การสำรวจสถานภาพงานวิจัยด้านการสื่อสารที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับเอเชียตะวันออกเฉียงใต้และอาเซียน
คำสำคัญ:
การสื่อสาร / การวิจัยการสื่อสาร / สถานภาพการวิจัยการสื่อสาร / เอเชียตะวันออกเฉียงใต้/ อาเซียนบทคัดย่อ
การสำรวจสถานภาพงานวิจัยด้านการสื่อสารที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับเอเชียตะวันออกเฉียงใต้และอาเซียน
มีวัตถุประสงค์ในการศึกษาองค์ความรู้ด้านการสื่อสารในประเด็นที่เกี่ยวข้องกับประเทศในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้และอาเซียน เพื่อวิเคราะห์แนวโน้มและทิศทางในการพัฒนาองค์ความรู้ด้านการสื่อสารในประเด็นดังกล่าว ผ่านการศึกษางานวิจัยและวิทยานิพนธ์ของมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ และจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ในระหว่างปี พ.ศ. 2552 – 2558
ผลการศึกษาพบว่า ในช่วงเวลาดังกล่าวมีงานวิจัยและวิทยานิพนธ์จำนวน 24 เรื่อง เป็นงานวิจัยของมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์จำนวน 20 เรื่อง จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยจำนวน 4 เรื่อง ด้านองค์ประกอบด้านการสื่อสารที่ศึกษามากที่สุด ได้แก่ องค์ประกอบด้านเนื้อหาสารและตัวสื่อ รองลงมาเป็นด้านผู้ส่งสารและผู้รับสารตามลำดับ ด้านแนวคิดทฤษฎีที่ใช้ศึกษามากที่สุดคือกลุ่มทฤษฎีสื่อสารมวลชน ขณะที่วิธีวิทยาที่นิยมนำมาศึกษาเป็นระเบียบวิธีวิจัยเชิงคุณภาพ เช่นเดียวกับการประยุกต์แบบจำลองการสื่อสารเชิงพิธีกรรมเป็นแนวทางในการศึกษามากที่สุด สำหรับด้านเนื้อหาหรือปรากฏการณ์ทางการสื่อสารที่ถูกนำมาศึกษา พบว่าส่วนใหญ่ศึกษาในประเด็นที่เกี่ยวข้องกับอาเซียนมากที่สุด รองลงมาเป็นการศึกษาบริบททางการสื่อสารที่เกี่ยวข้องกับประเทศในภูมิภาค แต่เน้นหนักไปที่สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาวและสาธารณรัฐแห่งสหภาพเมียนมามากกว่าประเทศอื่น นอกจากนี้ยังไม่พบงานวิจัยที่ศึกษาประเทศบรูไนดารุสซาลาม สหพันธรัฐมาเลเซีย และสาธารณรัฐประชาธิปไตยติมอร์-เลสเต แม้แต่เรื่องเดียว
Downloads
References
กนกวรรณ สมรักษ์. (2555). พฤติกรรมการเปิดรับข่าวสาร ความรู้ ทัศนคติและแนวโน้มพฤติกรรมต่อเรื่อง
ประชาคมเศรษฐกิจอาเซียน AEC. รายงานโครงการเฉพาะบุคคล (การจัดการสื่อสารองค์กร),
คณะวารสารศาสตร์และสื่อสารมวลชน มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
กรมอาเซียน, กระทรวงการต่างประเทศ. (2555). แผนการจัดตั้งประชาคมอาเซียน (3 เสา). กรุงเทพฯ: คาริสม่า
มีเดีย.
กรรณิการ์ วรหาร. (2556). การสื่อสารอัตลักษณ์ความเป็นเวียดนามของชาวไทยเชื้อสายเวียดนามในหมู่บ้าน
มิตรภาพไทย – เวียดนาม อำเภอเมือง จังหวัดนครพนม. วิทยานิพนธ์วารสารศาสตรมหาบัณฑิต
(สื่อสารมวลชน), คณะวารสารศาสตร์และสื่อสารมวลชน มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
กาญจนา แก้วเทพ. (2556). กระบวนทัศน์ใหม่ของสื่อสารศึกษาไทย. รายงายวิจัยฉบับสมบูรณ์, สำนักงานกองทุน
สนับสนุนการวิจัย (สกว.).
เกศราพร ทองพุ่มพฤกษา. (2557). การนำเสนอเนื้อหาที่เกี่ยวกับประเทศไทยที่ปรากฏในหนังสือพิมพ์รายวัน
ภาษาอังกฤษ: กรณีศึกษาหนังสือพิมพ์สิงคโปร์. รายงานการวิจัยฉบับสมบูรณ์, คณะวารสารศาสตร์และ
สื่อสารมวลชน มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
กำจร หลุยยะพงศ์. (2547). ปฐมบทแห่งการสื่อสารในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้. วารสารศิลปศาสตร์. 4(1), 14-31.
