ผลการจัดการเรียนรู้แบบใช้กลุ่มสำรวจตรวจสอบ เรื่อง เสียง ที่มีต่อการพัฒนาความสามารถในการแก้ปัญหาและการคิดอย่างมีวิจารณญาณ ของนักเรียน ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 โรงเรียนสุรศักดิ์มนตรี กรุงเทพมหานคร
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เปรียบเทียบความสามารถในการแก้ปัญหา เรื่อง เสียง ก่อนเรียนและหลังเรียนของนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 ที่ได้รับการจัดการเรียนรู้แบบใช้กลุ่มสำรวจตรวจสอบ และ 2) เปรียบเทียบความสามารถในการคิดอย่างมีวิจารณญาณ เรื่อง เสียง ก่อนเรียนและหลังเรียนของนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 ที่ได้รับการจัดการเรียนรู้แบบใช้กลุ่มสำรวจตรวจสอบ กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัยครั้งนี้ เป็นนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 แผนการเรียนวิทยาศาสตร์-คณิตศาสตร์ จำนวน 1 ห้องเรียน 34 คน ภาคเรียนที่ 1 ปีการศึกษา 2566 โรงเรียนสุรศักดิ์มนตรี ซึ่งได้มาจากวิธีการสุ่มแบบกลุ่ม เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ 1) แผนการจัดการเรียนรู้แบบใช้กลุ่มสำรวจตรวจสอบ เรื่อง เสียง จำนวน 9 แผน 19 คาบ คาบละ 50 นาที 2) แบบวัดความสามารถในการแก้ปัญหา และ 3) แบบวัดความสามารถในการคิดอย่างมีวิจารณญาณ สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการทดสอบค่าที ผลการวิจัยปรากฎว่า 1) นักเรียนที่ได้รับการจัดการเรียนรู้แบบใช้กลุ่มสำรวจตรวจสอบมีความสามารถในการแก้ปัญหาหลังเรียนสูงกว่าก่อนเรียนอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 และ 2) นักเรียนที่ได้รับการจัดการเรียนรู้แบบใช้กลุ่มสำรวจตรวจสอบมีความสามารถในการคิดอย่างมีวิจารณญาณหลังเรียนสูงกว่าก่อนเรียนอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05
Article Details
References
กระทรวงศึกษาธิการ. (2551). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย จำกัด.
กระทรวงศึกษาธิการ กรมวิชาการ. (2539). การประเมินจากสภาพจริง. กรุงเทพฯ : คุรุสภาลาดพร้าว.
กัญจนา ลินทรัตนศิริกุล. (2561). หน่วยที่ 9 เครื่องมือวิจัยและการตรวจสอบคุณภาพ : ประมวลสาระชุดวิชา การวิจัยหลักสูตรและการเรียนการสอน. (พิมพ์ครั้งที่ 8). นนทบุรี : มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
กัลยา ตากูล. (2550). การศึกษาการจัดการเรียนการสอนและสภาพแวดล้อมเพื่อส่งเสริมทักษะการคิด และกระบวนการคิดแก้ปัญหาอนาคตของนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 : กรณีศึกษา โรงเรียนวชิราวุธวิทยา. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์. (2544). การคิดเชิงวิพากษ์. กรุงเทพฯ : ซัคเซสมีเดีย.
เกรียงศักดิ์ วิเชียรสร้าง. (2560). ผลของการจัดการเรียนรู้ตามแนวคิดสะเต็มศึกษาที่มีต่อผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาเคมี ความสามารถในการแก้ปัญหา และความพึงพอใจต่อการจัดการเรียนรู้ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6. (วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต).มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์,สงขลา.
คณะกรรมการอิสระเพื่อการปฏิรูปการศึกษาและสำนักงานเลขาะการสภาการศึกษา. เอกสารประกอบ เล่มที่ 12. การจัดการเรียนรู้ฐานสมรรถนะเชิงรุก โครงการวิจัยและพัฒนากรอบสมรรถนะผู้เรียน ระดับประถมศึกษาตอนต้น สำหรับหลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐาน.
