DEVELOPING OF A COMMUNICATION MODEL OF CREATIVE TOURISM IDENTITY
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This research aims to study the development of a communication model for creative tourism identity. A qualitative research methodology was employed, using in-depth interviews with 25 participants and focus group discussions with 9 participants. Creative tourism destinations from each region of Thailand were selected as case studies. The collected data were analyzed using descriptive and interpretive content analysis. The findings from the in-depth interviews revealed that the components of creative tourism identity can be classified into four elements: a creative community, creative tourists, creative activities, and creative interactions.
The developed model of creative tourism identity communication consists of the following components: the sender (the creative community), the receiver (the creative tourists), the message and activities (which include the unique characteristics of the community's identity, such as art, cultural heritage, traditions, religion, landscape, and way of life), and communication through participation in activities such as experiencing the atmosphere, cooking, crafting souvenirs, attending lectures by experts, sightseeing, engaging in performances, staying in homestays, and exchanging daily life experiences. This model aims to facilitate interactions among the stakeholders within the creative tourism community.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ลิขสิทธิ์บทความวิจัยที่ได้รับการตีพิมพ์เผยแพร่ในวารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ วไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์ ถือเป็นกรรมสิทธิ์ของคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์ ห้ามนำข้อความทั้งหมดหรือบางส่วนไปพิมพ์ซ้ำ เว้นแต่จะได้รับอนุญาตจากมหาวิทยาลัยเป็นลายลักษณ์อักษร
ความรับผิดชอบ เนื้อหาต้นฉบับที่ปรากฏในวารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ วไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์ เป็นความรับผิดชอบของผู้นิพนธ์บทความหรือผู้เขียนเอง ทั้งนี้ไม่รวมความผิดพลาดอันเกิดจากเทคนิคการพิมพ์
References
ภาษาไทย
ธนาคารแห่งประเทศไทย. (2566). แนวโน้มการฟื้นตัวของนักท่องเที่ยวต่างชาติ.
วัฒนธรรม. วารสารศิลปศาสตร์ (วังนางเลิ้ง) มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลพระนคร, 1(1), 1-24.
สุดแดน สุทธิลักษณ์. (2558). องค์ความรู้ว่าด้วยการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์: คู่มือและแนวทางปฏิบัติ.
คณะสังคมวิทยาและมานุษยวิทยา มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
เสรี วงษ์มณฑา. (2554). การท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์: นวัตกรรมการเคลื่อนขยับของการท่องเที่ยวเชิง
องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. (2561). หัวใจหลักของการท่องเที่ยว
เชิงสร้างสรรค์. https://www.dasta.or.th/th/article/43
ภาษาอังกฤษ
Anholt, S. (2016). Places: Identity, image and reputation. Springer.
Chhabra, D. (2010). Sustainable marketing of cultural and heritage tourism.
Routledge.
Della Lucia, M., Trunfio, M., & Go, F. M. (2017). Heritage and Urban Regeneration:
Towards Creative Tourism. Tourism in the city: Towards an integrative agenda on urban tourism, 179-191.
Duxbury, N., & Richards, G. (2019). Towards a Research Agenda for Creative Tourism:
Developments, Diversity, and Dynamics. A Research Agenda for Creative Tourism, 1-14.
Hankinson, G. (2004). Relational Network Brands: Towards a Conceptual Model of Place
Brands. Journal of Vacation Marketing, 10(2), 109-121.
Jelinčić, Daniela Angelina; Senkić, Matea . (2017). Creating a Heritage Tourism Experience.
The Power of the Senses. Etnološka tribina, 47(40), 109–126. doi:10.15378/1848-
2017.40.03
Kapferer, J. N. (2009). Kapferer's Brand-Identity Prism Model. European Institute for Brand
Management, 24, 2014.
Kavaratzis, M., & Hatch, M. J. (2013). The Dynamics of Place Brands: An Identity-Based Approach
to Place Branding Theory. Marketing theory, 13(1), 69-86.
Li, Y. (2000). Geographical consciousness and tourism experience., 27(4), 0-883.
doi.org/10.1016/S0160-7383(99)00112-7.
Morgan, N., Pritchard, A., & Pride, R. (2011). Destination Brands: Managing Place
Reputation. Routledge.
OECD. (2014). Tourism and the Creative Economy. OECD Publishing.
https://doi.org/10.1787/9789264207875-en
Pike, S. (2015). Destination Marketing: essentials. Routledge.
Raymond, E. M., & Hall, C. M. (2008). The Development of Cross-Cultural (mis) Understanding
through Volunteer Tourism. Journal of Sustainable Tourism, 16(5), 530-543.
Richards, G. (2018). Cultural Tourism: A Review of Recent Research and Trends. Journal of
Hospitality and Tourism Management, 36, 12-21.
Richards, G., & Raymond, C. (2000). Creative tourism. ATLAS News, 23, 16–20.
Richards, G., & Wilson, J. (Eds.). (2007). Tourism, Creativity and Development (Vol. 10).
London: Routledge.
Santosa; Saryani; Susilowati, Heni; Setaiji, Yudi; Anggraini. (2023). Collaboration of the
Stakeholders in Developing Community-Based Tourism in Terong Creative Village, Belitung. Technium Soc. Sci. J., 42, 170.
Schramm, W. (1954). How Communication Works (Vol. 586). The Process and Effects
of Mass Communication/University of Illinois Press.
Smith, M. K. (2015). Issues in Cultural Tourism Studies. Routledge.
UNESCO. (2006, October). Towards Sustainable Strategies for Creative Tourism.
In Discussion Report of the Planning Meeting for 2008 International Conference on Creative Tourism (25-27).
UNESCO. (2019). Culture & creative industries in the face of digital transformation. UNESCO.
https://unesdoc.unesco.org/ark:/48223/pf0000369784
Waitt, G. (2000). “Consuming Heritage: Perceived Historical Authenticity”, Annals of
Tourism Research, 27, 835-62.
Zenker, S., & Martin, N. (2011). Measuring Success in Place Marketing and
Branding. Place Branding and Public Diplomacy, 7, 32-41.
