วิศวกรรมการเรียนรู้กับภาวะผู้นำในศตวรรษที่ 21

Main Article Content

อุราเพ็ญ ยิ้มประเสริฐ
กรรณิกา เชาว์วัฒนกุล
กมลทิพย์ ทองกำแหง

บทคัดย่อ

การบริหารการศึกษาภายใต้พลวัตรแห่งศตวรรษที่ เพื่อเตรียมคนยุคใหม่สู่สังคมโลกนั้น  เป็นการปรับเปลี่ยนแนวคิดหลากหลายมิติครั้งใหญ่ ซึ่งที่ผ่านมามีการพัฒนาแนวคิด ทฤษฎี และองค์ความรู้เกี่ยวกับการบริหารการศึกษามาให้เห็นเชิงประจักษ์อย่างต่อเนื่อง ทั้งยังสะท้อนความแตกต่างระหว่างการบริหารการศึกษาในศตวรรษที่ 20 กับศตวรรษที่ 21 ดังจะเห็นได้จากการเน้นเรื่องทักษะ ซึ่งนักบริหารการศึกษาต้องอาศัยทักษะหลากหลายด้านในการบริหารจัดการสมัยใหม่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งการเรียนรู้แนวคิดเกี่ยวกับนวัตกรรมและเทคโนโลยีสารสนเทศรูปแบบใหม่ การใช้ประโยชน์มหาศาลจากมหาสมุทรข้อมูล ที่มักเรียกว่า บิ๊กดาต้า
ที่มีความหลากหลายทั้งรูปแบบและแหล่งที่มา มาประยุกต์กับการบริหารจัดการสถานศึกษานั้น
จึงเกิดการนำแนวคิดด้านวิศวกรรมการเรียนรู้มาเชื่อมโยงกับภาวะผู้นำในศตวรรษที่ เพื่อให้ผู้บริหารสถานศึกษาสามารถกำหนดทิศทางของการบริหารจัดการนวัตกรรมและเทคโนโลยีสารสนเทศอย่างความแม่นยำ ชัดเจน เพื่อให้การพัฒนาสถานศึกษายุคใหม่สอดรับกับการเปลี่ยนแปลงในศตวรรษที่  อย่างมีประสิทธิภาพในอนาคต


สำหรับสาขาอาชีพด้านวิศวกรการศึกษา นี้ถือว่าเป็นสายงานใหม่ที่มาเติมเต็มภาวะผู้นำเชิงนวัตกรรมของผู้บริหารสถานศึกษา ซึ่งเป็นการรวมความรู้ความสามารถกันระหว่างสาขาอาชีพ คือ นักการศึกษา (Educator) และ วิศวกร (Engineer) เกิดเป็นสาขาอาชีพใหม่ คือ วิศวกรการศึกษา (Educational Engineer) ในคนเดียวแต่มีความเป็นมืออาชีพในการบริหารจัดการตามกระแสการเปลี่ยนแปลงในศตวรรษที่  คือสามารถทำหน้าที่สร้างสรรค์กระบวนการจัดการเรียนรู้ตามความต้องการของทั้งสถานศึกษาและผู้เรียนที่เท่าทันสังคมโลก เสนอแนวทางให้ผู้บริหารสถานศึกษาต่าง ๆ ซึ่งถือว่าเป็นกลไกสำคัญและมีอิทธิพลมากต่อระบบการศึกษาในแต่ละสถานศึกษา ได้มีการกำหนดทิศทางของการบริหารจัดการสถานศึกษาด้วยนวัตกรรมและเทคโนโลยีสารสนเทศอย่างมีประสิทธิภาพ ประสิทธิผล และเกิดผลสัมฤทธิ์สูงสุด สําหรับผู้บริหารสถานศึกษาที่มีภาวะผู้นําในศตวรรษที่ 21 นั้นต้องรู้เท่าทันการเปลี่ยนแปลงเสมอ ในขณะเดียวกันต้องส่งเสริมให้มีการนำเทคโนโลยีสารสนเทศมาใช้เพื่อพัฒนาคุณภาพทางการศึกษาให้สูงขึ้นอย่างต่อเนื่องด้วย

Article Details

ประเภทบทความ
บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

บุญเกื้อ ควรหาเวช. (2553). นวัตกรรมการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: อาร์เอส ปริ้นท์ติ้ง.

พรรณี สวนเพลง. (2562). เทคโนโลยีสารสนเทศและนวัตกรรมสำหรับการจัดการความรู้. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยราชภัฎสวนสุนันทา.

วิจารณ์ พานิช. (2556). การสร้างการเรียนรู้สู่ศตวรรษที่ 21. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิสยาม

กัมมาจล.

องค์อร ประจันเขตต์. (2557). องค์กรแห่งนวัตกรรมการศึกษาทางเลือกใหม่ของการบริหารการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: วิทยาลัยพยาบาลกองทัพบก.

Adams et al. (2006). Innovation Management Measurement: A Review. International Journal of Management Reviews, 8(1), 21-47.

Greg Wilson. (2015). Educational Engineering. เรียกใช้เมื่อ 1 February 2022 จาก https://softwarecarpentry.org/blog/2015/12/educational-engineering.html

Hoy, W. K. & Miskel, C. G. (2013). Educational Administration: Theory, Research, and Practice (9ed). New York: McGraw-Hill.

Jozef Colpaert. (2014). Educational Engineering and Distributed Design. ใน Institute for Education and Information Sciences. Belgium: Universiteit Antwerpen.

Karl A. Smith. (1987). Educational Engineering: Heuristics for Improving Learning Effectiveness and Efficiency. เรียกใช้เมื่อ 1 February 2022 จาก https://www.researchgate.net/

Mary F. Heller. (2015). Educational Engineering for the Schoolroom. Retrieved February 1, 2022, fromhttps://www.tandfonline.com/doi/abs

McKeown, M. (2008). The Truth About Innovation. London: Prentice Hall.

W. W. Charters. (1945). Is There a Field of Educational Engineering. London: Prentice Hall.