คณาจารย์ ภาควิชาเทคโนโลยีและสื่อสารการศึกษา คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย , เอกสารหลักสูตรอบรมแบบ e-Trainning หลักสูตรการพัฒนาการคิดขั้นสูง.
จารุวรรณ ภัทวนาวิน. (2532). การสร้างชุดฝึกปฏิบัติการเพื่อพัฒนาทักษะการมีส่วนร่วมในสังคมด้านการเป็นสมาชิกที่มีประสิทธิภาพในกลุ่ม สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษา ปีที่ 3 โรงเรียนมัธยมวัดมกุฎกษัตริย์ กรุงเทพมหานคร. (วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์. (สำเนา)
ฐิติวรรณ พิมพ์เทศ. (2560). การส่งเสริมการคิดอย่างมีวิจารณญาณโดยการจัดการเรียนรู้โดยใช้ปัญหาเป็นฐาน ร่วมกับเว็บสนับสนุนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 โรงเรียนขอนแก่นวิทยายน. (วิทยานิพนธ์ปริญญาครุศาสตรมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยมหาสารคาม
ทิศนา แขมมณี; และคณะ. (2544). วิทยาการด้านการคิด. กรุงเทพฯ : เดอะมาสเตอร์กรุ๊ป แมเนจเม้น.
ทิศนา แขมมณี. (2544). ศาสตร์การสอนเพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ. กรุงเทพฯ: บพิธการพิมพ์.
ทิศนา แขมมณี . (2560). ศาสตร์การสอน องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ. (พิมพ์ครั้งที่ 25). กรุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ประกอบ กรณีกิจ. (2550). การพัฒนารูปแบบแฟ้มสะสมงานอิเล็กทรอนิกส์โดยใช้การประเมินตนเอง เพื่อส่งเสริมการคิดอย่างมีวิจารณญาณของนิสิตนักศึกษาฝึกประสบการณ์วิชาชีพครู . จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.
ประพันธ์ศิริ สุเสารัจ . (2551). การพัฒนาการคิด. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ : ห้างหุ้นส่วนจำกัด 9119 เทคนิคพริ้นดิ้ง.
ประสาร มาลากุล ณ อยุธยา. (2537). ความคิดสร้างสรรค์ที่พัฒนาได้. กรุงเทพฯ : บพิธการพิมพ์.
ปรีชา เนาว์เย็นผล. (2561). หน่วยที่ 4 การวิจัยเชิงทดลอง และ การวิจัยและพัฒนา ; ประมวลสาระชุดวิชา การวิจัยหลักสูตรและการเรียนการสอน. (พิมพ์ครั้งที่ 8). นนทบุรี : มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
พจงจิตร นาบุญมี. (2560) . การจัดการเรียนรู้โดยใช้ปัญหาเป็นฐานเพื่อพัฒนาสมรรถนะ การแก้ปัญหาแบบร่วมมือ เรื่อง การเคลื่อนที่แบบหมุนของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษา ปีที่ 4. (สารนิพนธ์ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยนเรศวร.
พีรดลย์ อ่อนสี. (2562). การพัฒนาความสามารถในการคิดอย่างมีวิจารณญาณและผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนฟิสิกส์ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 โดยใช้การจัดการเรียนรู้แบบสืบเสาะหาความรู้ตามแนวทางสะเต็มศึกษา. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
วราภรณ์ สืบสหการณ์. (2545) . วิธีคิดเชิงวิพากษ์ ; คิดอย่างมีวิจารณญาณ. กรุงเทพฯ : เอ็กซเปอร์เน็ท.
วาโร เพ็งสวัสดิ์. (2551). วิธีวิทยาการวิจัย. (2551). กรุงเทพฯ : สุวีริยาสาส์น.
วิจารณ์ พานิช. (2555). วิถีสร้างการเรียนรู้เพื่อศิษย์ในศตวรรษที่ 21. กรุงเทพฯ : มูลนิธิสดศรี-สฤษดิ์วงศ์.
วัชรา เล่าเรียนดี. (2555). รูปแบบและกลยุทธ์การจัดการเรียนรู้เพื่อพัฒนาทักษะการคิด. (พิมพ์ครั้งที่ 9). นครปฐม : คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร วิทยาเขตพระราชวังสนามจันทร์.
