พุทธวิธีการส่งเสริมความปรองดองสมานฉันท์ในองค์กร ของผู้บริหารองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น อำเภอแม่ทะ จังหวัดลำปาง
คำสำคัญ:
ความปรองดองสมานฉันท์, สาราณียธรรม, องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นบทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาระดับความปรองดองสมานฉันทในองค์กรของผู้บริหารองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น 2) เปรียบเทียบความปรองดองสมานฉันท์ในองค์กรของผู้บริหารองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น จำแนกตามปัจจัยส่วนบุคคล 3) นำเสนอการประยุกต์ใช้หลักพุทธวิธีส่งเสริมความปรองดองสมานฉันท์ในองค์กรของผู้บริหารองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น อำเภอแม่ทะ จังหวัดลำปาง เป็นการวิจัยผสานวิธี กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัยเชิงปริมาณ ได้แก่ บุคลากรสังกัดองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น อำเภอแม่ทะ จังหวัดลำปาง จำนวน 207 คน วิเคราะห์ข้อมูลเชิงปริมาณด้วยโปรแกรมคอมพิวเตอร์สำเร็จรูป สถิติที่ใช้ ค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ทดสอบสมมติฐานโดยการทดสอบค่าที และการทดสอบค่าเอฟ การวิจัยเชิงคุณภาพ ได้สัมภาษณ์เชิงลึกผู้ให้ข้อมูลสำคัญ จำนวน 10 รูป/คน วิเคราะห์และนำเสนอข้อมูลเชิงพรรณนา
ผลการวิจัยพบว่า
- ระดับความปรองดองสมานฉันท์ในองค์กรของผู้บริหารองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น อำเภอแม่ทะ จังหวัดลำปาง มีค่าเฉลี่ยการมีส่วนร่วมอยู่ในระดับปานกลาง (
= 3.99) เมื่อจำแนกเป็นรายข้อพบว่า ด้านการหยุดใช้ความรุนแรงเพื่อหยุดยั้งความหวาดกลัวเป็นอันดับแรก (
- การเปรียบเทียบความปรองดองสมานฉันท์ในองค์กรของผู้บริหารองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น อำเภอแม่ทะ จังหวัดลำปาง โดยจำแนกตามปัจจัยส่วนบุคคล พบว่า บุคลากรที่มีเพศ อายุ และอายุราชการ
มีความเห็นไม่แตกต่างกัน ซึ่งไม่เป็นไปตามสมมติฐาน ส่วนบุคลากรที่มีระดับการศึกษาและสังกัด มีความเห็นแตกต่างกัน ซึ่งเป็นไปตามสมมติฐาน - ด้านการประยุกต์ใช้หลักพุทธวิธีในการส่งเสริมความปรองดองสมานฉันท์ในองค์กรของผู้บริหารองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น อำเภอแม่ทะ จังหวัดลำปาง พบว่า ได้มีการประยุกต์สาราณียธรรมมาใช้ในการส่งเสริมความปรองดองสมานฉันท์ในองค์กร
เอกสารอ้างอิง
จันทนา อินทฉิม และฤทัยทิพย์ จันทร์สระแก้ว. (2563). ทางออกของความต่าง: การสร้างความปรองดองสมานฉันท์ในระบอบประชาธิปไตยไทย. วารสารสังคมศาสตร์บูรณาการ คณะสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล, 7(2), 160-182. https://so02.tci-thaijo.org/index.php/isshmu/ article/view/246477
ชัยเสฏฐ์ พรหมศรี. (2550). การจัดการความขัดแย้งในองค์การ. เอ็กซเปอร์เน็ท.
