การศึกษาผลของการจัดกิจกรรมการเรียนรู้โดยใช้ปัญหาเป็นฐาน ที่มีต่อความสามารถในการออกแบบโครงการพัฒนาสุขภาวะ และความปลอดภัยสำหรับเด็กปฐมวัยของนักศึกษาสาขาวิชาการศึกษาปฐมวัย
คำสำคัญ:
การจัดกิจกรรมการเรียนรู้โดยใช้ปัญหาเป็นฐาน, ความสามารถในการออกแบบโครงการ, นักศึกษาสาขาวิชาการศึกษาปฐมวัยบทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาผลของการจัดกิจกรรมการเรียนรู้โดยใช้ปัญหา เป็นฐาน ที่ส่งเสริมความสามารถของนักศึกษาสาขาวิชาการศึกษาปฐมวัยในการออกแบบโครงการพัฒนาสุขภาวะและความปลอดภัยสำหรับเด็กปฐมวัย และ 2) ศึกษาความพึงพอใจของนักศึกษาที่ มีต่อกิจกรรมดังกล่าว ปัญหาที่ใช้เป็นฐานมาจากสถานการณ์จริงเกี่ยวกับสุขภาวะและความปลอดภัยของเด็กปฐมวัย นักศึกษานำกระบวนการการเรียนรู้โดยใช้ปัญหาเป็นฐาน ประกอบด้วย (1) ระบุปัญหา (2) วิเคราะห์ประเด็นปัญหา (3) ตั้งสมมติฐาน (4) สืบค้นข้อมูล (5) ออกแบบโครงการ (6) นำเสนอและอภิปราย ไปประยุกต์ในการออกแบบโครงการอย่างเป็นระบบ กลุ่มตัวอย่างคือ นักศึกษาสาขาวิชาการศึกษาปฐมวัย ชั้นปีที่ 1 คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์ จำนวน 30 คน ภาคเรียนที่ 1 ปีการศึกษา 2567 ได้จากดำเนินการเลือกกลุ่มตัวอย่างโดยวิธีสุ่มแบบกลุ่ม เครื่องมือวิจัยประกอบด้วย แบบประเมินความสามารถในการออกแบบโครงการ แบบสอบถามความพึงพอใจ มีความเที่ยงสูง (แอลฟาของครอนบาค = 0.89) สถิติที่ใช้ ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการทดสอบค่าที
ผลการวิจัยพบว่า 1) นักศึกษามีความสามารถในการออกแบบโครงการพัฒนาสุขภาวะและความปลอดภัยสำหรับเด็กปฐมวัยหลังการเรียนด้วยกระบวนการเรียนรู้โดยใช้ปัญหาเป็นฐานที่อยู่ในระดับมาก และสูงกว่าก่อนเรียนอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 และ 2) ความพึงพอใจของนักศึกษาที่มีต่อการจัดกิจกรรมการเรียนรู้โดยใช้กระบวนการเรียนรู้โดยใช้ปัญหาเป็นฐาน อยู่ในระดับมาก แสดงให้เห็นว่า การจัดการเรียนรู้โดยใช้ปัญหาเป็นฐานสามารถพัฒนาทักษะการออกแบบโครงการและสร้างความพึงพอใจในการเรียนรู้ของนักศึกษาได้อย่างมีประสิทธิภาพ
เอกสารอ้างอิง
กรมอนามัย. (2565). แผนยุทธศาสตร์การพัฒนาระบบส่งเสริมสุขภาพและอนามัยสิ่งแวดล้อมระยะ 5 ปี (พ.ศ. 2566 - 2570). กรุงเทพฯ: กองแผนงาน กรมอนามัย. [ออนไลน์], เข้าถึงได้จาก: https://planning.anamai.moph.go.th/th/strategy-plan/4229#wow-book/15. (2566, 10 สิงหาคม)
กิตติศักดิ์ ใจอ่อน และกตัญญุตา บางโท. (2565). การจัดการเรียนรู้โดยใช้ปัญหาเป็นฐานเพื่อส่งเสริมความสามารถในการออกแบบการจัดการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21 ของนักศึกษา. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร. 24(1): 99 - 109.
ชนากานต์ หอมจันทร์. (2563). การพัฒนาทักษะการคิดวิเคราะห์โดยใช้การเรียนรู้แบบใช้ปัญหาเป็นฐานในระดับมัธยมศึกษา. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยราชภัฏนครราชสีมา.
