การประยุกต์ใช้ไตรสิกขาในการพัฒนาคุณภาพชีวิตของประชาชน ในชุมชนตำบลคลองขุด อำเภอเมืองสตูล จังหวัดสตูล
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ดังนี้ 1) เพื่อศึกษาการประยุกต์ใช้ไตรสิกขาในการพัฒนาคุณภาพชีวิตของประชาชน 2) เพื่อเปรียบเทียบการประยุกต์ใช้ไตรสิกขาในการพัฒนาคุณภาพชีวิตของประชาชน 3) เพื่อศึกษาข้อเสนอแนะและแนวทางการประยุกต์ใช้ไตรสิกขาในการพัฒนาคุณภาพชีวิตของประชาชน การศึกษาวิจัยนี้แบบผสมผสาน ประชากร ได้แก่ ประชาชน ตำบลคลองขุด อำเภอเมืองสตูล จังหวัดสตูล จำนวน 18,947 คน กลุ่มตัวอย่าง วิจัยเชิงปริมาณ จำนวน 392 คน วิจัยเชิงคุณภาพ 5 คน เครื่องมือที่ใช้เก็บรวบรวมข้อมูลเป็นแบบสอบถามและแบบสัมภาษณ์ วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้โปรแกรม สถิติที่ใช้วิเคราะห์ข้อมูล คือ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ค่าสถิติทดสอบ T-test ค่าสถิติทดสอบ F-test ค่าเฉลี่ยเป็นรายคู่โดยวิธีผลต่างนัยสำคัญน้อยที่สุดของเซฟเฟ่ ด้วยวิธีการวิเคราะห์ ความแปรปรวนทางเดียว
ผลการวิจัยพบว่า
1. การประยุกต์ใช้ไตรสิกขาในการพัฒนาคุณภาพชีวิตของประชาชน โดยรวมมีค่าเฉลี่ยอยู่ในระดับปานกลาง เมื่อพิจารณาเป็นรายด้านโดยเรียงจากมากไปน้อย พบว่า ประชาชนในชุมชนมีการประยุกต์ใช้ไตรสิกขาในการพัฒนาคุณภาพชีวิต ด้านศีลมีค่าเฉลี่ยสูงสุด รองลงมาด้านสมาธิ ส่วนด้านปัญญามีค่าเฉลี่ยต่ำสุด
2. ผลการเปรียบเทียบการประยุกต์ใช้ไตรสิกขาในการพัฒนาคุณภาพชีวิตของประชาชน จำแนกตามข้อมูลทั่วไป พบว่า ประชาชนที่มีเพศ อาชีพ ระดับการศึกษาและรายได้ต่อปีต่างกัน ประยุกต์ใช้ไตรสิกขาแตกต่างกัน ส่วนประชาชนมีอายุต่างกัน ประยุกต์ใช้ไตรสิกขาไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญ
3. ข้อเสนอแนะและแนวทางประยุกต์ใช้ไตรสิกขาในการพัฒนาคุณภาพชีวิตของประชาชน พบว่า โดยรวม ควรสนับสนุนให้ประชาชนประพฤติดีทางกาย วาจา ใจ ตามหลักไตรสิกขา ข้อเสนอแนะ ประชาชนควรพัฒนาร่างกาย จิตใจ มีความรู้และเหตุผล แนวทาง
ควรสนับสนุนให้ประชาชนมีศีลธรรม ตั้งมั่นในชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ กตัญญูกตเวที ยึดมั่นในศิลปะวัฒนธรรมไทย
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
บรรเทา กิตติศักดิ์. (2536). การอ่านและพิจารณาหนังสือ. กรุงเทพมหานคร: ไทยวัฒนาพาณิช.
ประเวศ วะสี. (2547). ธรรมชาติของสรรพสิ่ง: การเข้าถึงความจริงทั้งหมด. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มูลนิธิสดศรี - สฤษดิ์วงศ์.
พระธรรมปิฎก (ป. อ. ปยุตฺโต). (2545). รุ่งอรุณของการศึกษา เบิกฟ้าแห่งการพัฒนาที่ยั่งยืน. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์สหธรรมิก.
พระมหาจักรพันธ์ จกฺกวโร. (2563). การพัฒนาศักยภาพและโอกาสทางการศึกษาของเยาวชนบนพื้นที่ราบสูงในจังหวัดตาก. วารสารปัญญาปณิธาน, 5(1), 119-131.
พระมหาโยธิน มหาวีโร (มาศสุข) และคณะ. (2565). ศึกษาการจัดการเรียนการสอนตามหลักไตรสิกขาสำหรับนักศึกษาระดับปริญญาตรี มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย วิทยาเขตศรีธรรมาโศกราช. วารสารพุทธสังคมวิทยาปริทรรศน์, 7(3), 65-80.
พระราชวรมุนี (ป. อ. ปยุตฺโต). (2530). ทางสายกลางแห่งของการศึกษาไทย. กรุงเทพมหานคร: อมรินทร์.
ไพรัตน์ ญาติฉิมพลี. (2540). การเปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนและการให้เหตุผล เชิงจริยธรรมของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 ที่เรียนวิชาพระพุทธศาสนา โดยการสอนแบบไตรสิกขากับการสอนตามคู่มือครู. ใน ปริญญานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒประสานมิตร.
มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2557). คู่มือนิสิต หลักสูตรพุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการบริหารการศึกษา หลักสูตรพุทธศาสตรดุษฏีบัณฑิต สาขาพุทธบริหารการศึกษา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สุมน อมรวิวัฒน์. (2528). การสอนโดยสร้างศรัทธาและโยนิโสมนสิการ. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ตรีรณสาร.
