กลยุทธ์การส่งเสริมการท่องเที่ยวกรุงเทพมหานคร
คำสำคัญ:
กลยุทธ์การท่องเที่ยว, การส่งเสริมการท่องเที่ยว, กรุงเทพมหานครบทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อวิเคราะห์การบริการหลักทางการท่องเที่ยวกรุงเทพมหานคร และวิเคราะห์กลยุทธ์การส่งเสริมการท่องเที่ยวกรุงเทพมหานคร โดยมีกลุ่มตัวอย่าง รวมทั้งสิ้น จำนวน 240 คน ได้แก่ ผู้ประกอบการธุรกิจท่องเที่ยวหรือธุรกิจอื่นที่เกี่ยวข้องกับการท่องเที่ยว จำนวน 60 คน และนักท่องเที่ยวชาวไทย จำนวน 180 คน ซึ่งได้มาจากการกำหนดขนาดกลุ่มตัวอย่างแบบโควตา โดยใช้แบบสัมภาษณ์ในการเก็บข้อมูลเชิงคุณภาพ และวิเคราะห์ข้อมูลด้วยการวิเคราะห์เนื้อหา (Content Analysis) และตรวจสอบสามเส้าด้านข้อมูล (Data Triangulation) ผลการวิจัย พบว่า
- 1. กรุงเทพมหานครมีผลิตภัณฑ์ทางการท่องเที่ยวประเภทแหล่งท่องเที่ยวเชิงศาสนาและวัฒนธรรม เนื่องจากมีสถานที่ท่องเที่ยวประเภทวัดที่มีชื่อเสียง มีความหลากหลายทั้งทางด้านวัฒนธรรมประเพณี ความเชื่อทางศาสนา อาหาร ย่านชุมชนเก่าแก่ และอุปนิสัยการเป็นเจ้าบ้านที่ดีของคนไทย
- 2. กลยุทธ์การส่งเสริมการท่องเที่ยวกรุงเทพมหานครด้วยโมเดล E-V-R ประกอบด้วย 7 กลยุทธ์ ได้แก่ 1) การส่งเสริมการการท่องเที่ยวเชิงศาสนาและวัฒนธรรมด้วยอัตลักษณ์ท้องถิ่น 2) การเพิ่มรูปแบบการเดินทางและให้บริการนักท่องเที่ยวเพื่อให้เกิดความประทับใจ 3) การส่งเสริมและยกระดับอาหารและวัฒนธรรมให้เป็นที่รู้จัก 4) พัฒนาโครงสร้างพื้นฐานและสิ่งอำนวยความสะดวกให้พร้อมต่อการให้บริการกลุ่มนักท่องเที่ยวทั้งมวล 5) ส่งเสริมการท่องเที่ยวร่วมกับผู้ประกอบการในการเสนอโปรโมชั่นในการดึงดูด 6) การประชาสัมพันธ์ผ่านทางสื่อออนไลน์ ร่วมกับการนำเทคโนโลยีโลกเสมือนจริงเข้ามานำเสนอภาพลักษณ์การท่องเที่ยวไทย และ 7) ส่งเสริมเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงศาสนาและวัฒนธรรมให้มากขึ้น
Downloads
References
Cheawjindakarn, B. (2018). Qualitative Case Study Research Techniques. Liberal Arts Review, 13(25), 103-118.
Chulsikkhee, M. (2019). The Approaches to Manage Buddhist Tourism: Temples in the Thonburi Area. Journal of Management Science Review, 21(2), 203-210.
Culture Sports and Tourism Department. (2022). To bring out identity, create an economy in 50 districts throughout Bangkok: focus group in the northern Bangkok district. [Online]. Available from: https://webportal.bangkok. go.th/. [17 January 2023].
Dhamabutra, P. (2022). Integrated strategic plan for sustainable creative tourism development in Wat Thongnoppakhun Community, Klong San District, Bangkok. Sisaket Rajabhat University Journal, 16(1), 159-170.
Haslam, S. (2003). Research Methods and Statistics in Psychology (SAGE Foundations of Psychology series). [Kindle DX version]. [Online]. Available from: http://www.amazon. com [26 January 2023].
