การประเมินหลักสูตรศิลปศาสตรบัณฑิต สาขาการท่องเที่ยวและนันทนาการ คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยการกีฬาแห่งชาติ วิทยาเขตกระบี่ ปีการศึกษา 2567

ผู้แต่ง

  • ปรียาณัฐ บัวทองจันทร์ มหาวิทยาลัยการกีฬาแห่งชาติ วิทยาเขตกระบี่
  • วิเชียร โบบทอง มหาวิทยาลัยการกีฬาแห่งชาติ วิทยาเขตกระบี่
  • อุมาพร แต่งเกลี้ยง มหาวิทยาลัยการกีฬาแห่งชาติ วิทยาเขตกระบี่
  • ปิยธิดา ปาลรังษี มหาวิทยาลัยการกีฬาแห่งชาติ วิทยาเขตกระบี่

คำสำคัญ:

การประเมินหลักสูตร, หลักสูตรศิลปศาสตรบัณฑิต, สาขาการท่องเที่ยวและนันทนาการ

บทคัดย่อ

งานวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ประเมินหลักสูตรศิลปศาสตรบัณฑิต สาขาการท่องเที่ยวและนันทนาการ คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยการกีฬาแห่งชาติ วิทยาเขตกระบี่ และ 2) ศึกษาแนวทางการพัฒนาหลักสูตรศิลปศาสตรบัณฑิต สาขาการท่องเที่ยวและนันทนาการ คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยการกีฬาแห่งชาติ วิทยาเขตกระบี่ โดยประเมินความเหมาะสมของหลักสูตร 4 ด้าน ได้แก่ ด้านบริบท ด้านปัจจัยนำเข้า ด้านกระบวนการ และด้านผลผลิต ตามแบบจำลองซิปป์ (CIPP Model) ใช้แนวทางการวิจัยเชิงปริมาณเป็นหลัก เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยได้แก่แบบสอบถามที่มีค่า IOC ระหว่าง 0.78 - 0.93 และหาค่าความเชื่อมั่นของแบบสอบถาม (-coefficient) เท่ากับ 0.96 ทำการคัดเลือกกลุ่มตัวอย่างแบบเจาะจง ประกอบด้วยนักศึกษาปัจจุบันในปีการศึกษา 2567 จำนวน 140 คน บัณฑิตที่จบปีการศึกษา 2564 - 2565 จำนวน 70 คน อาจารย์ประจำคณะศิลปศาสตร์ จำนวน 12 คน และผู้ใช้บัณฑิต จำนวน 50 คน รวมทั้งสิ้น 272 คน เก็บข้อมูลในช่วงเดือนพฤษภาคม - เดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2567 วิเคราะห์ข้อมูลเชิงปริมาณโดยหาค่าเฉลี่ย ค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ค่าต่ำสุดและค่าสูงสุด และเสริมด้วยแนวทางการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยใช้วิธีการสัมภาษณ์เจาะลึกและคำถามปลายเปิดที่มีค่า IOC ระหว่าง 0.89 - 1.00 กับกลุ่มตัวอย่างจำนวน 16 คน เพื่อเสริมข้อมูลจากการศึกษาเชิงปริมาณให้มีความสมบูรณ์มากยิ่งขึ้น
ผลการศึกษาพบว่า 1) ผลการประเมินหลักสูตร ด้านบริบท ในภาพรวมมีความเหมาะสมอยู่ในระดับมากที่สุด (M = 4.52) ด้านปัจจัยนำเข้า ด้านกระบวนการ และด้านผลผลิต ในภาพรวม มีความเหมาะสมอยู่ในระดับมาก (M = 4.00, 4.40 และ 4.15) ตามลำดับ แต่จะมีบางประเด็น ที่มีความเหมาะสมในระดับปานกลาง ได้แก่ ด้านปัจจัยนำเข้า ในประเด็นด้านความพร้อมของสื่อและอุปกรณ์ (M = 3.48) ด้านผลผลิต ในประเด็นการนำความรู้ไปขยายผลสู่การปฏิบัติ (M = 3.49) 2) แนวทางในการปรับปรุงและพัฒนาหลักสูตร ได้แก่ 2.1) หลักสูตรควรมีการพัฒนาผู้สอนให้สามารถใช้สื่อการสอนที่ทันสมัยมีเทคนิคการสอนที่หลากหลายและทันสมัย ส่งเสริมด้านภาษาอังกฤษ เป็นอันดับแรก โดยใช้วิธีการสอนสอดแทรกในรายวิชาในหลักสูตร กิจกรรมส่งเสริมทักษะการเรียนภาษาอังกฤษ รวมทั้งการฝึกปฏิบัติจริง 2.2) จัดกิจกรรมเสริมหลักสูตรที่เน้นการใช้ภาษาอังกฤษ ในระดับที่สามารถนำไปใช้ได้จริง 2.3) ควรมีห้องปฏิบัติการด้านการท่องเที่ยวและนันทนาการ 2.4) พัฒนาหลักสูตรโดยการทำความร่วมมือกับสถานประกอบการในการจัดการเรียน การสอนร่วมกัน และ 2.5) ปรับปรุงหลักสูตรเป็นหลักสูตรปฏิบัติการ และให้ความสำคัญกับการพัฒนาหลักสูตร ให้มีความทันสมัย โดยเฉพาะอย่างยิ่งรายละเอียดของรายวิชา การสรรหาผู้สอนที่มีความเชี่ยวชาญ รวมทั้งกิจกรรมการวางแผนการนำหลักสูตรไปใช้ การร่วมมือจากสถานประกอบการประเมินจุดแข็งจุดอ่อนของบัณฑิตเพื่อทางหลักสูตรจะได้มีข้อมูลที่จะนำมาพัฒนากิจกรรมการเรียนการสอนหรือกิจกรรมเสริมหลักสูตรให้ตรงตามความต้องการของสถานประกอบการ

