การมีส่วนร่วมขององค์กรภาครัฐในการพัฒนาพุทธอุทยาน อำเภอเวียงเก่า จังหวัดขอนแก่น
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาระดับการมีส่วนร่วมขององค์กรภาครัฐในการพัฒนา 2) ศึกษาเปรียบเทียบการมีส่วนร่วม 3) ศึกษาข้อเสนอแนะ เป็นการวิจัยเชิงปริมาณ กลุ่มตัวอย่าง คือ เจ้าหน้าที่ จำนวน 101 คน เครื่องมือการเก็บรวบรวมข้อมูลเป็นแบบสอบถาม และสถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ค่า T-test และ ค่า F-test โดยกำหนดนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05
ผลการวิจัยพบว่า
1. มีส่วนร่วมโดยรวมอยู่ในระดับมากที่สุด เมื่อพิจารณาในแต่ละด้าน พบว่า ด้านที่มีค่าเฉลี่ยสูงสุดคือ ด้านการมีส่วนร่วมดำเนินการร่วมปฏิบัติ รองลงมาคือ ด้านการจัดทำแนวกันไฟ รองลงมาคือ ด้านการมีส่วนร่วมติดตามและประเมินผล ด้านส่งเสริมให้พระสงฆ์และชุมชนมีส่วนร่วมในการอนุรักษ์
ป่าไม้ สัตว์ป่าและทรัพยากรธรรมชาติ ด้านกิจกรรมพัฒนาป่าไม้โดยการมีส่วนร่วมของพระสงฆ์และชุมชน ด้านติดตามผล ด้านการมีส่วนร่วมรับผลประโยชน์ ด้านการมีส่วนร่วมคิดและตัดสินใจ และด้านที่มีค่าเฉลี่ยต่ำสุดคือ ด้านจัดทำขอบเขตที่พักสงฆ์ในพื้นที่ป่าอนุรักษ์
2. ผลการเปรียบเทียบการมีส่วนร่วมขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น จำแนกตามปัจจัยส่วนบุคคล เพศ อายุ ประสบการณ์ทำงาน ตำแหน่งหน้าที่ภายในองค์กร โดยภาพรวมไม่ความแตกต่างกัน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05
3. ข้อเสนอแนะการมีส่วนร่วมขององค์กรภาครัฐ ได้แก่ ควรมีส่วนร่วมในการวางแผน ควรมีส่วนร่วมในการทำกิจกรรม ควรมีส่วนร่วมปรับปรุงพุทธอุทยาน ควรมีส่วนร่วมในการตรวจสอบ ควรมีส่วนในการป้องกันไฟป่า ควรมีส่วนร่วมในการจัดทำป้าย ควรมีส่วนร่วมในการเพาะชำกล้าไม้ ควรมีส่วนร่วมในการติดตามผลการปฏิบัติงาน และควรมีส่วนในการรณรงค์การป้องกันไฟป่า
Article Details
References
กรมการปกครองส่วนท้องถิ่น. (2559). กฎกระทรวงการแบ่งส่วนราชการกรมการปกครองกระทรวงมหาดไทย. เข้าถึงได้จาก http://www.moi.go.th/
ณรงค์ ขูรูรักษ์. (2561). การมีส่วนร่วมในการจัดการการท่องเที่ยวอุทยานไดโนเสาร์ของประชาชนในตำบลโนนบุรี อำเภอสหัสขันธ์ จังหวัดกาฬสินธุ์. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม; ว.มรม., 4(2), 75-89.
ดำรงศักดิ์ มีสุนทร. (2556). ความสัมพันธ์ระหว่างวัดกับชุมชน กรณีศึกษาวัดนามสมมุติกับชุมชนนามสมมุตติ จังหวัดกาญจนบุรี. (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
ทนงศักดิ์ จันทร์ทอง. (2560). การบริหารจัดการทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น. สำนักงานนโยบายและแผนทรัพยากรสิ่งแวดล้อม กระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม. กรุงเทพฯ: ชินวัฒน์.
นันทชัย ไตรรัตน์วงศ์. (2559) พระสงฆ์กับกิจกรรมการอนุรักษ์ภูมิทัศน์ป่าไม้: กรณีศึกษา พระราชวิสุทธิมุนี (หลวงพ่อเยื้อน ขนฺติพโล) พุทธอุทยานวัดเขาศาลา อำเภอบัวเชด จังหวัดสุรินทร์. วารสารวิชาการคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ สจล, 26(1), 149-159.
บุญชม ศรีสะอาด. (2545). การวิจัยเบื้องต้น. (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.
มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช. (2550). ICT (ไอซีที). เข้าถึงได้จาก http://www.moe.go.th/main2/t-ips.htm
รัฐ กันภัย. (2558). การมีส่วนร่วมของประชาชนในแผนพัฒนาท้องถิ่นด้านการท่องเที่ยวของเทศบาลเมืองชะอำ อำเภอชะอำ จังหวัดเพชรบุรี. วารสารสาขามนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ, 8(1), 465-482.
วิภาวรรณ มะลิวรรณ์. (2560). แนวทางส่งเสริมการมีส่วนร่วมในการจัดการป่าชุมชนเขาขลุง ตําบลเขาขลุง อําเภอบ้านโป่ง จังหวัดราชบุรี. วารสารสาขามนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ, 10(1), 694-708.
อัมพร อมฺพโร. (2560). การพัฒนาวัดตัวอย่าง. กรุงเทพฯ: ไทยรัฐ.