ขวัญชนก ณียวัฒน์. (2555). การสื่อสารภาคประชาชนเพื่อเตรียมความพร้อมในการเข้าสู่เขตเศรษฐกิจ
ประชาคมอาเซียนในอำเภอแม่สาย จังหวัดเชียงราย. วิทยานิพนธ์นิเทศศาสตรมหาบัณฑิต (นิเทศ
ศาสตร์), คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
ขวัญชนก พันธุฟัก. (2557). การสื่อสารและการปรับตัวของแรงงานพม่าในสังคมไทย. วิทยานิพนธ์นิเทศ
ศาสตรมหาบัณฑิต (นิเทศศาสตร์), คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชาญวิทย์ เกษตรศิริ. (2543). พัฒนาการของอุษาคเนย์ในไทย – สำรวจสถานภาพอุษาคเนย์ศึกษาในสถาบัน.
ใน อัมพร จิรัฐติกร (บ.ก.), เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ศึกษา: สายไปแล้วหรือยัง?. (น. 51 - 60).
กรุงเทพฯ: ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร.
ญาณิศา บุญประสิทธิ์. (2557). นาฏศิลป์ สื่อเพื่อการประชาสัมพันธ์และเผยแพร่วัฒนธรรมไทยในเวที
ประชาคมอาเซียน. รายงานการวิจัยฉบับสมบูรณ์, คณะวารสารศาสตร์และสื่อสารมวลชน
มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ณัฏฐ์ชยา ลีลา. (2557). พฤติกรรมการเปิดรับข่าวสาร ความรู้ การรับรู้ และแนวโน้มพฤติกรรมเกี่ยวกับ
ประชาคมอาเซียนของครูประถมศึกษาในจังหวัดขอนแก่น. วิทยานิพนธ์วารสารศาสตรมหาบัณฑิต
(การจัดการสื่อสารองค์กร), คณะวารสารศาสตร์และสื่อสารมวลชน มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ธนกร ศรีสุกใส. (2556). ประเทศไทยกับการกำหนดวาระข่าวสารเรื่องการเปิดประชาคมอาเซียน.
วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต (สื่อสารมวลชน), คณะวารสารศาสตร์และสื่อสารมวลชน
มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
นนทรี เหมทานนท์. (2556). วิเคราะห์รูปแบบและเนื้อหารายการโทรทัศน์เกี่ยวกับอาเซียนระหว่างประเทศไทย
และประเทศอินโดนีเซีย. วิทยานิพนธ์หลักสูตรปรัชญาดุษฎีบัณฑิต (สื่อสารมวลชน), คณะวารสารศาสตร์
และสื่อสารมวลชน มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
นิภากร กำจรเมนุกูล. (2556). การสื่อสารการเมืองของชาวไทยเชื้อสายเวียดนามในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ.
วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต (สื่อสารมวลชน), คณะวารสารศาสตร์และสื่อสารมวลชน
มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
เนตรนิภา ชาอ้าย. (2556). การสร้างอัตลักษณ์นักการเมืองสตรีในสื่อมวลชนกลุ่มประเทศอาเซียน: การ
วิเคราะห์วาทกรรมผ่านสื่อ. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต (ภาษาศาสตร์เพื่อการสื่อสาร),
คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
เมตตา วิวัฒนานุกูล. (2556). การรับรู้และการสื่อสารระหว่างวัฒนธรรมของนักเรียนไทยกับคนในกลุ่มประเทศ
อาเซียน. รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์, คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ปาริชาต สถาปิตานนท์ และคณะ. (2557). การปฏิบัติการด้านสารสนเทศด้านการประชาสัมพันธ์การโฆษณา
และการสื่อสารมวลชน กรณีศึกษา: ความสัมพันธ์ไทย – กัมพูชาในประเด็นปราสาทเขาพระวิหาร.
