ค่านิยมร่วมสมัยของคนไทยจากวรรณกรรมคำสอนในพระราชนิพนธ์พระบาทสมเด็จพระชนกาธิเบศร มหาภูมิพลอดุลยเดชมหาราชบรมนาถบพิตร

Main Article Content

วาสนา บุญสม

บทคัดย่อ

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาค่านิยมร่วมสมัยในวรรณกรรมคำสอนในพระราชนิพนธ์ของพระบาทสมเด็จพระชนกาธิเบศร มหาภูมิพลอดุลยเดชมหาราช บรมนาถบพิตร 4 เรื่อง ได้แก่ เรื่องพระมหาชนก นายอินทร์ ผู้ปิดทองหลังพระ ติโต และเรื่องทองแดง ดำเนินการวิจัยโดยใช้แนวคิดการวิเคราะห์วิจารณ์  ผลการวิจัยพบว่า พระองค์มีพระราชประสงค์ที่จะปลูกฝังให้คนไทยมีค่านิยมร่วมสมัยในการพัฒนาตนให้กระทำความดีเพื่อชาติบ้านเมือง โดยทรงเลือกใช้บทพระราชนิพนธ์เป็นกุศโลบายในการอบรมสั่งสอนในเรื่อง 1) รักชาติ ศาสน์ กษัตริย์ 2) ซื่อสัตย์ พากเพียรและเสียสละ 3) กตัญญู 4) ใฝ่รู้ 5) รักษาประเพณีอันดีงาม 6) หวังดีต่อผู้อื่น 7) เป็นประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นประมุข 8) มีระเบียบวินัย  9) มีสติปัญญาและทำสิ่งถูกต้อง 10) ยึดหลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง 11) เข้มแข็งทั้งร่างกายและจิตใจ และ 12) คำนึงถึงผลประโยชน์ส่วนรวม

Article Details

How to Cite
บุญสม ว. (2021). ค่านิยมร่วมสมัยของคนไทยจากวรรณกรรมคำสอนในพระราชนิพนธ์พระบาทสมเด็จพระชนกาธิเบศร มหาภูมิพลอดุลยเดชมหาราชบรมนาถบพิตร. Journal of Variety in Language and Literature, 5(2), 163–187. สืบค้น จาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/wiwitwannasan/article/view/244192
บท
บทความวิชาการ/บทความวิจัย

References

คณะรักษาความสงบแห่งชาติ. (2557). ค่านิยมคนไทย 12 ประการ. กรุงเทพฯ : เอกสารเผยแพร่ของคณะ
รักษาความสงบแห่งชาติ
ชญานิศร์ กุลรัตนมณีพรและคณะ. (๒๕๕๕). การส่งเสริมค่านิยม: การทบทวนองค์ความรู้และแนว
ทางการวิจัยด้านค่านิยมไทยในอนาคต. กรุงเทพฯ : ทุนอุดหนุนการวิจัยจากกรมส่งเสริมวัฒนธรรม กระทรวงวัฒนธรรม.
ดวงมน จิตร์จำนง. (2560). ทฤษฎีกับการวิจารณ์ศิลปะ ทัศนะของนักวิชาการไทย. ปทุมธานี : นาคร.
ตรีศิลป์ บุญขจร. (๒๕๖๐). ทรงเป็นแสงแห่งแรงบันดาลใจ. กรุงเทพฯ : สมาคมภาษาและหนังสือแห่ง
ประเทศไทยในพระบรมราชูปถัมภ์.
เทียมจิตร์ พ่วงสมจิตร์. (๒๕๕๖). “บทพระราชนิพนธ์แปลเรื่องติโต : พระอัจฉริยภาพด้านภาษาและ
วัฒนธรรมของพระเจ้าอยู่หัว” การประชุมวิชาการสถาบันไทยคดีศึกษาเรื่อง พระเจ้าอยู่หัวกับสารทางวัฒนธรรม, กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. หน้า ๒๖-๕๖.
ภูมิพลอดุลยเดช, พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว. (2536). นายอินทร์ ผู้ปิดทองหลังพระ. กรุงเทพมหานคร:
อมรินทร์ พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.
ภูมิพลอดุลยเดช, พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว. (2539). พระมหาชนก. กรุงเทพมหานคร: อมรินทร์
พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.
ภูมิพลอดุลยเดช, พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว. (2537). ติโต. กรุงเทพมหานคร: อมรินทร์ พริ้นติ้งแอนด์พับ
ลิชชิ่ง.
ภูมิพลอดุลยเดช, พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว. (2545). เรื่องทองแดง. กรุงเทพมหานคร: อมรินทร์ พริ้นติ้ง
แอนด์พับลิชชิ่ง.

รื่นฤทัย สัจจพันธุ์. (2563). “พระชนกาธิเบศร มหาภูมิพลอดุลยเดชมหาราช บรมนาถบพิตร”. วารสาร
มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยพะเยา สาขาวิชาภาษาไทย คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยพะเยา ปีที่ 8 ฉบับ ที่ 1 มกราคม-มิถุนายน. 1-24.
วาสนา บุญสม. (2560). สืบสานพระราชปณิธาน รัชกาลที่ 9 พระอัจฉริยภาพด้านภาษาไทยและการ
ประพันธ์. กรุงเทพฯ: เอกพิมพ์ไท.
วาสนา บุญสม. (2548). อัครมหาราชา. กรุวเทพฯ : ปิระมิด.
สมบัติ กุสุมาวลี. (2560). ถอดรหัส “พระมหาชนก” กับการพัฒนาคนและองค์กร. กรุงเทพฯ: สถาบัน
พัฒนบริหารศาสตร์.
สมเกียรติ อ่อนวิมล. (๒๕๖๐). พระราชนิพนธ์แปลสามเรื่องในพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพล
อดุลยเดช. กรุงเทพฯ : สมาคมนักกลอนแห่งประเทศไทย.
สายวรุณ น้อยนิมิตร. (2550). “พระราชนิพนธ์เรื่องติโต : วีรบุรุษผู้สร้างประวัติศาสตร์”. วารสารภาษาและ
หนังสือ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ฉบับที่ 2 ปีที่ 30 หน้า 19-32.
สุรพงษ์ โสธนะเสถียร (2554) การอภิปรายความบทพระราชนิพนธ์เรื่องนายอินทร์ผู้ปิดทองหลังพระ.
กรุงเทพฯ : สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
สำนักราชเลขาธิการ. (2533). พระราชดำรัสและพระบรมราโชวาท. วันที่ค้นข้อมูล 30 สิงหาคม 2563,
เข้าถึงได้จาก www.ohmpps.go.th