Hsieh, H-F., & Shannon, S. E. (2005). Three Approaches to Qualitative Content Analysis. Qualitative Health Research, 15(9), 1277-1288.
Kaewsanga, K. (2020). The Public Relations for Creative Tourism via Social Networking Sites. Journal of Thai Hospitality and Tourism, 15(2), 14-28.
Kaosa-ard, M., and Suriya, K. (2008). Integrated Development of Sustainable Tourism in the Mekong Region 3: A comparison of GMS Logistics System. Chiang Mai: Social Research Institute, Chiang Mai University.
Kraiwijit, A. (2019). Mastercard revealed that Bangkok was the world's most visited city for four consecutive years. [Online]. Available from: https://webportal.bangkok. go.th/. [31 January 2023].
MGRONLINE. (2022). Bongkok got the 1st favor detitanation ranking in 2022: Travelers from all over the world love it. [Online]. Available from: https://mgronline.com/ travel/detail/ 965000006831. [30 January 2023].
Ministry of Tourism and Sports. (2017). The 2nd National Tourism Development Plan. WVO Thai printing: Bangkok.
Office of Administrative and Registration. (2009). Bangkok Metropolitan Administration Order No. 2460/2552 on the division of operational groups of districts. [Online]. Available from: http://office2.bangkok.go.th/ard/?page_id=4048. [8 April 2023].
Office of the Permanent Secretary. (2020). COVID-19 and the impact on Thai tourism Thailand Tourism Situation Quarter 1/2020. Tourism Economic Review. 1(4).
Pechpakdee, P. (2020). Urban Tourism and Development: Bangkok. Journal of Architectural, Design and Construction, 2(2), 13-26.
Punturee, P. (2015). Tourist experience: The create of food tourism activities in Thailand. Journal of Southern Technology, 8(2), 27-37.
Saenkam, B. (2021). The Behavior of Thai Tourists after COVID 19 Situations. Journal of Liberal Arts and Service Industry, 4(1), 160-167.
Soonthonsmai, W. (2021). Effects of Destination Image and Perceived Value on Tourists’ Revisit Intention in Chanthaburi Province. Journal of Business, Economics and Communications, 14(1), 163-181.
Suanpang, P. (2016). Gastronomic Tourism. In Thida Chongkongkiat. (Ed.), Tourism Economic Review. (p.38-45). Office of the Permanent Secretary of Ministry of Tourism and Sport.
Suradinkura, S. and Ramjan, S. (2020). Development of cultural tourism management in Bangkok. Institute of Cultures and Art Journal Srinakharinwirot University, 22(1), 72-84.
The Secretariat of the Prime Minister. (2022). Spokesperson News. [Online]. Available from: https://www.thaigov.go. th/news/ contents/details/59491. [30 January 2023].
Thompson, J. L. (1999). A strategic perspective of entrepreneurship. International Journal of Entrepreneurial Behavior & Research, 5(6), 279-296.
Tourism Authority of Thailand. (2023). Thailand Tourism Master Plan 2023-2027. [Online]. Available from: https://www.tat.or.th/th/about-tat/vision [2 February 2023].
Tourism Authority of Thailand. (2022). The Progress Report 2nd (The 2nd Quarter, April-June, 2022 and the 1st half of the year, January-June, 2022 Thai tourists’ behavior survey 2022 Project. Tourism Marketing Research Division: Tourism Authority of Thailand.
Tourism Authority of Thailand. (2021). The Final Report of Thai tourists’ behavior survey 2021 Project. Tourism Marketing Research Division: Tourism Authority of Thailand.
Yokkhun, A., Ratchaphakdee, C. and Phitchayarom, T. (2020). The Approach of Gastronomy Tourism Development for Thailand. EAU heritage Journal Social Science and Humanities, 20)1), 60-68.
Downloads
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
บท
License
บทความ ข้อความ ภาพประกอบ และตารางประกอบที่ลงพิมพ์ในวารสารเป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้นิพนธ์ กองบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นตามเสมอไป และไม่มีส่วนรับผิดชอบใดๆ ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้นิพนธ์เพียงผู้เดียว