รายงานการวิจัยฉบับสมบูรณ์, คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
พงศ์พิทยา แฉ่งฉายา. (2556). การกำหนดวาระสารของสื่อโทรทัศน์ที่มีต่อประเด็นอาเซียน. วิทยานิพนธ์
วารสารศาสตรมหาบัณฑิต (การบริหารสื่อสารมวลชน), คณะวารสารศาสตร์และสื่อสารมวลชน
มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
พนิดา จงสุขสมสกุล. (2556). การสื่อสารในการจัดการภัยพิบัติ: กรณีศึกษาอุทกภัยในประเทศไทยและประเทศ
ฟิลิปปินส์. วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต (สื่อสารมวลชน), คณะวารสารศาสตร์และสื่อสารมวลชน
มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
พรชัย ฉันต์วิเศษลักษณ์. (2557). การนำเสนอเนื้อหาด้านวัฒนธรรมของประเทศในกลุ่มอาเซียนในรายการ
สารคดีโทรทัศน์ไทย. รายงานการวิจัยฉบับสมบูรณ์, คณะวารสารศาสตร์และสื่อสารมวลชน
มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
มนต์ศักดิ์ ชัยวีระเดช. (2557). การวิเคราะห์อัตลักษณ์ความเป็นชาติและความเป็นภูมิภาคของกลุ่มประเทศ
อาเซียน: ศึกษากรณีเฟซบุ๊คแฟนเพจ ASEAN Community. รายงานการวิจัยฉบับสมบูรณ์,
คณะวารสารศาสตร์และสื่อสารมวลชน มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
รุจน์ โกมลบุตร. (2557). การนำเสนอเนื้อหาที่เกี่ยวกับประเทศไทยที่ปรากฏในหนังสือพิมพ์ของสาธารณรัฐ
ประชาธิปไตยประชาชนลาว: ศึกษากรณีหนังสือพิมพ์ “ประชาชน”. รายงานการวิจัยฉบับสมบูรณ์,
คณะวารสารศาสตร์และสื่อสารมวลชน มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
วราวุธ ถนอมจิตร์. (2558). ความสัมพันธ์ของการเปิดรับละครโทรทัศน์กับค่านิยมทางวัฒนธรรม
และรูปแบบการดำเนินชีวิตของประชาชนลาวในนครหลวงเวียงจันทน์. วิทยานิพนธ์วารสาร
ศาสตรมหาบัณฑิต (การบริหารสื่อสารมวลชน), คณะวารสารศาสตร์และสื่อสารมวลชน
มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
วารุณี โอสถารมย์. (2544). แบบเรียนไทยกับเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ “เพื่อนบ้านของเรา”ภาพสะท้อนเจตนคติ
อุดมการณ์ชาตินิยมไทย, รัฐศาสตร์สาร. 22(3), 1-83.
วิไลวรรณ รุ่งเรืองรัตน์. (2542). สถานภาพการศึกษาสื่อมวลชนไทยโดยนักวิจัยชาวต่างประเทศ.
วิทยานิพนธ์นิเทศศาสตรมหาบัณฑิต (การสื่อสารมวลชน), คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สมสุข หินวิมาน. (2556). การสังเคราะห์องค์ความรู้เรื่องสื่อพิธีกรรมกับการพัฒนาชุมชนท้องถิ่น.รายงานการ
วิจัยฉบับสมบูรณ์, สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.).
อดิเทพ เกตุชาติ. (2557). การสื่อสารภายในองค์กรของบริษัทปูนซีเมนต์ไทย จำกัด (มหาชน) ในภูมิภาค
อาเซียน. วิทยานิพนธ์วารสารศาสตรมหาบัณฑิต (การบริหารสื่อสารมวลชน), คณะวารสารศาสตร์และ
สื่อสารมวลชน มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์
อนงค์ลักษณ์ สมแพง. (2557). สถานการณ์และความเป็นไปได้ของการจัดตั้งสำนักข่าวอาเซียนในมุมมองของ
นักการสื่อสารไทย. วิทยานิพนธ์วารสารศาสตรมหาบัณฑิต (สื่อสารมวลชน), คณะวารสารศาสตร์และ
สื่อสารมวลชน มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์
อรนุช เลิศจรรยารักษ์. (2558). ความเป็นไปได้ในการก่อตัวขององค์กรข่าว ASEAN NEWS NETWORK:
มุมมองประเทศไทย. รายงานการวิจัยฉบับสมบูรณ์, คณะวารสารศาสตร์และสื่อสารมวลชน
มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
อัจฉรา รัศมีโชติ. (2556). ภาพตัวแทนพม่าในละครโทรทัศน์ไทย. วิทยานิพนธ์วารสารศาสตรมหาบัณฑิต
(สื่อสารมวลชน), คณะวารสารศาสตร์และสื่อสารมวลชน มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
อัตนันท์ เตโชพิศาลวงศ์. (2554). วาทกรรมสะท้อนภาพไทยผ่านหนังสือพิมพ์ประเทศอนุภูมิภาคลุ่มน้ำโขง.
วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต (สื่อสารมวลชน), คณะวารสารศาสตร์และสื่อสารมวลชน
มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
Cresswell, J. W. (1994). Research Design: Qualitative ans Quantitative Approaches.
Thousand Oaks, CA: Sage.
Downloads
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
บท
License
บทความ ข้อความ ภาพประกอบ และตารางประกอบที่ลงพิมพ์ในวารสารเป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้นิพนธ์ กองบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นตามเสมอไป และไม่มีส่วนรับผิดชอบใดๆ ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้นิพนธ์เพียงผู้เดียว