รูปแบบกลยุทธ์การบริหารความรับผิดชอบต่อสังคมขององค์กรธุรกิจ ในสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว (สปป.ลาว)
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาการดำเนินงานด้านความรับผิดชอบต่อสังคมขององค์กรธุรกิจ ใน สปป.ลาว ในปัจจุบัน และ 2) ศึกษารูปแบบกลยุทธ์การบริหารความรับผิดชอบต่อสังคมขององค์กรธุรกิจ ใน สปป.ลาว ที่เป็นที่เหมาะสมตามสภาพบริบท ผู้วิจัยได้ใช้กระบวนทัศน์การวิจัยแบบสร้างสรรค์นิยมและใช้ยุทธศาสตร์การวิจัยแบบศึกษาปรากฏการณ์ โดยเครื่องมือที่ใช้ คือแบบสัมภาษณ์ ทำการสัมภาษณ์เชิงลึกกับประชากร 2 กลุ่มได้แก่ 1) กลุ่มผู้ให้ข้อมูลเกี่ยวกับการบริหารและการดำเนินงานด้านความรับผิดชอบต่อสังคมขององค์กรธุรกิจใน สปป.ลาว จำนวน 18 ราย 2) กลุ่มผู้ให้การตรวจสอบและรับรองรูปแบบ จำนวน 10 ราย และใช้หลักการวิเคราะห์ข้อมูลแบบสามเส้าเพื่อตรวจสอบข้อมูลที่เก็บรวมรวมได้เพื่อให้มีความน่าเชื่อถือมากขึ้น
ผลการวิจัยพบว่า
1. การดำเนินงานด้านความรับผิดชอบต่อสังคมขององค์กรธุรกิจ ใน สปป.ลาว ในปัจจุบัน พบว่า ธุรกิจได้ให้ความสำคัญกับกิจกรรมการดำเนินงานที่คำนึงถึงประโยชน์แก่ชุมชน สังคมและสิ่งแวดล้อม เช่น การส่งเสริมและสนับสนุนให้พนักงานมีส่วนร่วมทำงานอาสาสมัคร และกิจกรรมสาธารณประโยชน์ร่วมกับชุมชนและสังคม การยึดมั่นในการดำเนินธุรกิจด้วยความเป็นธรรม สุจริต โปร่งใส รับผิดชอบต่อสังคม
2. รูปแบบกลยุทธ์การบริหารความรับผิดชอบต่อสังคมขององค์กรธุรกิจ ใน สปป.ลาว ที่เป็นที่เหมาะสมตามสภาพบริบท พบว่า 1) หลักการ ที่แสดงให้เห็นว่ารูปแบบกลยุทธ์จะสามารถสนับสนุนการดำเนินงานขององค์กรอย่างมีทิศทาง 2) เพื่อเป็นแบบแผนสำคัญในการบริหารกลยุทธ์การบริหารความรับผิดชอบต่อสังคมขององค์กรธุรกิจ 3) องค์ประกอบกลยุทธ์ที่ 1 การเสริมสร้างและการพัฒนาสมรรถนะบุคลากรในองค์กร กลยุทธ์ที่ 2 การสนับสนุนชุมชนและสังคมให้พัฒนาอย่างยั่งยืน กลยุทธ์ที่ 3 การกระตุ้นส่งเสริมการบริหารจัดการเพื่อการมีคุณภาพชีวิตที่ดีของชุมชนและสังคม และกลยุทธ์ที่ 4 การสานสัมพันธ์ชุมชนและสังคมและการติดตามและประเมินผลด้านความรับผิดชอบต่อสังคม 4) ผลลัพธ์ของรูปแบบ เป็นแนวปฏิบัติในการพัฒนาธุรกิจโดยผู้บริหารและบุคลากรมีแนวทางในการเตรียมพร้อมและสามารถพัฒนาตนเองได้อย่างเหมาะสมสอดคล้องกับความต้องการและความจำเป็นเพื่อรองรับการเปลี่ยนแปลงและการแข่งขัน
Article Details
References
กระทรวงการวางแผนการและการลงทุน. (2543). รายงานของรัฐบาลแห่งลาวต่อการประชุมโต๊ะกลม ครั้งที่ 7. เวียงจันทน์: กระทรวงแผนการและการลงทุน. เอกสารอัดสำเนา.
Abraham, S. C. (2006). Strategic planning: A practical guide for competitive success. Mason, Ohio: Thomson/South-Western.
Adeyemo, S. A., Oyebamiji, F. F., & Alimi, K. O. (2013). An evaluation of factors influencing corporate social responsibility in Nigerian manufacturing companies. International Journal of Academic Research in Economics and Management Sciences, 2(6), 54-63.
Argenti, P. A., & Druckernmiller, B. T. (2004). Reputation and corporate brand. Corporate Reputation Review, 6(4), 368-374.
Aschehoug, S. H., Bocks, C., & Støren, S. (2012). Environmental information from stakeholders supporting product development. Journal of Cleaner Production, 31, 1-13.
Bank of the Lao P.D.R. (BOL). (2018). Financial statistics. Retrieved January 21, 2018, from http://www.bol.gov.la/english/financial_statistics.html
Barnett, M. L., Jermier, J., & Laffery, B. A. (2006). Corporate reputation: The definitional landscape. Corporate Reputation Review, 9(1), 26-38.