เอกสารอ้างอิง

กนกพร ทองสอดแสง อรนุช วงศ์วัฒนาเสถียร และสุภาพร กุลธินี. (2560). รายงานการวิจัย เรื่อง การประเมินหลักสูตร วิทยาศาสตรบัณฑิต สาขาวิชาสาธารณสุขชุมชน มหาวิทยาลัยราชภัฎมหาสารคาม มหาวิทยาลัยราชภัฎมหาสารคาม. มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยราชภัฎมหาสารคาม.

กรภัสสร อินทรบำรุง. (2558). การประเมินหลักสูตรศึกษาศาสตรบัณฑิต สาขาวิชาการศึกษาปฐมวัย คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร. วารสารมนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์และศิลปะ. 8(1): 700 - 713.

ชญากาณฑ์ ขันธ์แก้ว. (2560). รายงานวิจัย เรื่อง การประเมินหลักสูตรการจัดการเรียนการสอนตามหลักสูตร กระทรวงศึกษาธิการเป็นภาษาอังกฤษ โรงเรียนสาธิต มหาวิทยาลัยราชภัฏราชนครินทร์ มหาวิทยาลัยราชภัฎราชนครินทร์. ฉะเชิงเทรา: มหาวิทยาลัยราชภัฎราชนครินทร์.

ชวนา อังคนุรักษ์พันธุ์. (2562). รายงานวิจัย เรื่อง การประเมินหลักสูตรและวิเคราะห์ต้นทุนการผลิต หลักสูตรบริหารธุรกิจบัณฑิต สาขาการจัดการการท่องเที่ยวและการจัดการการโรงแรม คณะการจัดการและการท่องเที่ยว. ชลบุรี: มหาวิทยาลัยบูรพา.

เชษฐ์ ศิริสวัสดิ์, กิตติมา พันธ์พฤกษา และ สมสิริ สิงห์ลพ. (2564). รายงานวิจัย เรื่อง การประเมินหลักสูตรการศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาการสอนวิทยาศาสตร์ (ฉบับ พ.ศ. 2559) คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา. ชลบุรี: มหาวิทยาลัยบูรพา.

ธนะวัฒน์ วรรณประภา, วีระพันธ์ พานิชย์, ณฐาภพ สมคิด, นคร ละลอกน้ำ และฐิติชัย รักบำรุง. (2565). การปรับปรุงหลักสูตรการศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาเทคโนโลยีการศึกษา (หลักสูตรปรับปรุง พ.ศ. 2559) คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา. วารสารครุพิบูล. 9(1): 112 - 124.