ธนพร แถวไธสง และพัชรี ชีวคำนวณ. (2566). การพัฒนาทักษะการสื่อสารของนักศึกษา สาขาวิชาการศึกษาปฐมวัย โดยใช้ปัญหาเป็นฐาน. วารสารรวิชาการคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์มหาวิทยาลัยราชภัฏเทพสตรี. 14(2): 1 - 12.
ทิพย์สุดา สงวนวงศ์. (2563). การพัฒนาทักษะการวางแผนกิจกรรมพัฒนาเด็กปฐมวัยโดยใช้ปัญหาเป็นฐาน. วารสารวิชาการครุศาสตร์. 32(2): 105 - 118.
สุวิมล ว่องวาณิช. (2562). การวิจัยประเมินความต้องการจำเป็น. (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2563). หลักสูตรการศึกษาปฐมวัย พุทธศักราช 2560 (ฉบับปรับปรุง พ.ศ. 2563). กรุงเทพฯ: สำนักงาน คณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา กระทรวงศึกษาธิการ. (2550). การจัดการเรียนรู้แบบใช้ปัญหาเป็นฐาน. กรุงเทพฯ: สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา.
ศิริชัย กาญจนวาสี. (2556). ทฤษฎีการทดสอบแบบดั้งเดิม = Classical test theory. กรุงเทพฯ: คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พัชรี พุ่มเจริญ. (2560). การจัดการเรียนรู้แบบใช้ปัญหาเป็นฐานเพื่อพัฒนาทักษะการคิดขั้นสูงของนักเรียนชั้นประถมศึกษา. วารสารศึกษาศาสตร์. 25(2): 112 - 123.
พัชรี อินทร์ช่าง. (2563). การเรียนรู้โดยใช้ปัญหาเป็นฐานเพื่อพัฒนาทักษะการแก้ปัญหาและการทำงานกลุ่มของนักเรียน. วารสารครุศาสตร์. 48(1): 45 - 58.
วรรณดี วงศ์สวัสดิ์. (2561). การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนรู้โดยใช้ปัญหาเป็นฐานเพื่อเสริมสร้างทักษะการคิดและการแก้ปัญหา. วารสารวิชาการทางการศึกษา. 12(3): 55 - 68.
วิไลลักษณ์ อ่างแก้ว และสุรชา อมรพันธุ์. (2562). โปรแกรมเสริมสร้างการจัดกิจกรรมการเรียนรู้ แบบใช้ปัญหาเป็นฐานเพื่อส่งเสริมทักษะการคิดวิเคราะห์สำหรับสถานศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 21. วารสารวไลยอลงกรณ์ปริทัศน์. 12(3): 94 - 107.
สุชาติ สวัสดิ์ศรี. (2553). แนวทางการเรียนรู้เชิงสร้างสรรค์ผ่านปัญหาในบริบทท้องถิ่น. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อรุณี วิสุทธิ์เสรีวงศ์. (2561). ผลของการจัดกิจกรรมการเรียนรู้โดยใช้ปัญหาเป็นฐานที่มีต่อความสามารถในการแก้ปัญหา. วารสารศึกษาศาสตร์ปริทัศน์. 33(2): 77 - 85.
Barrows, H. S. (1996). Problem-based learning in medicine and beyond: A brief overview. New Directions for Teaching and Learning. 68, 3 - 12. doi.org/10.1002/tl.37219966803
Caffarella, R. S. (2002). Planning programs for adult learners: A practical guide for educators, trainers, and staff developers. (2nd ed.). San Francisco, CA: Jossey-Bass.
Dochy, F., Segers, M., Van den Bossche, P., & Gijbels, D. (2003). Effects of problem-based learning: A meta-analysis. Learning and Instruction. 13(5): 533 - 568. doi.org/10.1016/S0959-4752(02)00025-7
Hmelo-Silver, C. E. (2004). Problem-based learning: What and how do students learn? Educational Psychology Review. 16(3): 235 - 266. doi.org/10.1023/B:EDPR.0000034022.16470.f3
Nunnally, J. C. (1967). Psychometric Theory. New York, McGraw-Hill.
Savery, J. R. (2006). Overview of problem-based learning: Definitions and distinctions. The Interdisciplinary Journal of Problem-based Learning. 1(1): 9 - 20. doi.org/10.7771/1541-5015.1002
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 คันธรส ภาผล
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวไลยอลงกรณ์ปริทัศน์ เป็นความคิดเห็นของผู้นิพนธ์แต่ละท่าน มิใช่เป็นทัศนะและมิใช่ความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการจัดทำวารสาร และ
มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์