วรรณทิพา รอดแรงค้า. (2544). การประเมินทักษะกระบวนการและการแก้ปัญหา. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ : สถาบันพัฒนาคุณภาพวิชาการ.
ศราวุฒิ ปัญญา. (2554). การพัฒนาชุดกิจกรรมส่งเสริมความสามารถในการคิดอย่างมีวิจารณญาณโดยใช้สื่อสิ่งพิมพ์ สาระการเรียนรู้ภาษาไทย สำหรับนักเรียน ชั้นประถมศึกษาปีที่ 6. (การศึกษาค้นคว้าด้วยตนเอง ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยนเรศวร.
ศศิธร พงษ์โภคา. (2557) . การพัฒนาความสามารถในการคิดแก้ปัญหา ของนักเรียน ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 โดยการจัดการเรียนรู้ด้วยเทคนิคการแก้ปัญหาอนาคตร่วมกับแผนผังความคิด. (วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยศิลปากร.
สิทธิกร โพธิ์ศิริ. (2563). การศึกษาความสามารถในการคิดอย่างมีวิจารณญาณกับการแก้โจทย์ปัญหาทางคณิตศาสตร์ ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1. (วิทยานิพนธ์ปริญญาครุศาสตร มหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.
สุกัญญา ศรีสาคร. (2547). การพัฒนาความสามารถในการคิดแก้ปัญหา ของนักเรียน ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 ที่จัดการเรียนรู้โดยใช้เทคนิคการคิดแก้ปัญหาอนาคต. มหาวิทยาลัยศิลปากร,กรุงเทพฯ.
สุคนธ์ สินธพานนท์ และคณะ. (2551). การพัฒนาทักษะการคิด...พิชิตการสอน. กรุงเทพฯ :
ศูนย์หนังสือจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุทธิดา จำรัส. หน่วยที่ 8 การสอนวิทยาศาสตร์ (1) . มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
สุธิดา การิมี. (2561). การใช้กระบวนการออกแบบเชิงวิศวกรรม เพื่อเสริมสร้างความคิดสร้างสรรค์และทักษะการแก้ปัญหา ตอนที่ 2 . นิตยสาร สสวท, ปีที่ 46 , ฉบับที่ 210 มกราคม-กุมภาพันธ์, 44.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2562). เข้าใจสมรรถนะอย่างง่าย ๆ ฉบับประชาชน และเข้าใจหลักสูตรฐานสมรรถนะอย่างง่าย ๆ ฉบับครู ผู้บริหาร และบุคลากรทางการศึกษา. (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพฯ : สกศ.
อำนวย เลิศชยันตี. (2533). การทดสอบและการวัดผลทางการศึกษา. กรุงเทพ ฯ : อำนวยการพิมพ์.
Dressel and Mayhew. (1957). General Education: Exploration in Evaluation. Washingtion, D.C.: American Council on Education.
Ennis, R.H. (1985). A Logical Basic for Measureing Critical Thingking Skill. Educational. Leadership.
Joyce, B, & Weil, M. (1996). Models of teaching. London : Prentice Hall.
Rahma Khairani Putri ,Nurdin Bukit , Mariati P Simanjuntak .(2021). The Effect of Project Based Learning Model’s on Critical Thinking Skills, Creative Thinking Skills, Collaboration Skills, & Communication Skills (4C) Physics in Senior High School. Proceedings of the 6th Annual International Seminar on Transformative Education and Educational Leadership (AISTEEL 2021). Advances in Social Science, Education and Humanities Research, volume 591. p. 323
Rasiman. (2015). Leveling of Critical Thinking Abilities of Student of Mathematics Education in Mathematical Problem Solving. Journal On Mathematics Education, 6 (1). pp. 40-52
Ratna Komala, Dzikrina Puji Lestari, Ilmi Zajuli Ichsan.(2020). Group Investigation model in Environmental Learning : An Effect for Students’Higher Order Thinking Skills. Universal Journal of Education Research 8 (4A) : 9-14,2020 , p.9
Weir, John Joseph. (1974, April). Problem Solving Is Everybody’s Problem. Science Teacher. 4: 16-18