การบูรณาการกิจกรรมด้านการทำนุบำรุงศิลปะและวัฒนธรรม กับการเรียนการสอนนักศึกษา สาขาวิชาการศึกษาปฐมวัย
คำสำคัญ:
การบูรณาการ, การทำนุบำรุงศิลปะและวัฒนธรรม, นักศึกษา, การศึกษาปฐมวัยบทคัดย่อ
การทำนุบำรุงศิลปะและวัฒนธรรมของชาติ เป็นภารกิจหลักที่สำคัญประการหนึ่งของสถาบันอุดมศึกษา จากแผนพัฒนามหาวิทยาลัยนวมินทราธิราช 5 ปี (พ.ศ. 2566 - 2570) มีพันธกิจ ดังนี้ จัดการศึกษา สร้างงานวิจัยและนวัตกรรม ให้บริการวิชาการ และทะนุบำรุงศาสนา ศิลปะ วัฒนธรรม ภูมิปัญญาท้องถิ่น ที่ตอบสนองความต้องการของกรุงเทพมหานครและประเทศ ด้วยเหตุนี้ ทางภาควิชาสังคมเมือง สาขาวิชาการศึกษาปฐมวัย วิทยาลัยพัฒนาชุมชนเมือง มหาวิทยาลัย นวมินทราธิราช จึงมีการจัดกิจกรรมการบูรณาการกิจกรรมด้านการทำนุบำรุงศิลปะและวัฒนธรรม กับการเรียนการสอนให้กับนักศึกษา โดยวัตถุประสงค์หลัก คือ 1) ส่งเสริมให้มีการบูรณาการ การทำนุบำรุงศิลปะและวัฒนธรรมกับการเรียนการสอน 2) ส่งเสริมบทบาทของนักศึกษา หรือ การมีส่วนร่วมในการเผยแพร่ สืบสานทำนุบำรุงศิลปะและวัฒนธรรม ภาษาไทย และภูมิปัญญาท้องถิ่น 3) ส่งเสริมให้มีการบูรณาการด้านศิลปะและวัฒนธรรมกับพันธกิจอื่น โดยการบูรณาการกิจกรรมจะมี 4 ขั้นตอน คือ 1) ขั้นวางแผน 2) ขั้นลงมือปฏิบัติ 3) ขั้นตรวจสอบ 4) ขั้นสรุปผล ทั้งนี้กิจกรรมที่จัดต้องคำนึงถึงความสอดคล้องกับเรื่องที่เรียนในรายวิชา และสอดคล้องกับแผนงาน ตามพันธกิจของมหาวิทยาลัย เช่น การจัดงานในวันสำคัญทางศาสนา เพื่อให้นักศึกษามีค่านิยมทางวัฒนธรรมที่ดีงาม ได้ลงมือปฏิบัติจัดกิจกรรมด้านการทำนุบำรุงศิลปะและวัฒนธรรม ตลอดจนมีส่วนร่วมในการเผยแพร่ศิลปะและวัฒนธรรมให้กับเด็กปฐมวัยและชุมชนอีกด้วย
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2545). หลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐานพุทธศักราช 2544. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์องค์การรับส่งสินค้าและพัสดุภัณฑ์.
เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์. (2546). การคิดเชิงบูรณาการ. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: ซัสเซสมีเดีย.
กลุ่มเผยแพร่และประชาสัมพันธ์. (ม.ป.ป.). ความหมายของวัฒนธรรม. [ออนไลน์], เข้าถึงได้จาก: www.finearts.go.th. (2567, 20 กุมภาพันธ์).
คณะกรรมการการอุดมศึกษา (2557). ความหมายของการบูรณาการ. [ออนไลน์], เข้าถึงได้จาก: https://qm.kku.ac.th/ downloads/hbMUA57ed3.pdf. (2567, 12 มีนาคม).
คณะกรรมการแผนพัฒนามหาวิทยาลัยนวมินทราธิราช. (2565). แผนพัฒนามหาวิทยาลัยนวมินทราธิราชราช 5 ปี (พ.ศ. 2565 - 2570). กรุงเทพฯ: ธนอรุณการพิมพ์.
ชนาธิป พรกุล. (2561). กระบวนการสร้างความรู้ของครู กรณีการสอนบูรณาการ. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชาญณรงค์ พรรุ่งโรจน์. (ม.ป.ป.). ความหมายของศิลปะและวัฒนธรรม. [ออนไลน์], เข้าถึงได้จากwww.onesqa.or.th. (2567, 16 กุมภาพันธ์).
พระมหาประยุทธ์ ปยุตฺโต(ยาวิชัย) พระครูศรีสุธรรมนิวิฐ และวรกฤต เถื่อนช้าง. (2564). การจัดการเรียนการสอนแบบบูรณาการในชั้นเรียน. วารสาร Journal of Roi Kaensarn Academi. 6(12): 329 - 341.
วิชัย วงษ์ใหญ่ และมารุต พัฒพล. (2562). การบูรณาการเชิงสร้างสรรค์. กรุงเทพฯ: ศูนย์ผู้นำนวัตกรรมหลักสูตรและการเรียนรู้.
วิรุณ ตั้งเจริญ. (2558). กรณีศึกษา: ศึกษาและสร้างสรรค์ทัศนศิลป์. วารสารราชบัณฑิตยสภา. 40(2): 109-121. [ออนไลน์], เข้าถึงได้จาก www.orst.go.th (2567, 12 มีนาคม).
วีระพันธุ์ จันทร์หอม. (2553). การพัฒนาการเรียนรู้ออนไลน์ความรู้ทางศิลปวัฒนธรรม. วารสารวิจิตรศิลป์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่. 2(1): 111-136. [ออนไลน์], เข้าถึงได้จาก https://so02. tci-thaijo.org/index.php/fineartsJournal/article/view/ 77688/62307. (2567, 12 มีนาคม).
สุวิทย์ มูลคำ และอรทัย มูลคำ. (2543). เรียนรู้สู่ครูมืออาชีพ. กรุงเทพฯ: ที. พี. พริ้นท์.
อุบลทิพย์ ไชยแสง นิวัติ ไชยแสง และอุไรวรรณ ศิริธรรมพันธุ์. (2564). ประสิทธิผลการบูรณาการ การทำนุบำรุงศิลปวัฒนธรรมกับการจัดการเรียนการสอนเพื่อพัฒนาสมรรถนะทางวัฒนธรรมของนักศึกษาหลักสูตรสาธารณสุขศาสตรบัณฑิต สาขาวิชาสาธารณสุขชุมชนวิทยาลัยการสาธารณสุขสิรินธร จังหวัดยะลา. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี. 12(1): 180 - 198.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วิมลรัตน์ ศาสตร์สุภาพ, ฝายวารี ประภาสะวัต, ประพิมพ์ใจ เปี่ยมคุ้ม

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวไลยอลงกรณ์ปริทัศน์ เป็นความคิดเห็นของผู้นิพนธ์แต่ละท่าน มิใช่เป็นทัศนะและมิใช่ความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการจัดทำวารสาร และ
มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์