ผลของกิจกรรมแนะแนวต่อการเสริมสร้างการรับรู้ความสามารถของตน ในการตัดสินใจเลือกอาชีพสำหรับนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 โรงเรียนพิบูลวิทยาลัย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อเปรียบเทียบการรับรู้ความสามารถของตนในการตัดสินใจเลือกอาชีพของนักเรียนก่อนและหลังเข้าร่วมกิจกรรมแนะแนวต่อการเสริมสร้างการรับรู้ความสามารถของตนในการตัดสินใจเลือกอาชีพ กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัย คือ นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 โรงเรียนพิบูลวิทยาลัย จำนวน 40 คน ซึ่งได้มาจากการสุ่มแบบกลุ่ม เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ 1) กิจกรรมแนะแนวต่อการเสริมสร้างการรับรู้ความสามารถของตนในการตัดสินใจเลือกอาชีพ 2) แบบวัดการรับรู้ความสามารถของตนในการตัดสินใจเลือกอาชีพ วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้ค่าเฉลี่ย ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐานและสถิติทดสอบ The Wilcoxon Matched Pairs Signed-ranks test ผลการวิจัยพบว่า นักเรียนกลุ่มทดลองที่เข้าร่วมกิจกรรมมีคะแนนจากแบบวัดการรับรู้ความสามารถของตนในการตัดสินใจเลือกอาชีพในระยะหลังการทดลองสูงกว่าระยะก่อนการทดลองอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05
Article Details
References
พนม ลิ้มอารีย์. (2548). การแนะแนวเบื้องต้น. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2553). แนวทางการจัดกิจกรรมพัฒนาผู้เรียน ตามหลักสูตรแกนกลาง
การศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2550 พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย จำกัด.
รสสุคนธ์ วีระเสถียร. (2553). ความสัมพันธ์ระหว่างการรับรู้ความสามารถของตนเองภาวะผู้นำ
ความเหนียวแน่นภายในกลุ่มกับผลการปฏิบัติงานของผู้บังคับบัญชา บริษัท เอ็นเอ็มบี-มินีแบไทย จำกัด. วารสารสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, 36(1), 70-85.
สมร ทองดี, อรพินทร์ ชูชม, อัจฉรา สุขารมณ์และทัศนา ทองภักดี. (2553). ปัจจัยเชิงเหตุและ
ผลของภูมิคุ้มกันทางจิตของเยาวชน. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
พิชิต ฤทธิ์จรูญ. (2544). หลักการวัดผลและประเมินผลการศึกษา. กรุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์
มหาวิทยาลัย.
พันธุ์ทิพย์ พัชรพงศ์พรรณ. (2556). การรับรู้ความสามารถแห่งตนในการตัดสินใจเลือกอาชีพของ
นักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยรามคำแหง. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, กรุงเทพฯ.
มาเรียม นิลพันธ์. (2556). วิจัยทางการศึกษา Research Methodology in Education.
นครปฐม: ศูนย์วิจัยและพัฒนาทางการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร.
นิรันดร์ จุลทรัพย์. (2558). การแนะแนวเพื่อพัฒนาผู้เรียน. สงขลา: บริษัท นำศิลป์โฆษณจำกัด.
นิรนาท แสนสา. (2558). การแนะแนวเพื่อส่งเสริมพัฒนาการด้านอาชีพสำหรับเด็กและเยาวชน
ไทย. วารสารจิตวิทยา มหาวิทยาลัยเกษมบัณฑิต, 5(2), 48-63.
กฤตวรรณ คำสม. (2559). เอกสารประกอบการสอนวิชาการแนะแนวเบื้องต้น. คณะครุศาสตร์
มหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธานี.
ศิริพรรณ ศิริบุญนาม. (2559). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนที่ส่งเสริมความสามารถใน
การตัดสินใจ เกี่ยวกับประเด็นปัญหาทางวิทยาศาสตร์กับสังคม สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
สุนิสา วงศ์อารีย์. (2559). การใช้ชุดการเรียนรู้เรื่อง โครงการเพื่อพัฒนาความสามารถในการ
เขียนโครงการแนะแนวของนักศึกษาชั้นปีที่ 3 คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธานี. วารสารวิชาการและวิจัยสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครสวรรค์, 14 (2).
สมาคมแนะแนวแห่งประเทศไทยและสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2559). การ
จัดการเรียนรู้กิจกรรมแนะแนว. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย จำกัด.
จีรัฐติกุล ดอนวิจารย์ขจร. (2560). การพัฒนากิจกรรมแนะแนวเพื่อเสริมสร้างทักษะชีวิตและการ
แก้ปัญหาของนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัย
ราชภัฏมหาสารคาม.
กรมการจัดหางาน. (2561). คู่มือการเตรียมความพร้อมก่อนเข้าสู่ตลาดแรงงาน กระบวนการ
ช่วยให้ผู้รับบริการแนะแนวรู้ทิศทางตลาดแรงงาน. กรุงเทพฯ: กระทรวงแรงงาน.
ชลลดา พันธุ์เนตร. (2561). การเปรียบเทียบผลของการใช้โปรแกรมกิจกรรมแนะแนวอาชีพตาม
ทฤษฎีของแฟรงค์ พาสันส์กับทฤษฎีของเกอแลตที่มีต่อความสามารถในการตัดสินใจเลือกอาชีพของนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยศรี
นครินทรวิโรฒ, กรุงเทพฯ.
เจษฎา บุญมาโฮม. (2562). หลักการแนะแนวและการพัฒนาผู้เรียน. พิมพ์ครั้งที่ 9. นครปฐม:
สไมล์ พริ้นติ้ง & กราฟิกดีไซน์.
สำนักวิชาการและมาตรฐานการศึกษา กลุ่มพัฒนาระบบการแนะแนว. (2562). แผนพัฒนาการ
แนะแนวและแนวทางการจัดกิจกรรมแนะแนว. กรุงเทพฯ: ห้างหุ้นส่วนจำกัดโรงพิมพ์อักษรไทย (น.ส.พ. ฟ้าเมืองไทย).
สมโภชน์ เอี่ยมสุภาษิต. (2562). ทฤษฎีและเทคนิคการปรับพฤติกรรม = Theories and
techniques in behavior modification (พิมพ์ครั้งที่ 9). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
จิราภา บุตรสีตะราช. (2563). การเสริมสร้างความพร้อมทางอาชีพของนักเรียนมัธยมศึกษาตอน
ปลาย โดยกิจกรรมแนะแนว. บัณฑิตวิทยาลัย :มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ,กรุงเทพฯ.
Hackett, G., และ Betz, N. E. (1981). A self-efficacy approach to the career
development of women. Journal of Vocational Behavior, 18(3), 326-339
Bandura, A. (1986). Social foundations of thought and action: A social cognitive
theory. New Jersy: Prentice-Hall.
Betz, N. E. (1992, September). Counseling Uses of Career Self-Efficacy Theory. The
Career Development Quarterly, 41(1), 22-26.
Lent, R. W., และ Brown, S. D. (2008). Social cognitive career theory and subjective
well-being in the context of work. Journal of Career Assessment, 16(1),
-21.
Super, D. E. (1953). A theory of vocational development. American Psychologist,
(5), 185-190.
Taylor, K. M., และ Betz, N. E. (1983). Applications of self-efficacy theory to the
understanding and treatment of career indecision. Journal of Vocational Behavior, 22(1), 63-81.