ณัฐนิชา กังสดาลทิพย์. (2564). ผู้นำกับการจัดการความขัดแย้งภายในองค์กร. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มมร วิทยาเขตอีสาน, 2(1), 39-49. https://so06.tci-thaijo.org/index.php/ jhsmbuisc/article/view/251366
พระครูสุวรรณธรรมาภิมณฑ์ (สมชาย เจริญผา), สาโรช เผือกบัวขาว, และพนิต ศรีประดิษฐ์. (2565). การประยุกต์ใช้หลักสาราณียธรรมเพื่อส่งเสริมความสมานฉันท์ในการบริหารองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นอำเภอเมือง จังหวัดสุพรรณบุรี. วารสารมหาจุฬาวิชาการ, 9(3), 222-236. https://so04.tci-thaijo.org/index.php/JMA/article/view/258154
พระถวิล ถิรจิตฺโต (ใยปางแก้ว). (2565). ภาวะผู้นำพระเจ้าติโลกราช: การอุปถัมภ์พระพุทธศาสนา. วารสารล้านนาวิจัยปริทรรศน์, 3(1), 33-41. https://so13.tci-thaijo.org/index.php/JOLRR/article/view/20
พระใบฎีกาบุญส่ง ปุญฺญภาโค, อภิวัฒน์ จ่าตา, และประพันธ์ นึกกระโทก. (2566). การประยุกต์หลักพุทธธรรมเพื่อส่งเสริมความปรองดองสมานฉันท์ของประชาชนเทศบาลตำบลหมูสี อำเภอปากช่อง จังหวัดนครราชสีมา. วารสารวิจัยและวิชาการบวรพัฒน์, 1(3), R0871. https://so09.tci-thaijo.org/index.php/rabij/ article/view/871
พระมหาสันติ ธีรภทฺโท นาถาบำรุง. (2562). การประยุกต์ใช้หลักพุทธธรรมในการบริหารงานภาครัฐเพื่อความปรองดองในสังคมไทย. วารสารบัณฑิตศึกษาปริทรรรศน์, 15(3), 99-112. https://so02.tci-thaijo.org/index.php/JGSR/article/view/181698
พระอธิการเผด็จ ปฏิภาโณ (เภาราช). (2565). การสร้างความปรองดองและสมานฉันท์ของหมู่บ้านรักษาศีล 5 ชุมชนวังประจบ อำเภอเมือง จังหวัดตาก. Journal of Roi Kaensarn Academi, 7(2), 144-156. https://so02.tci-thaijo.org/index.php/JRKSA/article/view/252498
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
วัดญาณเวศกวัน. (2550). สมานฉันท์. ข่าวสารญาณเวศก์, 3(8), 65.
วันชัย วัฒนศัพท์. (2550). หลักการและเครื่องมือแก้ปัญหา (พิมพ์ครั้งที่ 3). สถาบันพระปกเกล้า.
ศุภากร เพ็ชรสุข. (2566). พุทธวิธีจัดการความขัดแย้งในการใช้ทรัพยากรป่าชุมชนบ้านนาหวาย อำเภอนาหมื่น จังหวัดน่าน [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย]. MCU Digital Collections. https://e-thesis.iteam.co.th/thesis/49863
ศูนย์ศึกษายุทธศาสตร์ สถาบันวิชาการป้องกันประเทศ. (2558). บริบทแนวคิดสู่ความสำเร็จของการปรองดองสมานฉันท์ในระยะเปลี่ยนผ่านของสังคมไทย. ศูนย์ศึกษายุทธศาสตร์ สถาบันวิชาการป้องกันประเทศ.
สัมมา รธนิธย์. (2553). ภาวะผู้นำของผู้บริหาร (พิมพ์ครั้งที่ 2). ข้าวฟ่าง.
สุบัณฑิต จันทร์สว่าง, ธิติวุฒิ หมั่นมี, และสุรินทร์ นิยมางกูร. (2562). การประยุกต์ใช้หลักพุทธธรรมเพื่อการส่งเสริมความสมานฉันท์ในการบริหารองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น จังหวัดนครสวรรค์. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 8(2), 57-68. https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jssr/article/view/181795
อนุจิตร ชิณสาร. (2564). การบริหารงานขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นที่เป็นเลิศด้านความโปร่งใส และส่งเสริม การมีส่วนร่วมของประชาชน กรณีศึกษาองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในจังหวัดนครราชสีมา. วารสารชุมชนวิจัย มหาวิทยาลัยราชภัฏนครราชสีมา, 15(1), 83-93. https://so04.tci-thaijo.org/index.php/NRRU/ article/view/247387
อารี พุ่มประไวทย์, วารุณี อินโองการ, และรัจต์วรรณ ตู้แก้ว. (2561). ผลของโปรแกรมสร้างเสริมพฤติกรรมความปรองดองสำหรับวัยผู้ใหญ่. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร, 6(3), 985-997. https://so03.tci-thaijo.org/index.php/journal-peace/article/view/109276
Abu-Nimer, M. (2001). Reconciliation, Justice, and Coexistence: Theory and Practice. Lexington Books.
Colleen, M. (2010). A Moral Theory of Political Reconciliation. Cambridge University Press.
