พระพุทธศาสนากับการเปลี่ยนแปลงวิถีวัฒนธรรมของคนรุ่นใหม่ จังหวัดเลย

Main Article Content

จารุกิตติ์ พิริยสุวัฒน์
ประสงค์ หัสรินทร์
อุดร จันทวัน

บทคัดย่อ

พระพุทธศาสนากับโลกาภิวัตน์ พัฒนาการสังคมรุ่นใหม่ หัวใจของหลักพุทธธรรมก็ไม่เคยเปลี่ยน เพราะไม่ว่าจะมีสมาร์ทโฟน หรือการติดต่อรวดเร็วแบบ 4 G หรือ 5 G ก็ตาม แต่มนุษย์ก็ยังมีความทุกข์อยู่ และเมื่อเป็นอย่างนี้ หลักพุทธธรรมก็ยังมีประโยชน์อยู่เสมอ โจทย์ของคนรุ่นใหม่ก็คือว่า ทำอย่างไรจะนำหลักพุทธธรรม เข้าไปสัมผัสจิตใจของคนรุ่นใหม่ เพื่อให้เขาเข้าถึงแก่นของหลักคำสอน และกลายเป็นเนื้อเดียวกับหลักคำสอนได้ ซึ่งจะทำให้เขาเห็นทางที่จะรอดพ้นจากความทุกข์เหล่านี้ไปได้ และประเพณีต่างๆซึ่งอาจมีคนบางกลุ่มยังให้ความสำคัญ แต่เนื่องจากคนรุ่นใหม่หลายกลุ่มเริ่มมีแนวความคิดที่เปลี่ยนไปจากจากประเพณีดั้งเดิมเหล่านี้ ปัญหาก็คือว่าเราจะต้องทำอย่างไร เพื่อให้คนกลุ่มนี้เข้าใจและซาบซึ้งกับคำสอนตามหลักพุทธธรรม เพื่อให้เขาเกิดการเปลี่ยนแปลงภายในในทางที่ดีขึ้นมาได้ คือโจทย์ที่สำคัญที่สุดของเรื่องพระพุทธศาสนากับโลกาภิวัตน์


          กรอบแนวคิดของพระพุทธศาสนา ได้แก่ ปัญญา 3


  1. สุตมยปัญญา คือ ปัญญาเกิดจากการฟัง อันได้แก่ ฟังการอบรม ฟังการบรรยาย ฟังการอภิปราย ฟังการเสวนา ฟังการระดม การอ่านตำราหรือเอกสารต่าง ๆ การได้ดูได้ฟังจากสื่อต่าง ๆ

  2. จิตตามยปัญญา คือ ปัญญาเกิดจากความคิด เป็นความคิดที่เป็นระบบถูกต้อง ความคิดที่ละเอียดลึกซึ้ง ความคิดแบบแยบคาย ความคิดรอบด้านที่เรียกว่า ความคิดแบบโยนิโสมนสิการ ซึ่งเป็นบ่อเกิดแห่งความรู้

  3. ภาวนามนปัญญา คือ ปัญญาเกิดจากการอบรมตนเองโดยเน้นกระบวนการศึกษาจิตและกายอย่างชัดแจ้ง การฝึกจิตควบคุมจิต สามารถนำไปตรึกตรอง ได้อย่างแตกฉาน เป็นระบบ ทำงานได้ผล มีประสิทธิภาพ นำไปใช้ในการดำเนินชีวิตประจำวัน

Article Details

บท
Articles
Author Biographies

ประสงค์ หัสรินทร์, Mahachulalongkornrajavidyalaya University

Mahachulalongkornrajavidyalaya University

อุดร จันทวัน, Mahachulalongkornrajavidyalaya University

Mahachulalongkornrajavidyalaya University

References

จิรกิตต์ภณ พิริยสุวัฒน์. (2559) การสร้างและการใช้วิถีวัฒนธรรมของชาวอำเภอเชียงคาน
จังหวัดเลย. คณะมนุษย์ศาสตร์และสังคมศาสตร์. เลย: มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย.
เดสเลอร์, ตัน. (2550) การจัดการทรัพยากรมนุษย์. กรุงเทพมหานคร : เพียร์สัน เอ็ดดูเคชั่น อินโดไชน่า.
ติน ปรัชญพฤทธิ์. (2551) การบริหารการพัฒนา ความหมาย เนื้อหา แนวทาง และปัญหา. พิมพ์ครั้งที่ 12. กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พระพรหมบัณฑิต (ประยูร ธมฺมจิตฺโต ป.ธ.๙) ศาสตราจารย์. ดร. ราชบัณฑิต. (2557) วิธีบูรณาการ พระพุทธศาสนา กับศาสตร์สมัยใหม่ พระพุทธศาสนากับความสมานฉันท์แห่งชาติ. กรุงเทพมหานครฯ : โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
เลหล้า ตรีเอกานุกูล. (2549) การปรับตัวเข้ากับวัฒนธรรมไทยและผลกระทบของการถูกจำกัดสิทธิ์ที่มีต่อคุณภาพชีวิตของบุคคลไร้สัญชาติไทยชาวไทยใหญ่จังหวัดเชียงราย. ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต (สังคมวิทยา), มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
สุริชัย หวันแก้ว. (2543) มิติใหม่ของการศึกษาวัฒนธรรม. กรุงเทพมหานคร : สำนักงานวิจัยวัฒนธรรมแห่งชาติ.
เสรี พงศ์พิศ. “วัฒนธรรมกับการพัฒนาชนบท” ใน วัฒนธรรมไทย 29, 11 (กุมภาพันธ์-พฤษภาคม): 2533.
ชุติมา พัฒนพงศ์, ข่าวสด, http://daily.khaosod.co.th. [ 8 /4/2560].
บุษบา สุธีธร, บทความงานวิจัย, http://www.stou.ac.th. [17/4/60].
พงษ์เทพ บุญกล้า, ประชาไท, http://prachatai.com. [1/5/2560].