KEY COMPETENCY OF UPPER SECONDARY SCHOOL STUDENTS ACCORDING TO THE BASIC EDUCATION CURRICULUM FRAMWORK
Keywords:
Key Competency, Upper Secondary School Students, Basic EducationAbstract
This research aimed to: 1) study the current state of the key competency of upper secondary school students according to the basic education curriculum framework, and 2) compare the average scores of the key competency of upper secondary school students according to the basic education curriculum framework of different genders, majors, and grade level. The samples were 473 upper secondary school students under the Office of the Basic Education Commission who were enrolling in the first semester of academic year 2022, selected by stratified random sampling. The data were collected by using a 5-point rating scale with Cronbach’s alpha reliability of 0.98. Data were analyzed by descriptive statistics methods including frequency, percentage, means, standard deviation, as well as by inferential statistical methods including the independent samples t-test and F-test for one–way ANOVA.
The research findings showed that: 1) The upper secondary school students had the overall key competency at a high level. When considering each component separately, it was found that all components were at a high level as well. The components with the highest average to the lowest were strong citizenship, integration of teamwork and self management, respectively. 2) The upper secondary school students had no difference in the key competency by gender and grade level. However, the upper secondary school students majoring in science had significantly higher key competency than those majoring in art at a statistically significant level of 0.05.
References
กองทุนเพื่อความเสมอภาคทางการศึกษา. (2564). จำนวนนักเรียนทั้งหมดแบ่งตามระดับชั้น. (ออนไลน์), เข้าถึงได้จาก: https://isee.eef.or.th/screen/studentdata/student.html. (2565, 21 กุมภาพันธ์).
คณะกรรมการอิสระเพื่อการปฏิรูปการศึกษา. (ม.ป.ป.). รายงานพันธกิจด้านการปฏิรูปการศึกษา ผ่านหลักสูตรและการเรียนการสอนฐานสมรรถนะ. (ออนไลน์), เข้าถึงได้จาก: https://www.thaiedreform.org/wp- content /uploads /2019/08/Core_competency_11.pdf. (2565, 20 กรกฎาคม).
เฉลิมชัย พันธ์เลิศ. (2553). สมรรถนะสำคัญของผู้เรียน สำคัญอย่างไร. วารสารวิชาการสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. 13(5): 51-57.
ไชยา ภาวะบุตร. (2559). การศึกษาเปรียบเทียบการจัดการการศึกษาของประเทศบนเส้นทางระเบียงเศรษฐกิจ ตะวันออก-ตะวันตก: ประเทศสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว ประเทศสาธารณรัฐสังคมนิยมเวียดนาม และประเทศไทย. วารสารการบริหารการศึกษาและภาวะผู้นำ มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร. 4(16): 23-34.
นงลักษณ์ วิรัชชัย. (2555). การกำหนดขนาดตัวอย่าง และสถิติวิเคราะห์ใหม่ ๆ ที่น่าสนใจ. เอกสารประกอบการบรรยาย ‘Twilight Program’ การนำเสนอผลงานวิจัยแห่งชาติ 2555 (Thailand Research EXPO 2012) ณ ศูนย์ประชุมบางกอกคอนเวนชั่นเซ็นเตอร์ เซ็นทรัลเวิร์ล ราชประสงค์ กรุงเทพมหานคร วันเสาร์ที่ 25 สิงหาคม 2555.
วรรณี แกมเกตุ. (2555). วิธีวิทยาการวิจัยทางพฤติกรรมศาสตร์. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: ภาควิชาวิจัยและจิตวิทยาการศึกษา คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
แววตา เตชาทวีวรรณ และอัจศรา ประเสริฐสิน. (2559). การประเมินการรู้ดิจิทัลของนักศึกษา ระดับปริญญาตรี ในเขตกรุงเทพมหานครและปริมณฑล. วารสารสารสนเทศศาสตร์. 34(4): 1-28.
ศิริชัย กาญจนวาสี. (2556). ทฤษฎีการทดสอบแบบดั้งเดิม. (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษา นครปฐม เขต 2. (2563). หลักสูตรฐานสมรรถนะ. (ออนไลน์), เข้าถึงได้จาก: http://chaisri-nites.hi-supervisory5.net/home/smrrthna. (2565, 25 พฤษภาคม).
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2564). หลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐาน (หลักสูตรฐานสมรรถนะ). (ออนไลน์), เข้าถึงได้จาก: https://cbethailand.com/. (2565, 26 พฤษภาคม).
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2562). แนวทางการพัฒนาสมรรถนะผู้เรียนระดับการศึกษาขั้นพื้นฐาน. นนทบุรี: 21 เซ็นจูรี่.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2563). การจัดการเรียนรู้ฐานสมรรถนะเชิงรุก. กรุงเทพฯ: 21 เซ็นจูรี่.
อาภรณ์ ภู่วิทยพันธุ์. (2547). Career development in practice. กรุงเทพฯ: เอช อาร์ เซ็นเตอร์.
Best, J. W., & Kahn, J. V. (2006). Research in education. (10 th ed.). New Delhi: PHI Learning Private.
Cohen, J. (1992). Quantitative methods in psychology: a power primer. Psychological Bulletin. 112(1): 155-159.
Cristobal, E., Flavián, C., & Guinaliu, M. (2007). Perceived e-service quality (PeSQ) Measurement validation and effects on consumer satisfaction and web site loyalty. Managing service quality: An international journal. 17(3): 317-340.
Nunnally, J. C. (1967). Psychometric theory. New York: McGraw-Hill.
Nunnally, J. C., & Bernstein, I. H. (1994). Psychometric theory. (3rd ed.). New York: McGraw Hill.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Copyright (c) 2022 เมษา นวลศรี, กุลชาติ พันธุวรกุล
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวไลยอลงกรณ์ปริทัศน์ เป็นความคิดเห็นของผู้นิพนธ์แต่ละท่าน มิใช่เป็นทัศนะและมิใช่ความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการจัดทำวารสาร และ
มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์