Bolton, S. C., Chung-hee Kim, R., & O’Gorman, K. D. (2011). Corporate social responsibility as a dynamic internal organizational process: A case study. Journal of Business Ethics, 101(1), 61-74.
Crane, A., & Matten, D. (2004). Business ethics: A European perspective: Managing corporate citizenship and sustainability in the age of globalization. Oxford: Oxford University Press.
Collison, D. J., et al. (2008). The financial performance of the FTSE4Good indices. Corporate Social Responsibility and Environmental Management, 15(1), 14-28.
Coombs, J. E., & Gilley, K. M. (2005). Stakeholders Management as a predictor of CEO compensation: Main effects and interactions with financial performance. Strategic Management Journal, 26(9), 827-840.
Carroll, A. B. (1979). A three-dimensional conceptual model of corporate performance. Academy of Management Review, 4(4), 497-505.
Corbin, J., & Strauss, A. (2008). Basics of qualitative research: Techniques and procedures for developing grounded theory. (3rd ed). Thousand Oaks, CA: SAGE
Cresswell, J. W. (2009). Research design: Qualitative, quantitative, and mixed methods approaches. (3rd ed). Thousand Oaks, CA: Sage.
Dowling, R. G. (2001). Creating corporate reputation: Identity, image and performance. Oxford, UK: Oxford University Press.
Elkington, J. (1997). Cannibals with Forks: The triple bottom line of 21st Century business. Oxford. [n.p.].
Elkington, J. (2007). Enter the triple bottom line. In A. Henriques & J. Richardson (Ed.), The Triple Bottom Line: Does It All Add Up? (pp. 1-16). London: Earthscan.
Elving, W. J. L. (2013). Skepticism and corporate social responsibility communication: The influence of fit and reputation. Journal of Marketing Communication, 19(4), 277-292.
Eisner, E. W. (1998). The enlightened eye: Qualitative inquiry and the enhancement of educational practice. Ohio: Prentice Hall.
European Commission. (2001). Promoting a European framework for corporate social responsibility: Green paper. Luxembourg: Office for Official Publications of the European Communities.
Goel, P. (2010). Triple bottom line reporting: An analytical approach for corporate sustainability. Journal of Finance, Accounting and Management, 1(1), 27-42.
Guba, E. G. (1990). The alternative paradigm dialogs. In E. G. Guba (Ed.), The Paradigm Dialog (pp. 45-57). Newbury Park, CA: Sage.
Gray, R., & Milne, M. (2007). Toward reporting on the triple bottom line: Mirages, methods and myths. In A. Henriques & J. Richardson (Ed.), The Triple Bottom Line: Does It All Add Up? (pp. 70-80). London: Earthscan.
Grosbois, D. D. (2012). Corporate social responsibility reporting by the global hotel industry: Commitment, initiatives and performance. International Journal of Hospitality Management, 31(3), 896-905.
Jackson, L. A. (2010). Toward the framework for the components of green lodging.
Journal of Retail and Leisure Property, 9(3), 211-230.
Kotler, P., & Nancy, L. (2005). Corporate social responsibility: Doing the most good for your company and your cause. Hoboken, N.J.: Wiley
Lawrence, A. T., & Weber, J. (2012). Business and society stakeholders, ethics, public policy. (13th ed). Boston: McGraw-Hill Education.
Lincoln, Y. S., & Guba, E. G. (1985). Naturalistic inquiry. Beverly Hills, CA: Sage.
Lubin, D. A., & Esty, D. C. (2010). The sustainability imperative. Harvard Business Review, 42-50.
Marshall, B., Cardon, P., Poddar, A., & Fontenot, R. (2013). Does sample size matter in qualitative research?: A review of qualitative interviews in IS research. Journal of Computer Information Systems, 54(1), 11-22.
Meadows, D H. et al. (1972). Limits to growth: A report for Club of Rome’s on the
predicament of mankind. New York: Universe Books.
Miles, M. B., & Huberman, A. M. (1984). Qualitative data analysis: A sourcebook of new methods. London: Sage Publications
Moan, F., Lindgreen, A., & Swaen, V. (2009). Designing and implementing corporate social responsibility: An integrative framework grounded in theory and practice. Journal of Business Ethics, 87(1), 71-89.
Orlitzky, M., Schmidt, F. L., & Rynes, S. L. (2003). Corporate social and financial performance: A meta-analysis. Organization Studies, 24(3), 403–441.
Patton, M. Q. (2002). Qualitative evaluation and research methods. (3rd ed.). Thousand Oaks, Calif.: Sage Publications.
Steyn, B., & Niemann, L. (2013). Strategic role of public relations in enterprise strategy, governance and sustainability: A normative framework. Public Relations Review, 40(2), 171-183.
Tsoutsoura, M. (2004). Corporate social responsibility and financial performance. Retrieved from http://responsiblebusiness-new.haas.berkley.edu/ documents/FinalPaperonCSR_PDFII.pdf
Wheelen, T. L., & Hunger, J. D. (2012). Strategic management and business policy: Toward global sustainability. (13th ed) Upper Saddle River, N.J.: Prentice Hall.