การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมสำหรับพระนวกะ เพื่อพัฒนาคุณลักษณะการดำเนินชีวิตความเป็นพระภิกษุที่ดีในเบื้องต้น ของคณะสงฆ์อำเภอนาหม่อม จังหวัดสงขลา

Main Article Content

พระเอกลักษณ์ สังข์ศิลป์ชัย
จิดาภา สุวรรณฤกษ์
วัลลยา ธรรมอภิบาล อินทนิน

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาและวิเคราะห์ข้อมูลความจำเป็นพื้นฐานในการพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมสำหรับพระนวกะ 2) สร้างหลักสูตรฝึกอบรมสำหรับพระนวกะ 3) ศึกษาผลการนำหลักสูตรฝึกอบรมสำหรับพระนวกะไปใช้ และ 4) ประเมินหลักสูตรฝึกอบรมสำหรับพระนวกะ เป็นงานวิจัยเชิงผสานวิธีระหว่างเชิงปริมาณและคุณภาพ พื้นที่อำเภอนาหม่อม จังหวัดสงขลา ประชากรคือผู้พระนวกะ ประจำปี 2566 ของคณะสงฆ์อำเภอนาหม่อม จังหวัดสงขลา จำนวน 20 รูป เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บข้อมูลคือหลักสูตรฝึกอบรมสำหรับพระนวกะ แบบทดสอบวัดก่อน - หลังการฝึกอบรม และแบบประเมินความพึงพอใจของพระนวกะที่มีต่อหลักสูตร วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ค่าคะแนนสัมพัทธ์ และการวิเคราะห์เชิงเนื้อหา โดยเขียนบรรยายและนำเสนอเชิงพรรณนา


             ผลการวิจัยพบว่า 1) การพัฒนาหลักสูตรถือว่าเป็นประโยชน์อย่างมากและถือเป็นการให้ความรู้แก่พระนวกะได้มีความรู้เพื่อที่จะสามารถนำไปใช้ในขณะที่ครองเพศบรรพชิตให้ปฏิบัติตนได้อย่างถูกต้องตามหลักธรรมวินัย 2) องค์ประกอบของหลักสูตรประกอบด้วย 6 องค์ประกอบคือ 2.1) หลักการและเหตุผล 2.2) วัตถุประสงค์ 2.3) ขอบเขต 2.4) โครงสร้างหลักสูตร 2.5) กิจกรรมการฝึกอบรม 2.6) การวัดและประเมินผลและบันทึกผลการจัดการเรียนรู้ 3) ผลการนำหลักสูตรฝึกอบรมสำหรับพระนวกะไปใช้ พบว่า พระนวกะที่มีคะแนนพัฒนาการเพิ่มขึ้นและมีค่าพัฒนาการอยู่ในระดับสูงขึ้นไป คิดเป็นร้อยละ 100 คะแนนพัฒนาการเฉลี่ยของพระนวกะ มีค่าร้อยละเท่ากับ 72.36 (คะแนนก่อนใช้หลักสูตร 27.50 คะแนน และคะแนนหลังใช้หลักสูตร 79.75 คะแนน) โดยพระนวกะที่มีพัฒนาการสูงมาก คิดเป็นร้อยละ 25.00 มีพัฒนาการสูง คิดเป็นร้อยละ 75.00 และความพึงพอใจของพระนวกะที่มีต่อหลักสูตรฝึกอบรมสำหรับพระนวกะ โดยภาพรวมอยู่ในระดับมาก ( =4.21, =0.62) 4) การประเมินหลักสูตร พบว่า หลักสูตรที่สร้างขึ้นมีประโยชน์ต่อการพัฒนาพระนวกะให้มีการเรียนรู้ในการเป็นพระภิกษุที่ดีขึ้นได้และที่สำคัญพระนวกะที่เข้าร่วมการอบรมมีพัฒนาการในเรียนรู้อยู่ในระดับสูง ดังนั้นการพัฒนาหลักสูตรต้องยึดประโยชน์ต่อผู้เข้าร่วมหลักสูตรให้ได้ประโยชน์สูงสุดและที่สำคัญคือการนำไปประยุกต์ใช้ในชีวิตประจำวันได้อย่างถูกต้องเหมาะสมและอยู่ในแนวทางธรรมที่ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ

Article Details

บท
Research Articles

References

บุญชม ศรีสะอาด. (2561). พื้นฐานการวิจัยการศึกษา. มหาสารคาม: ตักสิลาการพิมพ์.

วิชัย ประสิทธิ์วุฒิเวชช์. (2542). การพัฒนาหลักสูตรสานต่อที่ท้องถิ่น. กรุงเทพฯ: เลิฟแอนด์ลิพ เพรส.

ศิริชัย กาญจนวาสี. (2557). การคำนวณคะแนนพัฒนาการ (Gain Scores). วารสารสมาคมวิจัยสังคมศาสตร์แหงประเทศไทย, 1(1), 1-20.

สมคิด บางโม. (2558). องค์การและการจัดการ (พิมพ์ครังที่ 6). กรุงเทพฯ: วิทยพัฒน์.

สมบูรณ์ วัฒนะ. (2555). ทฤษฎีความรู้เกี่ยวกับโลกภายนอกเกี่ยวกับความเป็นจริงในทัศนะของธรรมกีรติ. วารสารศาสนาและวัฒนธรรม. 6(1), 67-86.

สุจินตนินท หนูชูสีห์สกุล. (2563). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมตามหลักคำสอนของพระพุทธศาสนาเพื่อส่งเสริมความสามารถในการปฏิบัติตามหลักไตรสิกขาสำหรับพระภิกษุนวกะ. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรดุษฎี วิทยาลัยครุศาสตร์ : มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.

สุนทร บำเรอราช. (2536). ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับหลักสูตร. ชลบุรี: ภาควิชาหลักสูตรและการสอน คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา.

Taba, H. (1978). Curriculum Development : Theory and Practice. New York: Harcourt, Brace and World.