บังอร ฉางทรัพย์ จันเพ็ญ บางสำรวจ อัญชลี ชุ่มบัวทอง ภาสินี สงวนสิทธิ์ และระพีพันธ์ ศิริเดช. (2564). รายงานวิจัย เรื่อง การประเมินหลักสูตรวิทยาศาสตรบัณฑิต สาขาวิทยาศาสตร์การแพทย์ (หลักสูตรปรับปรุง พ.ศ. 2561) คณะวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี มหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ.

พิชิต ฤทธิ์จรูญ. (2565). เทคนิคการประเมินหลักสูตร. เพชรเกษมการพิมพ์.

ระพินทร์ โพธิ์ศรี. (2566, 3 ตุลาคม). การประเมินหลักสูตร. [ออนไลน์], เข้าถึงได้จาก: https://lib.edu.chula.ac.th/FILEROOM/CU_FORMJOURNAL/DRAWER001/GENERAL/DATA0016/00016085.PDF.

วราพร บุญมี. (2564). สื่อการสอนกับการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21. วารสารการบริหารนิติบุคคลและนวัตกรรมท้องถิ่น. 7(9): 373 - 385.

วันทกาญจน์ สีมาโรฤทธิ์ และ ชวลีย์ ณ ถลาง. (2561). การพัฒนาหลักสูตรพัฒนาบุคลากรของธุรกิจนำเที่ยว ตามกรอบมาตรฐานสมรรถนะร่วมวิชาชีพ สำหรับการท่องเที่ยวอาเซียน. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม. 37(3): 200 - 208.

วันทกาญจน์ สีมาโรฤทธิ์, ชวลีย์ ณ ถลาง, เสรี วงษ์มณฑา และ ศักดิ์ชัย นิรัญทวี. (2563). การประเมินหลักสูตรฝึกอบรมบุคลากรของธุรกิจนำเที่ยว ตามมาตรฐานสมรรถนะร่วมวิชาชีพสำหรับการท่องเที่ยวอาเซียน. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏยะลา. 15(2): 144 - 154.

วัฒนาภรณ์ โยธาจักร. (2565). รายงานการวิจัย เรื่อง การประเมินหลักสูตรเทคโนโลยีบัณฑิต สาขาวิชาการโรงแรม (ต่อเนื่อง) วิทยาลัยอาชีวศึกษานครปฐมโดยใช้โมเดลซิปป์ไอ. มหาวิทยาลัยศิลปากร.

ศิริชัย กาญจนวาสี. (2566, 4 ตุลาคม). การประเมินหลักสูตร: หลักการและแนวปฏิบัติ. [ออนไลน์], เข้าถึงได้จาก: http://www.edu.tsu.ac.th/major/eva/files/journal/scan1.pdf.

ศิวะลักษณ์ มหาชัย และเอกราช โฆษิตพิมานเวช. (2565). การพัฒนาหลักสูตรสถานศึกษา. วารสารมณีเชษฐาราม วัดจอมมณี. 5(2): 168 - 185.

สุริยัน อุตตโร และวารุณี ประไพรเมือง. (2561). รายงานการวิจัย เรื่อง การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมภาษาอังกฤษมัคคุเทศก์น้อยตามรอยเส้นทางการท่องเที่ยว อ.โขงเจียม จ.อุบลราชธานี. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย วิทยาเขตอุบลราชธานี.

Cronbach, L. J. (1951). Coefficient alpha and the internal structure of tests. PSYCHOMETRIKA. 16(3): 297-334.

Stufflebeam, D. L. (2003). The CIPP Model for Evaluation. Annual Conference of the Oregon Program Evaluators Network (OPEN). Western Michigan University.

Yamane, T. (1967). Statistics: An Introductory Analysis. (2nd ed.). New York: Harper and Row.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

30-04-2025

รูปแบบการอ้างอิง

บัวทองจันทร์ ป., โบบทอง ว., แต่งเกลี้ยง อ., & ปาลรังษี ป. (2025). การประเมินหลักสูตรศิลปศาสตรบัณฑิต สาขาการท่องเที่ยวและนันทนาการ คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยการกีฬาแห่งชาติ วิทยาเขตกระบี่ ปีการศึกษา 2567. วารสารวไลยอลงกรณ์ปริทัศน์, 15(1), 179–198. สืบค้น จาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/var/article/view/278688

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย