealed: 1) The community lacked management mechanisms for preventing violent incidents involving psychiatric patients in accordance with human rights principles under legal provisions, based on a community-based approach in Udon Thani Province. 2) A management mechanism was developed to reduce violence among psychiatric patients based on human rights principles, utilizing a community-based approach. This involved integrating cooperation between government agencies and local communities, including the establishment of local working committees, the application of telemedicine technology systems, and a proposed amendment to Section 21, first paragraph, of the Mental Health Act B.E. 2551. Specifically, for patients over eighteen years of age, consent for treatment should include not only the patient but also stakeholders or individuals as specified under Section 21, third paragraph. 3) The effectiveness of training and transferring the management mechanism to prevent violence from psychiatric patients to community leaders and individuals involved in their care showed that learning outcomes after the transfer of knowledge were significantly higher than before the activity. Before training, the mean was x̄ = 4.8 (S.D. = 1.41); after training, x̄ = 8.52 (S.D. = 1.00), with an overall mean of x̄ = 6.66 (S.D. = 1.20).
Article Details
References
กำทร ดานา. “การพัฒนาบทบาทการดูแลผู้ป่วยจิตเวชของครอบครัวและภาคเครือข่ายในชุมชน.” วารสารวิชาการสาธารณสุข 30, ฉ.3 (พฤษภาคม - มิถุนายน 2564): 412.
กระทรวงยุติธรรม กรมคุ้มครองสิทธิและเสรีภาพ. ความรู้พื้นฐานเรื่องสิทธิมนุษยชน. กรุงเทพฯ: กรมคุ้มครองสิทธิและเสรีภาพ กระทรวงยุติธรรม, 2562. https://deac.drr.go.th. สืบค้นเมื่อ 18 สิงหาคม 2567.
กระทรวงสาธารณสุข กรมสุขภาพจิต. แผนพัฒนาสุขภาพจิตแห่งชาติ ฉบับที่ 1 (พ.ศ. 2561-2580). กรุงเทพฯ: กองยุทธศาสตร์และแผนงาน กรมสุขภาพจิต กระทรวงสาธารณสุข, 2561.
เกรียงไกร เจริญธนาวัฒน์. หลักพื้นฐานกฎหมายมหาชน. พิมพ์ครั้งที่ 3 แก้ไขเพิ่มเติม. กรุงเทพฯ: วิญญูชน, 2558.
คมสัน สุขมาก และกานดา สุขมาก. “การปฏิบัติต่อผู้ป่วยตามหลักสิทธิมนุษยชน.” วารสารพยาบาลตำรวจ 8, ฉ.1 (มกราคม-มิถุนายน 2559): 218.
ฉวีวรรณ สัตยธรรม แผ จันทร์สุข และศุกร์ใจ เจริญสุข. การพยาบาลจิตเวชและสุขภาพจิต เล่มที่ 2. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพฯ: โครงการสวัสดิการวิชาการ สถาบันพระบรมราชชนก กระทรวงสาธารณสุข, 2567.
ธัชชัย ควรเดชะคุปต์. “การคุ้มครองสิทธิในการดำเนินคดีของผู้ป่วยทางจิต กรณีศึกษาด้านนิติเวชศาสตร์.” วารสารเกษมบัณฑิต 22, ฉ.1 (มกราคม-มิถุนายน 2564): 64.
บรรเจิด สิงคะเนติ. หลักพื้นฐานสิทธิเสรีภาพและศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์. พิมพ์ครั้งที่ 7 แก้ไขเพิ่มเติม. กรุงเทพฯ: วิญญูชน, 2567.
บุญศรี มีวงศ์อุโฆษ. กฎหมายรัฐธรรมนูญ. พิมพ์ครั้งที่ 9. กรุงเทพฯ: คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 2559.
พรพรรณ มีฤทธิ์. “เงื่อนไขที่เกี่ยวข้องกับการยอมรับผู้ป่วยกลับบ้าน และแบบแผนพฤติกรรมการดูแลผู้ป่วย : กรณีศึกษาญาติผู้ป่วยจิตเวชที่ก่อคดีฆ่าบุคคลในครอบครัว.” วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต คณะวิทยาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 2559.
มาโนช หล่อตระกูล และปราโมทย์ สุคนิชย์. จิตเวชศาสตร์รามาธิบดี, ฉบับเรียบเรียงครั้งที่ 4. กรุงเทพฯ: ภาควิชาจิตเวชศาสตร์ คณะแพทย์ศาสตร์โรงพยาบาลรามาธิบดี มหาวิทยาลัยมหิดล, 2558.
ภูริชญา วัฒนรุ่ง. หลักกฎหมายมหาชน. พิมพ์ครั้งที่ 4 แก้ไขเพิ่มเติม. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง, 2545.
วรเจตน์ ภาคีรัตน์. คำสอนว่าด้วยรัฐและหลักกฎหมายมหาชน. พิมพ์ครั้งที่ 3 แก้ไขเพิ่มเติม. กรุงเทพฯ: อ่านกฎหมายในเครือสำนักพิมพ์อ่าน, 2565.
วรรณภา ประทุมโทน, พนารัตน์ เจนจบ, สมตระกูล ราศิริ, สมาภรณ์ เทียนขาว และนันทวรรณ ธีรพงศ์. “การพัฒนารูปแบบการเรียนรู้แบบสหวิชาชีพในการส่งเสริมสุขภาพและป้องกันโรคโดยใช้ชุมชนเป็นฐาน.” วารสารเครือข่ายวิทยาลัยพยาบาลและการสาธารณสุขภาคใต้ 7, ฉ.2 (พฤษภาคม–สิงหาคม 2563): 181.
สุดารัตน์ เพ็งค่ำ. กลไกการจัดการเพื่อลดความรุนแรงในกลุ่มผู้ป่วยจิตเวชตามหลักสิทธิมนุษยชนโดยใช้ชุมชนเป็นฐานในจังหวัดอุดรธานี. (รายงานการวิจัย). อุดรธานี: มหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธานี. 2566, 63-126.
สิรศิษฏ์ ชูรอด. “มาตรการทางกฎหมายในการบังคับบำบัดรักษาผู้ป่วยทางจิตเวช.” วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง, 2561.
แสวงศักดิ์ บุญเฉลิมวิภาส. นิติเวชศาสตร์และกฎหมายการแพทย์. พิมพ์ครั้งที่ 8. กรุงเทพฯ: วิญญูชน, 2566.
ศรินรัตน์ จันทพิมพ์ และขนิษฐา นันทบุตร. “การดูแลผู้ป่วยจิตเภทโดยชุมชน.” วารสารการพยาบาลและการดูแลสุขภาพ 36, ฉ.2 (เมษายน-มิถุนายน 2561): 69.
