Buddhist Methods to Promote Harmony in the Organization of Local Administrative Organization Administrators at Maetha District in Lampang Province
Keywords:
Harmony, Saraniyadhamma, Local Government OrganizationAbstract
This research article aimed to: 1) Examine the organizational cohesion indices among local administrative organization executives; 2) Conduct comparative analysis of organizational cohesion among local administrative organization executives, stratified by demographic variables; 3) Propose the application of Buddhist doctrinal principles to enhance organizational cohesion among local administrative organization executives in Mae Tha District, Lampang Province. The study employed a mixed-methods research design. The quantitative sample comprised 207 personnel from local administrative organizations in Mae Tha District, Lampang Province. Data collection and quantitative analysis were done using computer programs. Statistics used in this study were frequency distributions, percentages, means, and standard deviations. Hypothesis testing was conducted using t-test and F-test. The qualitative component involved in-depth interviews with 10 purposively selected key informants. Qualitative data underwent thematic analysis and were presented as descriptive narratives.
The research found that:
- Organizational cohesion indices among local administrative organization executives in Mae Tha District, Lampang Province demonstrated moderate levels of integrative participation (
= 3.99). Factor analysis indicated primacy of conflict mitigation to reduce psychological distress (
- Comparative analysis of organizational cohesion among local administrative organization executives in Mae Tha District, Lampang Province, stratified by demographic variables, indicated that gender, age, and organizational tenure yielded no statistically significant differences, thus failing to support the proposed hypothesis. Conversely, educational attainment and organizational affiliation demonstrated statistically significant differences, supporting the proposed hypothesis.
- Regarding the application of Buddhist doctrinal principles to enhance organizational cohesion among local administrative organization executives in Mae Tha District, Lampang Province, applying the principles of Sārānīya Dhamma to foster unity and reconciliation in organizational settings.
References
จันทนา อินทฉิม และฤทัยทิพย์ จันทร์สระแก้ว. (2563). ทางออกของความต่าง: การสร้างความปรองดองสมานฉันท์ในระบอบประชาธิปไตยไทย. วารสารสังคมศาสตร์บูรณาการ คณะสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล, 7(2), 160-182. https://so02.tci-thaijo.org/index.php/isshmu/ article/view/246477
ชัยเสฏฐ์ พรหมศรี. (2550). การจัดการความขัดแย้งในองค์การ. เอ็กซเปอร์เน็ท.
ณัฐนิชา กังสดาลทิพย์. (2564). ผู้นำกับการจัดการความขัดแย้งภายในองค์กร. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มมร วิทยาเขตอีสาน, 2(1), 39-49. https://so06.tci-thaijo.org/index.php/ jhsmbuisc/article/view/251366
พระครูสุวรรณธรรมาภิมณฑ์ (สมชาย เจริญผา), สาโรช เผือกบัวขาว, และพนิต ศรีประดิษฐ์. (2565). การประยุกต์ใช้หลักสาราณียธรรมเพื่อส่งเสริมความสมานฉันท์ในการบริหารองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นอำเภอเมือง จังหวัดสุพรรณบุรี. วารสารมหาจุฬาวิชาการ, 9(3), 222-236. https://so04.tci-thaijo.org/index.php/JMA/article/view/258154
พระถวิล ถิรจิตฺโต (ใยปางแก้ว). (2565). ภาวะผู้นำพระเจ้าติโลกราช: การอุปถัมภ์พระพุทธศาสนา. วารสารล้านนาวิจัยปริทรรศน์, 3(1), 33-41. https://so13.tci-thaijo.org/index.php/JOLRR/article/view/20
พระใบฎีกาบุญส่ง ปุญฺญภาโค, อภิวัฒน์ จ่าตา, และประพันธ์ นึกกระโทก. (2566). การประยุกต์หลักพุทธธรรมเพื่อส่งเสริมความปรองดองสมานฉันท์ของประชาชนเทศบาลตำบลหมูสี อำเภอปากช่อง จังหวัดนครราชสีมา. วารสารวิจัยและวิชาการบวรพัฒน์, 1(3), R0871. https://so09.tci-thaijo.org/index.php/rabij/ article/view/871
พระมหาสันติ ธีรภทฺโท นาถาบำรุง. (2562). การประยุกต์ใช้หลักพุทธธรรมในการบริหารงานภาครัฐเพื่อความปรองดองในสังคมไทย. วารสารบัณฑิตศึกษาปริทรรรศน์, 15(3), 99-112. https://so02.tci-thaijo.org/index.php/JGSR/article/view/181698
พระอธิการเผด็จ ปฏิภาโณ (เภาราช). (2565). การสร้างความปรองดองและสมานฉันท์ของหมู่บ้านรักษาศีล 5 ชุมชนวังประจบ อำเภอเมือง จังหวัดตาก. Journal of Roi Kaensarn Academi, 7(2), 144-156. https://so02.tci-thaijo.org/index.php/JRKSA/article/view/252498
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
วัดญาณเวศกวัน. (2550). สมานฉันท์. ข่าวสารญาณเวศก์, 3(8), 65.
วันชัย วัฒนศัพท์. (2550). หลักการและเครื่องมือแก้ปัญหา (พิมพ์ครั้งที่ 3). สถาบันพระปกเกล้า.
ศุภากร เพ็ชรสุข. (2566). พุทธวิธีจัดการความขัดแย้งในการใช้ทรัพยากรป่าชุมชนบ้านนาหวาย อำเภอนาหมื่น จังหวัดน่าน [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย]. MCU Digital Collections. https://e-thesis.iteam.co.th/thesis/49863
ศูนย์ศึกษายุทธศาสตร์ สถาบันวิชาการป้องกันประเทศ. (2558). บริบทแนวคิดสู่ความสำเร็จของการปรองดองสมานฉันท์ในระยะเปลี่ยนผ่านของสังคมไทย. ศูนย์ศึกษายุทธศาสตร์ สถาบันวิชาการป้องกันประเทศ.
สัมมา รธนิธย์. (2553). ภาวะผู้นำของผู้บริหาร (พิมพ์ครั้งที่ 2). ข้าวฟ่าง.
สุบัณฑิต จันทร์สว่าง, ธิติวุฒิ หมั่นมี, และสุรินทร์ นิยมางกูร. (2562). การประยุกต์ใช้หลักพุทธธรรมเพื่อการส่งเสริมความสมานฉันท์ในการบริหารองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น จังหวัดนครสวรรค์. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 8(2), 57-68. https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jssr/article/view/181795
อนุจิตร ชิณสาร. (2564). การบริหารงานขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นที่เป็นเลิศด้านความโปร่งใส และส่งเสริม การมีส่วนร่วมของประชาชน กรณีศึกษาองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในจังหวัดนครราชสีมา. วารสารชุมชนวิจัย มหาวิทยาลัยราชภัฏนครราชสีมา, 15(1), 83-93. https://so04.tci-thaijo.org/index.php/NRRU/ article/view/247387
อารี พุ่มประไวทย์, วารุณี อินโองการ, และรัจต์วรรณ ตู้แก้ว. (2561). ผลของโปรแกรมสร้างเสริมพฤติกรรมความปรองดองสำหรับวัยผู้ใหญ่. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร, 6(3), 985-997. https://so03.tci-thaijo.org/index.php/journal-peace/article/view/109276
Abu-Nimer, M. (2001). Reconciliation, Justice, and Coexistence: Theory and Practice. Lexington Books.
Colleen, M. (2010). A Moral Theory of Political Reconciliation. Cambridge University Press.
